Leerling van De Dood [OUD]

32. Dat vervloekte schilderij

Ik zag Mike zijn zusje optillen en naar buiten lopen, nu was het mijn beurt. Ik voelde de bedeltjes aan mijn armband rinkelen en zocht met mijn nieuw geleerde magie de waarschijnlijk ondoden op... Het was angstaanjagend hoe snel ik ze had gevonden...

Uit mijn jaszak viste ik mijn zwaarden en toen ik ze eenmaal stevig vast had veranderde ze in met een flits weer in hun normale grote. Op fluistertoon begon ik mijn demon op te roepen en draaide mijn armband om mijn pols heen en weer. Uit de schaduwen kwam hij gerezen en kwam recht tegenover mij staan.

'Yee,' zei ik.

'Laat me raden Ni, we hebben problemen?' Ik knikte.

'Wat anders?' Yee begon van vorm te veranderen en zijn ogen begonnen te splijten. In een boogje landde hij na een sprong achter mij en zijn zwarte demonen ledematen begonnen zich als een schild overij heen te vormen.

Je bent niet de enige met nieuwe truckjes, zei Yee als galm in mijn hoofd. Ik lachte vanbinnen.

Ik had ook niet verwacht dat je die niet zou hebben.

Ni, rechts. Ik keek opzij en zag een ondode die wel verdacht veel op de tijfackers leek.

'Het lijken die tijdfackers wel...' mompelde ik, maar ontdekte al snel de verschillen. Deze hadden namelijk wel die scherpe tanden en geen gezicht, maar hun snelheid viel op. Ook hadden ze niet een arm die langer was dan de ander en ze leken verdacht veel op mensen.

Ni, opletten! Yee's stem schoot scherp door mijn hoofd heen. In een reflex draaide ik mij om en raakte het monster vol in zijn buik met mijn zwaard. Hier was nog een verschil: ze hadden geen smurrie, maar echt donkerrood bloed. De geur van ijzer begon zich al door de ruimte te verspreiden. Het donkerrode spul kroop over het zilver van mijn zwaard heen, maar ik had geen tijd om het eraf te schudde, want Yee verscherpte mijn zintuigen al. Links en rechts kwamen er twee. Al snel werd ik er door meer dan twee belagen en bedankte ik Yee voor het feit dat hij mijn harnas was.

'Waar de fack komen ze echt vandaan?!' zei ik hardop terwijl ik een hoofd van een ondode afhakte. Met een vies spetterend geluid kwam het hoofd op de grond.

Waarschijnlijk uit dat ene schilderij...

Dat ene schilderij, dacht ik terwijl mijn hersenen kraakte, maar hoe dan? Yee zuchtte, omdat het waarschijnlijk een domme opmerking was.

Demonenwerk, ik dacht dat je dat zo langzamerhand wel had uitgevogeld, zei Yee en ik merkte dat hij daar niet al te blij mee was. Voordat ik kon zuchten werd ik van rechts vast gegrepen door twee kleverige handen. Snel hakte ik de armen die de handen verbonden aan het monster door en probeerde me een weg door de bioscoop te slaan. Alleen het probleem zat hem in de hoeveelheid ondoden en dat was alles behalve weinig. Eerst kwamen ze van links en rechts, maar al snel kwamen ze van voren en uiteindelijk ook van achteren. Ze begonnen mij conditie te testen en ik werd langzaam maar zeker moe. Ik ontweek een hand hier terwijl een andere hand daar weer verscheen. Ik hakte een hoofd eraf en een ander nam meteen zijn plaats in. De lichamen van de ondoden begonnen de vloer te bedekken en Yee begon ook enige vermoeidheid te vertonen.

Dit gaat niet goed, dacht ik, maar wist me wel weer een paar nietige meters te verplaatsen.

Nee, dat kun je wel zeggen... constateerde Yee en ik hoorde enige vermoeidheid in zijn stem.

Yee?

Hmm? Zijn stem klonk als die van een dronkaard en ik begon me zorgen te maken... Sinds wanneer waren demonen zo snel uitgeput? Iets was er niet aan de haak en ik begon met een frons op mijn gezicht verder te vechten. Hoe meer hoofden ik afhakte hoe meer ik merkte dat Yee wegviel en dat mijn armen pijn begonnen te doen. Het enige dat mij door liet gaan was het feit dat ik er bijna was, want eindelijk kwam dat ene schilderij bij de ingang in zicht!

Yee, ben je er nog? Een zacht gemurmel klonk door mijn hoofd heen waardoor ik even afgeleid was en door een ondode in mijn gezicht gekrabd werd. 'Gutver de tyfus!' schreeuwde ik uit en legde pijnlijk een hand over mijn wang. Met mijn andere hand sloeg ik om me heen en voelde opeens het gewicht van Yee op mijn rug. Dit was niet goed, helemaal niet goed. Er was nog maar een ding dat mij nu kon helpen...

Uit de diepste putten van mijn ziel haalde ik een energie vandaan die ik in eeuwen niet had gebruikt, voor een reden ook. Die energie had namelijk de vreselijke bijwerking: je inwendig te verwonden. Het valt te raden dat die energie verbonden is aan een demonisch contract, maar ik kon op dat moment niet anders. Met een uitgeschakelde Yee die ook zijn betaling nog moest innen en mijn conditie die op de proef werd gesteld, was dit mijn laatste redmiddel, want Mike zou me waarschijnlijk niet willen helpen. En op een of andere manier nam ik dat hem niet kwalijk.
Ik ademde diep in en uit terwijl ik een ondode van zijn benen beroofde en sloot mijn ogen. Ik voelde mijn aderen opzwellen en het bloed er langs schuren. Het voelde alsof mijn ogen uit hun oogkassen rolde en mijn maag speelde op. Desondanks al deze bijverschijnselen voelde ik me een stuk helderder dan een paar seconden er voor en in een mum van tijd was ik weer aan het bewegen. Mijn ledematen bewogen zo snel dat ik mijn eigen bewegingen niet kon volgen. Mijn ademhaling leek verdwenen te zijn terwijl ik eindelijk het schilderij bereikte. De zielkracht die nu door mijn lijf gepompt werd zorgde ervoor dat alles om mij heen een rode gloed afgaf en liet me maar al te bewust worden van mijn immens snelle hartslag... Het gewicht van Yee leek opeens niets te zijn en de monster voelde niet meer als een bedreiging. Mijn handen draaide mijn zwaarden in rondjes en staken ze uiteindelijk in een haal door het schilderij. Twee diagonale lijnen. Langzaam zakte de kapotte delen van het doek van elkaar weg en de verf droop er van af als dikke klodders bloed. De rode gloed leek minder te worden en ik zag dat de ondode ter plekke stierven, plassen bloed achterlatend. Ik zakte door mijn knieën en voelde Yee van mijn rug afvallen. Ik wist dat ik nu nog een uur had voordat mijn ingewanden aan stukken zouden worden gereten en ik had moeite mijn ogen open te houden.
Vechtend tegen een aanlokkende duisternis dwong ik mezelf er toe Yee te onderzoeken. Zijn uiterlijk was een mix tussen een demon en een mens, delen van hem waren menselijk, maar het grotendeel van zijn lichaam bestond uit een demonische ongrijpbaarheid die zich lusteloos als een vuur leek te bewegen. Zijn menselijke kant maakte schrokkerige bewegingen en voorzichtig draaide ik hem, zonder zijn demonen ledematen aan te raken, om. Wat ik zag verklaarde alles en ook helemaal niks. Zijn rug lag open en een raar zilverachtig licht kwam zijn lijf uit. Een combinatie van het rode mensenbloed en het bijna doorzichtige demonenbloed kwam uit zijn wond vandaan en de demonen helft probeerde met al zijn macht de wond te dichten, maar het leek tegen te worden gehouden. Ik wist dat ik Yee weg moest brengen en de tijd weer moest laten lopen, maar ik wist dat als de tijd weer liep Linde met een zwart gat in haar geheugen zou zitten dat ik later niet meer zou kunnen opvullen. Er was maar een mogelijkheid, een die ik niet al te leuk vond en veel problemen met zich mee zou brengen... Ik moest naar de Tussenwereld toe, een andere optie was niet mogelijk...

-------------------------------------
Heyyo
Ben bezig met het verhaal van Erzo en Nick （＾ω＾）
Het wordt een soort kort verhaal, maar ook weer niet. Het komt online als ik het af heb... Dat duurt nog wel even...
Maar ik ben er mee bezig! :D

P.s. moeten jullie ook zo aan de nieuwe opmaak van de app wennen? (Zit hem vooral in het schrijf gedeelte)