Leerling van De Dood [OUD]

22. Start plan B

Er was nu al een week voorbij sinds de hond, het feest en de faal in mijn missie. Als iemand het nog wilt weten... Ik had jammerlijk verloren van Killian met het sparren. Al heb ik het gevoel dat hij vals speelde, maar ik ben er nog steeds niet achter hoe... 

Hoe het ging met plan B? Daar was ik dus mee bezig. Ik stond voor een lokaal, ik was vroeg, maar wat moest ik anders? Ik had mijn oortjes in mijn oren en luisterde naar Waiting van Green Day. Ik wist ook altijd weer de toepasselijke liedjes uit te kiezen. Mijn ogen gingen steeds van de ene kant van de gang naar de andere kant van de gang, ik had net zo goed achter de piano kunnen zitten... Maar dit was voor de missie, ik moest dit doen. Ook al zou het me een tijd kosten, dit moest me toch kunnen lukken, toch?

Drie nummers later kwam ze eindelijk na eerst een stuk of tien vroegkomers voor te laten gaan. Act casual, ging er door mijn hoofd. Wat je ook doet, schrik haar niet af.
Ze kwam steeds dichterbij en ik haalde rustig adem. Mijn gezicht kwam op de ''I don't care'' stand te staan, die ook wel bekend stond bij mij als mijn werkgezicht. Gefocust en serieus, maar niet zo dat het mensen opviel of kon afschrikken. Het moment dat ze me bijna passeerde haalde ik heel rustig mijn oortjes uit mijn oren en keek haar aan. Ze keek terug en ik begon op een rustige toon tegen haar te praten.

'Alles goed?' vroeg ik. Ze keek me een beetje verward aan, maar antwoordde toch.

'Ja, waarom vraag je dat?' Ik lachte lichtjes.

'Nou, ik ben degene die je na dat ene feest uiteindelijk naar huis heeft gebracht,' antwoordde ik en ze keek me met een gepuzzeld gezicht in de ogen aan.

'Dat is al meer dan een week geleden,' zei ze verward. Ik zuchtte.

'Dat weet ik, maar ik heb je bijna niet gezien afgelopen week en wist niet zeker of je het echt was.'

'Hoe bedoel je?' vroeg ze en haar oogleden trokken iets meer omhoog.

'Je was bewusteloos, dan is het logisch toch?' Linde knikte, maar ik zag dat ze mijn verhaal nog steeds niet helemaal geloofde.

'Nou, euhm, bedankt dan nog.' Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht.

'Geen dank,' zei ik. Een beetje verward bleef ze even staan, maar draaide zich toen om om het lokaal in te stappen. Mijn lach veranderde in een glimlach, deel één van plan B was in werking.

Wat uren later liep ik vrolijk van de uni weg, maar iets op het plein trok mijn aandacht. Daar stond een gast gewoon te staan, al was dat was niet het rare. Ik versnelde mijn pas totdat ik nog maar enkele meters van hem verwijderd was. Zijn huid bleek, zijn rechter arm langer dan zijn linker en hij stond een beetje scheef. Dat was nog het mist gestoorde aan de persoon, kon ik het een persoon noemen? Het was namelijk een ondode. Een ondode zonder gezicht en duistere magie die als een zwarte drek uit zijn nek over zijn arm naar beneden gleed en spetterend op de grijze stoeptegels terecht kwam. Ik stond zo lang te staren naar het monster dat ik niet merkte dat uit de zwarte drek een stuk of tien kopieën ontstonden die in een cirkel om mij heen gingen staan. In een reflex haalde ik een mes uit mijn schoen en vervloekte het feit dat ik mijn zwaarden niet bij de hand had.

De monsters kwamen steeds iets dichterbij en ik merkte dat ze de omliggende omgeving stil hadden gezegd. Aan de ene kant was ik daar blij mee, want nu hoefde ik niet iedereens gedachten te wissen... Aan de andere kant, niemand die me nu kon helpen. Niet dat die optie er in de eerste instantie was, maar toch. Ik draaide het mes een paar keer rond in mijn rechter hand en begon de ondode, die er als eerste was, aan te vallen. Vlak voordat ik het mes in zijn vlees zou boren, gooide ik mijn mes naar mijn andere hand en stak het net onder zijn rechter oksel. Zijn arm liet langzaam los en viel met een doffe klap op de grond. Uit de nieuwe opening in het lijf van de ondode kwam nu nog meer zwarte drek gelopen en het gezichtloze hoofd kreeg opeens een horizontale scheur.

Ik deed een stap naar achter en het vel, op de plek waar de scheur begon, begon los te komen. Twee rijen vlijmscherpe tanden werden zichtbaar en de tevoorschijn gekomen mond maakte een hissend geluid. De kopieën om mij heen begonnen me nog meer in te sluiten.

'Aah, fack,' zei ik, sprong omhoog en sneed met mijn mes alle halzen van de ondoden door. Met twee benen weer op de grond zag ik de lichamen allemaal in slow motion naar achter vallen. Eenmaal de grond geraakt begonnen ze langzaam weer in de zwarte drek te veranderen en trokken zich een klein beetje terug. Ze begonnen weer te hervormen en vormden nu een kring met een stuk of vijftien ondoden op een meter of vijf van mij vandaan. 'De tyfus,' vloekte ik en pakte met mijn rechter hand de armband om mijn pols vast. 'Yee, ik heb je hulp nodig,' zei ik dringend en was, omdat het al zo lang duurde, bang dat zelfs de Tussenwereld stil was gezet. Zou er nog iemand zijn die me zou kunnen helpen?

----------------------------------------

Oiyoijoi!
Was echt bang dat ik vast zat in een writersblock ○~°
(Ik liep vast na "(..) deel één van plan B was in werking.")
Geen kuttere plek om niks meer te kunnen verzinnen.
En toen ging ik slapen -gisteren- en POEF idee :D
Dus tadaaaah *sparkle sparkle*

Doeidoei :)

Vergeet niet te stemmen, reageren en te dansen op je favoriete liedje!