'Nickolas!' schreeuwde mijn meester.
Fack, dacht ik terwijl ik snel alles een soort van netjes op een stapel probeerde te leggen. Ik zette mijn muziek uit het moment dat hij binnen kwam. Zijn ogen brandde fel.'Wat was die herrie?' vroeg hij met onderdrukte woedde. Een beetje ongemakkelijk haalde ik mijn zwarte haar uit mijn gezicht en begon zonder dat ik het door had te trillen.
'Sorry,' zei ik terwijl ik een plek probeerde vinden om mijn ogen op te richten. Want ik wilde liever geen oogcontact maken met die brandende ringen in mijn meesters oogkassen.
'Inderdaad sorry! Hoe vaak moet ik het nou nog zeggen da-' De enge brandende ogen man werd onderbroken door het slaan van de klok. Hij kneep zijn ogen samen en haalde een gitzwarte zandloper onder zijn pij, of anders gezegd gewoon zijn jurk, vandaan en zijn ogen brandde nog feller op, alsof het niet nog erger kon.
'Je heb geluk leerling,' zei hij te kalm, 'maar volgende keer... wacht maar... ik hoef je er toch niet aan te herinneren wat er met Willibrord is gebeurd?' En met die ijzige woorden liet hij mij weer alleen achter in de kerker, een rilling ging over mijn rug. Waarom moest ik daar aan herinnerd worden? In een soort waas pakte in het document van de stapel en bekeek het. Er stond een rode stempel, geen twijfel mogelijk. Gezet door Magere Hein himself, daarom was hij zeker zo pissig. En daarom was het ook slim om het document te openen, want hij zou mij blijven haten totdat ik de gemiste ziel had gevangen.Voorzichtig met trillende handen, god mag weten waarom ze zo heftig trilde, haalde ik het document uit zijn groene mapje met een brandende rode stempel. "MIST ZIEL" stond er in koeien letters bovenaan het rapport. Hoe dan? dacht ik en scande het blaadje.
'Dood, dood...' mompelde ik. 'Welke ziel mist...' ik vloekte. 'Nee... dat meen je niet!' Gefrustreerd haalde ik mijn hand door mijn haar. 'Nee... alleen omdat, SERIEUS! Ik heb de hond niet gedood!?' Ik begon maniakaal te lachen. Als dit het was, pff, makkelijk opgelost. Met misschien iets te veel zelfvertrouwen haalde ik mijn haar dat -gotver de tyfus- weer voor mijn gezicht terecht was gekomen, uit mijn gezicht en stapte met een glimlach op mijn lippen de gang in. De deur die ik nodig had, was recht voor mij en met een zwierige handeling haalde ik de sleutelbos uit mijn broekzak alsof het een bos bloemen was. Ik weet nog dat mijn meester eerst wilde dat ik zo'n suffe jurk ging dragen, ben ik daar even mooi onderuit gekomen. Natuurlijk wist ik in een keer de goede sleutel te pakken en stopte hem in het slot. Met een klik gaf de deur mee en ik stapte de buitenwereld in.
Eenmaal buiten knipperde ik heftig met mijn ogen. Waarom ik blijf vergeten dat er hier zo'n gigantische lantarenpaal staat? Want dat ding schijnt zó fel dat ik bijna een zonnebril nodig heb! Maar oké de lantarenpaal terzijde, ik had een hond te doden. Zucht, waarom moest ik weer de dierencrimineel zijn...? En wat had die hond gedaan om een dood te krijgen van een zielverzamelaar? De Dood had er vast wel een reden voor...Uiteindelijk kwam ik bij het adres waar de familie ooit woonde, met een snelle handeling stopte ik mijn hoofd onder mijn capuchon en merkte dat ik mijn zwaarden vergeten was. Zuchtend pakte ik mijn telefoon. Ik wilde een nummer opzetten, maar toen zag ik iets wat mij alles behalve blij maakte... Mijn batterij zat nog maar op vijf procent! Wat?! Hoe heb ik dat... Zucht, dan maar zonder muziek zoals meneer De Dood het altijd graag ziet, dacht ik mokkend.
Nu met nog meer tegenzin dan eerst pakte ik een verborgen mes uit zijn schede in de buurt van mijn onder been en maakte met een van mijn sleutels de deur open.Het was een stil en verlaten huis. Plots werd mijn hartslag onregelmatig, er klopte iets niet... Ja, zelf als zielverzamelaar beschikte je over het gevoel angst, niet vaak, maar toch...
Langzaam liep ik door de gang en opende voorzichtig de deur die tot een voorraadkast behoorde. En daar lag het beest dan, helemaal uitgehongerd en ziek. Logisch dat ik hem vorige keer niet had gezien... Het beest keek me met grote ogen aan, mij smekend hem te doden en ik vervulde zijn wens in een beweging. De spanning die op zijn lijf stond viel weg en zijn kop zakte tussen zijn poten. Met toch een beetje medelijden keek ik naar het lijk, maar moest verder met mijn werk. Ik zocht mijn zakken af, gelukkig was ik het niet vergeten! En haalde een zandloper uit mijn rechter vestzak, niet zo fancy als die van mijn meester, maar het kon er mee door. Uit mijn andere zak haalde ik een druppelvormig flesje en haalde met mijn mond de kurk eraf. Met mijn vingers gaf ik de zandloper een tik en hij begon te draaien, eerst langzaam en daarna steeds sneller. De spullen om mij en de dode hond heen begonnen te draaien en alles werd zwart. Alsof de hond bang was begon hij te trillen en gloeide langzaam lichtblauw op. Ik verstevigde mijn grip op het flesje en wachtte. Jee, wat deed dit beest er lang over! Ongeduldig begon ik met mijn nagels op het donkerblauwe glas van het flesje te tikken. Ik wilde hier weg en ik wist niet waarom...
Waarom schoot die hond niet op met het loslaten van zijn ziel?! Ik heb niet alle tijd van de wereld!
Voordat mijn geduld het begaf maakte de ziel zich los van zijn gastheer en een zucht van opluchting ontsnapte mijn lippen. Een beetje ongemakkelijk snuffelde de geest van de hond aan het flesje, maar kroop er toch in. Snel stopte ik de kruk erop zodat het zijn gedachte niet kon veranderden, want een achtervolging in de Tussenwereld is niet oké. Het flesje borg ik weer veilig op in mijn zak en met mijn pink stopte ik de zandloper, ik was weer terug in het huis.
Zuchtend stond ik op en liep richting de deur, maar voordat ik het huis kon verlaten realiseerde ik me ineens iets en keek achterom. Want ik zweerde dat ik toen ik binnen kwam ik toch maar echt één schaduw had...--------------------------------------------
Zo, dat zijn opeens veel meer woorden *smirk-emoticon*
En een lekkere cliffhanger :P
Weet niet of ik meteen kan updaten :/
#toetsweek... en SE frans...
Waar ik wel even voor moet leren...Reactie als je phone 5% is?
Bij mij dit > o.eRedfirestar out! *moonwalks awaaaaay*
JE LEEST
Leerling van De Dood [OUD]
Fantasy[Oude versie, herschrijving staat op profiel] 'Niet om het een of ander, maar aan jouw gezicht te zien, heb je nog maar een paar minuten te leven.' Nick, kort voor Nickolas, ziet er misschien uit als een twintig jarige student, hij praat zoals een...