Leerling van De Dood [OUD]

48. De persoon die je niet verwacht

Circles

~ You took my hand and then we both started running ~

Pierce the Veil

***

Ik merkte dat mijn benen trilden van de adrenaline, maar waagde toch om de hoek te kijken. Er was iemand! Snel trok ik mijn hoofd terug en haalde diep adem. Let's go, dacht ik en kwam achter de muur vandaan. Maar wie daar stond was niet de schim, nee, het was iemand die ik niet verwachtte... Het zou ook weer eens niet zo wezen...

'Linde!' riep ik, stopte mijn zwaarden op mijn rug en rende naar haar toe. Verbaast keek ze op, al helemaal toen ik haar arm vastpakte en haar mee probeerde te sleuren.

'Nick?' vroeg ze en haalde haar arm uit mijn greep. 'Wat?'

'Geen tijd om uit te leggen, je moet hier weg!'

'Ik ben alleen maar foto's aan het maken, wat is daar nou erg aan?' Ik keek haar aan en zag dat ze inderdaad een camera in haar handen had.

'Je was toch bij een vriendin?' vroeg ik en ze knikte.

'Ja en die zei dat er een spookstad was die interessant zou zijn om te fotograferen. Maar ze heeft haar been vorige week gebroken waardoor ik aanbood de foto's voor haar te maken,' zei ze en hing de camera om haar schouder.

'Oké,' zei ik en pakte haar arm weer vast. 'Maar je moet hier weg.' Linde rukte zich weer los.

'Waarom doe je zo raar? Er is hier niks gevaarlijks.'

'Linde alsjeblieft,' smeekte ik.

'Ik ga pas mee als je uitleg geeft.'

'Kunnen we dan een deal maken?'

'Wat voor een?'

'Jij loopt met mij mee en ik leg uit, oké?' Linde dacht na, maar knikte uiteindelijk toch.

'Oké, als het zo belangrijk is dat we hier weggaan...' zei ze en liet mij haar hand vastpakken. Ik zuchtte opgelucht en nam haar mee naar de plek waar ik was afgeslagen.

'Er is hier een moordenaar gesignaleerd,' zei ik en hoorde de raven krassen waardoor het leek alsof ze over mijn leugen aan het lachen waren.

'En hoezo ben jij hier dan?' Ik zuchtte.

'Ik ben degene die hem moet opsporen.'

'Ja, tuurlijk en daarvoor ga je helemaal naar Ohio toe. Super logisch.'

'Ik zweer, het is hier niet veilig,' zei ik en vroeg me af waar Mike was, ik zag hem nergens. We sloegen rechts af en ik zag plots veren liggen. 'Shit,' zei ik en stopte.

'Wat...' Linde keek verbaast naar de rondvliegende witte veren. 'Wie...' Samen liepen we naar de man op de straat toe. Zijn gezicht lag op de grond en de vleugels op zijn rug waren gebroken en deels kaalgeplukt.

'Mike...' zei ik en tilde zijn hoofd op om het te bevestigen. Fack, dacht ik, want dit toonde aan hoe gevaarlijk onze tegenstander was. Ik moest de rest zien te waarschuwen en draaide mijn armband om mijn pols. Het was ook dat moment dat ik besloot om Linde maar alles te vertellen en haar geheugen daarna te wissen. Yee verscheen en mijn moment van uitleg kwam.

'Wat?! Waar komt hij opeens vandaan?!' vroeg Linde vol ongeloof en deed een stap naar achteren.

'Hij is een demon, die man daar op de grond is jouw dode beschermengel.'

'Beschermengel?'

'Je ongeboren broer. Je moeder heeft voordat jij geboren werd een miskraam gehad en daardoor is hij jouw beschermengel geworden.'