Leerling van De Dood [OUD]

51. Bekennen

Sun on sunday

~How was I so blind to miss you crumbling inside?
Is it too late now to fix you?~

James Blunt

'Het leven is fragiel,' zei hij en keek me aan. 'Je kan niet meer zo rondlopen.' Ik zuchtte.

'Ik kan niet anders,' zei ik en ontweek zijn nog altijd lege blik.

'Nee,' zei Nick. 'Je hebt het mij zo vaak verteld, waarom kan je het niet persoonlijk?' Ik haalde mijn schouders op.

'Moet ik een reden hebben?'

'Je zal je beter voelen,' was zijn advies. 'Dat had zij ook toen ze het mij vertelde. Ook al wees ik haar af, ze kon daarna verder.' Ik sloot mijn ogen.

'Misschien heb je gelijk.'

'Dat heb ik.' Ik zuchtte en stond op. 'Waar ga je heen?'

'Wat denk je?' Nick glimlachte.

'Goed zo.'

Met mijn handen in mijn zakken liep ik de kerkers door. Mijn hart ging te keer van de spanning. Waarom ik zo bang? Ik stopte en haalde diep adem. Zachtjes klopte ik op de deur en deed open.

'Rea?' Ze was bezig met een training en keek op van de dummie die ze in elkaar aan het slaan was. Mijn hart ging sneller kloppen door haar intense blik. 'Kan ik je zo spreken?' Ze fronste.

'Ja, hoezo?' vroeg ze en ik voelde dat mijn lichaam wilde vluchten.

'Ik wil je iets vertellen...'

'Kan dat niet nu?' vroeg ze, ik schudde mijn hoofd.

'Liever na je training...' Rea keek me aan, wachtend op iets. Maar toen ik niks zei, knikte ze.

'Oké, als je een kwartiertje kan wachten?' Ik knikte al wist ik niet of dat genoeg was om alles op een rijtje te krijgen. Ik kreeg gelijk, want toen ze weer verscheen, gedoucht en wel, was ik alles behalve mentaal voorbereid.

'Je wilde praten?' Ik knikte en haalde adem.

'Even iets lopen?' vroeg ik, ze knikte en we liepen een eindje. Ergens midden in een goed verlichte gang bleven we staan.

'Dus?' Ze keek me vragend aan en mijn hart begon weer harder te kloppen. Ik slikte en keek weg.

'Juist.' Ze kantelde haar hoofd en ik nam goed adem. 'Rea,' zei ik en keek haar recht in haar groenbruine ogen aan. 'Het spijt me.' Ze haalde een wenkbrauw op.

'Hoe bedoel je?' Ik lachte, maar het was niet van vreugde. Moest ik dit nu helemaal gaan uit leggen? Ik beet op mijn lip, maar sprak toch weer.

'Alles wat ik heb gedaan...' Rea fronste.

'Wat heb je gedaan dan?' vroeg ze verward.

'Heb je het niet gemerkt dan?'

'Wat... gemerkt...?' Haar frons bleef en ik lachte weer. Waarom ging ik dit haar ook al weer vertellen?

'Dat al je vriendjes het altijd wel verdacht snel uitmaakten en die Mark nu. Dat je steeds zei dat hij een beetje vreemd deed...' Rea keek me vol ongeloof aan. 'Het spijt me,' zei ik. 'Maar dat was ik...'

'Wat...? Waarom?' Ik zuchtte, keek naar de grond en daarna op naar haar.

'Wil je dat echt weten?' vroeg ik en een verdriet was in mijn stem te horen. Waarom voelde het zo kut om dit te vertellen? Zei Nick niet dat het juist beter zou worden? 'Ik was jaloers, Rea. Ik wilde je voor mezelf hebben...' bekende ik en haalde weer diep adem. 'Ik hou van je Rea.' mijn stem was zacht en ik ademde diep uit. Rea keek me verbluft aan. Ik keek weer naar de grond, mijn hoofd voelde warm aan en mijn hart deed pijn. Er viel een lange stilte.

'O,' was het enige wat ze uit wist te brengen. Ik schudde zijn hoofd.

'Laat maar,' zei ik gebroken en wilde weglopen. Weg van deze plek, hopend dat onze meester een missie voor me zou hebben om mezelf af te kunnen leiden.

'Killian?' Ik keek om. 'Bedankt.' Ze zuchtte en ik keek haar vebaasd aan. 'Dat je me dit hebt verteld.' Ze wilde nog iets zeggen, maar bleef stil. Het maakte me eigenlijk niet meer uit wat ze voelde. Zij wist nu wat ik al die tijd op mijn hart had gehad, nu maakte me niks meer uit. Was dat wat Nick had bedoeld?

'Wacht, Killian,' zei ze en mijn haren gingen overeind staan door mijn naam met haar stem te horen. 'Is het waar?'

'Wat bedoel je Rea?' vroeg ik en had moeite mijn stem normaal te houden. Waarom deed ik eigenlijk moeite om hem normaal te houden? Ze had me al gebroken gehoord, wat maakte het nu nog uit?

'Dat je steeds bij mij in de ziekenboeg was...' Ik knikte voorzichtig. Ze liep voorzichtig naar me toe en overviel me door me plots een knuffel te geven. Ik schrok, dit was wel het laatste wat ik van haar had verwacht. Alles in mijn lijf begon te tintelen en ik voelde me plots zwak. 'Bedankt,' zei ze zacht en ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Ik sloeg nu mijn armen ook om haar heen, niet van plan los te laten.

'Huil je nu?' vroeg ze zacht, ik schudde mijn hoofd. 'Je kan niet heel goed liegen.' Ik lachte.

'Het is mijn dag gewoon niet.' Ze liet me los, maar ik hield haar nog vast.

'Kan je me loslaten?'

'Nee,' zei ik koppig en drukte haar tegen me aan. Ze lachte.

'Vooruit dan,' zei ze en gaf weer een knuffel terug. Ik zuchtte, het leek van opluchting. 'Killian?'

'Ja?'

'Het spijt mij ook...' zei ze en drukte haar hoofd dichter tegen mijn borst aan. 'Ik had het eerder moeten zien...'

'Je hoeft geen spijt te hebben.'

'Maar waarom voel ik het dan?'

'Dat is een goede vraag...'

-----------------------------------
Hallo, het laatste hoofdstuk...
Morgen het epiloog + dankwoord.
(Het epiloog is niet heel lang namelijk, dit hoofdstuk ook niet echt btw)

Verder als je nog vragen hebt voor de personages in dit boek mag je ze stellen. Ik zal ze zo goed als kwaad proberen te beantwoorden. (Na het dankwoord krijgen die een plekje :P) En ja als je nieuwsgierig bent naar de schoenmaat van Nick mag je dat ook vragen 😆. Je mag mij ook gewoon vragen stellen als je wilt 😋

Groedeldoedels!