Fireproof Hearts.

Part 28

''Καλημερα Καρλ.''Η Κυρια απο το διπλανο διαμερισμα με χαιρεταει καθως κλειδωνει την πορτα της.


''Καλημερα σας.''Φοβαμαι οτι μυριζω ποτο.


''Εισαι καλα;''Με ρωταει πειρμενωντας να ανεβει το μικρο ασανσερ.


''Προσπαθω.''Χαμογελαω φευγαλεα.Ψεμα.Μεγα ψεμα.


''Να τρως και να κοψεις το ποτο.Δεν σου κανει καλο.''Λεει πριν μπει μεσα στο ασανσερ.Εγω απλως καθομαι στα σκαλακια βγαζωντας εξω ενα τσιγαρο.Το αναβω και το βαζω αναμεσα στα χειλια μου χωρις να το κραταω .Βγαζω το μικρο μου μπλοκακι και γραφω προσπαθωντας να εναρμοστω ξανα με το παρελθον μου.





''Δεν με λενε Ιθαν.Με λενε Τζον.Τζον με λενε.''Αλλαζω την προφορα μου.Το μικρο παιδακι συνεχιζει να με κοιταζει με το ιδιο βλεμμα τρομου χωρις να μιλαει.


Το κοιταζω μια ακομα φορα και κλεινω την πορτα που βρισκεται το πτωμα του μπαμπα του.Αρχιζω και τρεχω βγαινωντας απο την πισω πορτα.Μπαινω στο αυτοκινητο μου και βγαζω την κουκουλα πετωντας την στην θεση του συνοδηγου.Τι εκανα;


Παταω γκαζι και σε μερικα λεπτα βρισκομαι αρκετα μακρυα απο το σπιτι του νεκρου Ραμέλ.σταματαω μπροστα σε εναν τηλεφωνικο θαλαμο.Μπαινω μεσα και κλεινω την πορτα.Τραβαω ενα πανι απο την τσεπη του μπουφαν μου και το βαζω πανω στο ακουστικο του πολυχρησιμοποιημενου τηλεφωνου.Καλω την αστυνομια.


''Θα ηθελα να αναφερω οτι ειδα εναν ανδρα με μαυρη κουκουλα να βγαινει απο ενα σπιτι στην οδο Samuel Νοτια του Αμστερ.''Λεω γρηγορα κλεινωντας το τηλεφωνο.Πριν βγω απο τον θαλαμο φοραω την κουκουλα του μπουφαν μου και ξαναμπαινω στο παρκαρισμενο μου αυτοκινητο.Κοιταζω την κουκουλα στην θεση του συνοδηγου.Δεν επρεπε , δεν επρεπε γαμωτο.



Σε 15 λεπτα βρισκομαι σπιτι μου.Βγαζω το μποφαν μου πετωντας το στο πατωμα.Τρεχω στην ντουλαπα μου.Την ανοιγω και ψαχνω στο πανω ραφακι για αυτο που ψανχω.Μολις καταλαβαινω οτι ειναι αυτο το τραβαω απο την κρυψωνα του και το πιανω στα χερια μου.Το πλαστικο μικρο σακουλακι ειναι τυλιγμενο με ενα λεπτο λαστιχακι και η λευκη σκονη μεσα δειχνει δελεαστκη.


Ξεσκιζω το λαστιχακι και τρεχω στο γραφειο μου.Ριχνω ολα τα πραγματα κατω μεσα στην τρελα της βιασυνης για να ξεχασω.Ριχνω το λευκο ναρκωτικο στο γραφειο και τραβαω απο το συρταρι το ακριβο μου πορτοφολι.Μεσα εχει μια πιστωτικη και πολλα μετρητα απο τις 'δουλειες'μου.Τραβαω την πιστωτικη και 'στοιχηζω' την κοκαινη.Μεσα στο συρταρι βρισκω το μικρο μου 'σωλινακι.'Σκυβω μπροστα στο θρανιο εχοντας μπροστα μου την σκονη.Συνδεω το σωλινακι με την σκονη και υστερα ρουφαω.Ρουθουνιαζω ξινωντας την μυτη μου.Νιωθω ολο μου το σωμα σε εγρηγορση.Ξανασκυβω και επαναλαμβανω ξανα και ξανα την διαδικασια μεχρι να τελειωσει ολο το σακουλακι.



''Τον σκοτωσα!''Φωναζω και σηκωνομαι απο την καρεκλα.Την πιανω στα χερια μου και την πεταω στον τοιχο.Τρεχω μεχρι το κρεβατι και πηδαω πανω του.


''Δολοφονε!''Μονολογω γελωντας υστερακα.''Μπασταρδε τον σκοτωσες.''Τεντωνω το χερι μου και σμπρωχνω το κομοδινο στον τοιχο πεφτωντας κατω.


''Ολα τα σκοτωνεις.Οτιδιποτε εχει ανασα και μορφη.Κυριολεκτικα και μεταφορικα.''


''Τζοναθαν....''Τσιμπαω το δερμα μου.Νιωθω τα παντα να γυριζουν.Ο οργανισμος μου ειναι τοσο αντιθετικος.Νομιζω οτι μπορω να τρεξω 60 φορες το σταδιο καθως παραλληλα κλαιω και θρηνω για τον ανθρωπο που σκοτωσα.


Βαραω αρκετες φορες τις μπουνιες μου στο κεφαλι μου και μετα ξεσπω σε λυγμους μπαινωντας κατω απο το κρεβατι.Οι μυες μου πονανε και νιωθω τοσο απαισια.ΕΓω φταιω για ολα.Πρεπει να μπω φυλακη.Μου αξιζει να με σκοτωσουν εκει μεσα.Οπως κανουν τους παιδοφιλους και του ναζιστες.Τι ειμαι για να ζω; Ενα τιποτα.Καταστρεφω δημιουργωντας.




Σηκωνομαι απο το κρεβατι.Κοιταζω στον απεναντι τοιχο.Η ωρα ειναια θολη αλλα με δυσκολια καταλαβαινω οτι εχει παει δεκα το βραδυ.Εχω περασει σχεδον 10 ωρες χωρις να σηκωθω απο το κρεβατι ουτε για να παω τουαλετα.Και το χειροτερο ειναι οτι εκλαιγα σαν μωρο για πειρπου 4 ωρες. Κλαιω γιατι  θρηνω οχι γιατι νιωθω ενοχες για αυτο που εκανα.Εχει μεγαλη διαφορα.Σκεπαζομαι ξανα και κουλουριαζομαι με ενωμενες τις παλαμες μου σαν να προσευχομαι στον Θεο.



''Τζοναθαν...''Νιωθω τα κοκαλα μου να πονανε.Γαμωτο ευχομαι να ειχα κι αλλα ναρκωτικα μεσα σε αυτο το δωματιο.Θα αισθανομουν καλυτερα.''Τζοναθαν.''Μουρμουριζω.


Ακουω εναν χτυπο.Σηκωνω δειλα το παπλωμα μου.Κοιταζω γυρω σαν τρελος.Κανεις.Ξανακουκουλωνομαι αρχιζωντας να κλαιω ξανα.
Ακουω ξανα τον ηχο.Αυτη την φορα σηκωνομαι απο το κρεβατι.


''Ιθαν; Ιθαν εισαι μεσα;''Ακουω την φωνη της Εβελιν.Οχι.Οχι , οχι γαμωτο.


Δεν απανταω απλως τραβαω τα μαλλια μου καθως πλεον τα ματια μου δακρυζουν τοσο πολυ .Ειχα χρονια να κλαψω ετσι.Δεν θα της ανοιξω.Οχι.Οχι.Οσο και αν θελω να την αγγιξω δεν θα το κανω. Τα ναρκωτικα ειναι καλυτερα απο αυτην.Και εγω ειμαι ο χειροτερος απο ολους.


''Σε ακουω , σε παρακαλω , ανοιξε μου , θελω να σου μιλησω.''Νομιζω οτι κλαιει.Εμαθε.Εμαθε για τον Τζοναθαν.Το θεμα ειναι οτι δεν ξερει για μενα.Περπαταω μεχρι την πορτα οπου ακουμπαω το χερουλι.''Δεν με νοιαζει που ξεχασες το ραντεβου μας , ή δεν με νοιαζει που ισως εισαι με κοπελα εκει μεσα απλως ανοιξε μου , σε εχω αναγκη.''Βαραει δυνατα την πορτα.Αμεσως ανοιγω.Πριν καν με κοιταξει πεφτει πανω μου αγκαλιαζωντας με σφχιτα.


''Ιθαν...''Κλαιει με λυγμους.Σφυγγω οσο πιο σφιχτα τα χερια μου γυρω της.Θαρρεις οτι θα την σκοτωσω και αυτη μεσα στην αγκαλια μου.Θελω να την κρατησω ετσι.Να μην με δει.Αν με δει θα καταλαβει.Θα καταλαβει γαμωτο.''Εγινε κατι απανθρωπο..''Λεει καθως ρουφαει την μυτη της.Κουνω το κεφαλι μου προς τον λαιμο της .Τραβαω τα μαλλια της στην ακρη και φιλαω ετσι οπως αγκαλιαζομαστε το πισω μερος του λαιμου της.


''Τι;''Λεω και αγκαθια καρφωνονται στην καρδια μου.Απανθρωπος ειμαι.


''Ο Μπαμπας του Τζοναθαν , δολοφονηθηκε και...και ο μικρος ηταν στο σπιτι.''Κλαιει τοσο πολυ που δεν μπορω να κρατηθω.Ξεσπω ξανα σε κλαματα.Η κοκαινη με κανει τοσο ευαλωτο.Τα συναισθηματα μου ειναι τοσο ελευθερα που γαμωτο δεν μπορω.


''Κλαις;''Κανει να φυγει απο την αγκαλια μου ομως την σφιγγω ξανα .Ξερω οτι σε μερικα λεπτα το μικρο της μυαλο θα συνδιασει τα παντα.ΚΑι θα καταλαβει οτι ο ανθρωπος που ηρθε να πει τον πονο της ειναι ο δολοφονος.


''Ξες Εβελιν...''Ξεκιναω να λεω.Ευχομαι τα λογια μου να την κανουν να σκευτει διαφορετικα.
''Εισαι το μονο ατομο που εχω.Και ξερω οτι σε λιγο θα φυγεις , το ξερω , ειμαι σιγουρος οτι θα με αφησεις και εσυ , αλλα το θεμα ειναι οτι σε χρειαζομαι οσο τιποτα αλλο στην ζωη μου.Και οσο και αν δεν το παραδεχομαι τις αλλες μερες εσενα σκευτομαι ολη την ωρα.Οταν εισαι μαζι μου και οταν δεν εισαι μακρυα.Σε θελω και σε χρειαζομαι τοσο πολυ.Ειμαι τοσο αδυναμος που δεν μπορω να σταθω μονος.Σε χρειαζομαι.Σου ορκιζομαι οτι εννοω καθε λεξη.ΚΑι ειμαι σιγουρος οτι αυριο δεν θα αλλαξω γνωμη.Αυριο που δεν θα με θες εγω θα σε θελω.Πιο πολυ.Και πιο πολυ.Μεχρι να γυρισεις πισω....''Λεω και την αφηνω να φυγει απο την αγκαλια μου και να με κοιταξει στα ματια.


''Δεν καταλαβαινω , γιατι μου τα λες ολα αυτα;''Σκουπιζει τα ματια της και επικεντρωνεται στα δικα μου.Πλησιαζει τα χερια της στα ματια μου και σκουπιζει τα δακρυσμενα μου ματια.Μετα κοιταζει τα χερια μου.''Τι ειναι αυτα;''Λεει σοκαρισμενη.Τα τσιμπηματα μου ειναι τοσα πολλα , καποια μου εχουν κοψει και το δερμα.


ΚΑνει ενα βημα πισω και κοιταζει γυρω της.Παρατηρει το γραφειο μου.Μπορω να δω απο εδω που ειμαι ακομα, μικρους λευκους κοκους που απεμειναν μετα την χρηση μου.


''Τι εκανες Ιθαν;''τωρα αναφερεται στα ναρκωτικα.Σε λιγο ομως;


''Φυγε , φυγε θα σε σκοτωσω.''Η φωνη μου ισα που ακουγεται.


''Τι ειναι αυτα που λες;''Μου φωναζει.''Γιατι εισαι ετσι; Τι εγινε;''Η φωνη της και ο τονος της αγνοιας της με κανουν να θελω να ξανακλαψω.

''Δεν , δεν.''Σταματαω.Τι να πω; Πως να το ομολογησω χωρις να θελω να με σκοτωσω εγω ο ιδιος.


''Ελα εδω.''Μου κανει νοημα.Περπαταω αργα μεχρι να φτασω ακριβως μπροστα της.Κοιταζω τα ποδια μας , δεν μπορω να την κοιταξω στα ματια.

''Ειμαι εδω για σενα.Οτι και να συμβει.Τα εχουμε αυτα ετσι μωρο μου;''Η λεξη που χρησιμοποιει μου προκαλουν κι αλλον κομπο στην καρδια.Σηκωνω δειλα το κεφαλι μου και την κοιταζω.Τα ματια της ανοιχνευουν ολο μου το προσωπο.Προσπαθει να καταλαβει τι μου συμβαινει.


''Το υποσχεσαι;''Ρωταω χαμηλοφωνα.


''Το υποσχομαι Ιθαν.Δεν θα φυγω ποτε.Αν χρειαστει θα στο λεω καθε βραδυ που θα περναμε μαζι.Σε αγαπω τοσο πολυ , τοσο μα τοσο πολυ , για παντα μωρο μου.''Σκαρφαλωνει πανω μου φιλωντας με.


''Για παντα.''Την φιλαω γλυκα.


''Το υποσχομαι Ιθαν.''Χαιδευει τα μαλλια μου ανοιγοκλεινωντας ηρεμη τα ματια της.Ισως κανω καιρο να δω την εικονα της.Ξερω οτι μετα την αληθεια θα φυγει.Ολοι φευγουν...





________________________________________________________________________________


Μικρουλινακι αλλα δεν πειραζει.Ευχομαι να μπορεσατε να μπειτε στην θεση του Ιθαν υπο την επιρρεια ναρκωτικων.Η κοκαινη(που δεν ξερω πως μπαινουν τα ηλιθια διαλιτικα) στην αρχη προκαλει ευφορια και σε φερνει σε εγκριγκορση , και μετα απο λιγο προκαλει το αντιθετο.Σε κανει να νιωθεις καταθλιπτικο , οι σκεψεις μετα απο την χρηση σιγουρα σε κανουν να μισησεις τον ευατο σου. Μονο που ο Ιθαν και πριν τον μισουσε....Αρχιζω και δενομαι και εγω με τον Ιθαν , για αυτο τα επομενα κεφαλαια θα ειναι πιο..''in'' στο μυαλο του και στην ψυχη του.Χαιρομαι που δεν θα βαλω ποτε Pov της Εβελιν.Δεν θα μπορουσα να καταγραψω τις χαμενες διασπαρτες σκεψεις της.Ευχαριστω για τα παντα και για την #11 θεση που αλλοτε ανεβαινει και αλλοτε κατεβαινει.Ξερετε δεν με νοιαζουν εμενα οι θεσεις , το θεμα ειναι να ξερω οτι σας αρεσει και την διαβαζετε ευχαριστα μπαινωντας στην θεση των ηρωων.Να ειστε παντα καλα και ευτυχισμενοι.Love ya.<3