Fireproof Hearts.

Part 29

Τα χειλια της.Ηταν το λιμανι μου.Εκει που αφηνα την αγκυρα μου και χαλαρωνα.Το απανεμο λιμανι που κανενα αλλο μικρο ή μεγαλο πλοιο πλησιαζε.Μονο το δικο μου.Το μικρο φτωχικο βαρκακι που οταν το εβλεπες νομιζες οτι ηταν μια μικρη σανιδα.Ομως αν εμπαινες μεσα εβλεπες αλλα πραγματα.Σαν να ηταν ενα πολυτελες μεγαλο καραβι.


Το λιμανι αγαπουσε το μικρο βαρκακι.Ομως η φουρτουνα επνιξε τον βαρκαρη και το λιμανι εμεινε μονο..

''Ειχα μια απαστολη.Και την ολοκληρωσα.''Καθομαι στην ακρη του κρεβατιου κοιτωντας τον τοιχο.


''Τι αποστολη; Εισαι στην μαφια ή κατι τετοιο; Εισαι πρακτορας; Τι ειναι αυτα που μου λες!''Νομιζω οτι δεν εχει αλλη υπομονη αλλα πρεπει να τα παρω απο την αρχη .


''Χθες προσπαθησαν να με εκφοβισουν.''


''Μου το ειπες αυτο σημερα το πρωι.''Με διακοπτει.


''Ναι.''Συμφωνω.''Αυτοι οι ανθρωπο ηθελαν να μαθουν καποιες πληροφοριες οι οποιες ειναι πολυ ...καθοριστικες για το εμπορευμα που θα παροουμε.''Προσπαθω να της εξηγησω απλα χωρις να μπαινω σε λεπτομεριες.''Ομως αυτοι οι ανθρωποι δεν θα επρεπε καν να ξερουν οτι εμεις ετοιμαζομαστε να παραλαβουμε το εμπορευμα γιατι θα μας την εχουν στημενοι.''Στραβοκαταπινω και κλεινω τα ματια μου βαζωντας τα χερια μου μπροστα στο προσωπο μου.Δεν θελω να δω το προσωπο της.''Καποιος ... καποιος Εβελιν που ηταν λιγο καιρο μεσα στην ομαδα μας...Τον ελεγαν Ραμέλ.''Τελειωνω.Δεν ακουω τιποτα.Ανοιγω τα ματια μου και γυριζω να την δω.Εχει φυσιολογικο προσωπο.


''Και αυτο τι σχεσ....''Σταματαει πιανοντας το στομα της.Καταλαβε.''Οχι...''Κανει μερικα βηματα πισω σαν να ζαλιζεται.Στηριζεται στην ντουλαπα.Δεν με κοιταζει.Δεν με κοιταζει καθολου..



''Ειμαι απαισιος , το ξερω το εχω μεταν..''


''Σκασε.''Ψιθιριζει σταματωντας καθε προσπαθεια να...απολογηθω;


''Δεν ξερω Εβελιν.Το εχω μετανιωσει.''Ολοκληρωνω , εχω αναγκη να νιωσω οτι με συγχωρει τουλαχιστον αυτη.


''Το εχεις μετανιωσει;''Ρωταει ειρωνικα.'' Δεν το πιστευω οτι σκοτωσες.Σκοτωσες Ιθαν.Το καταλαβαινεις, το καταλαβαινεις;''φωναζει.


''Λες να μην το ξερω; Λες να μην το εχω καταλαβει; ''Της φωναζω κι εγω.''Λες να νιωθω καλα που με ειδε;!''Μολις τελειωνω η εκφραση της γινεται ακομα πιο σοκαρισμενη-πληγωμενη...


''Σε ειδε; Για αυτο ειναι ετσι; για αυτο δεν μιλαει; Ξες οτι εισαι ενας καταστροφεας; Δεν... δεν επρεπε να σε γνωρισω.Δεν επρεπε ποτε να σου μιλησω να σου απαντησω!''Τα ματια της εχουν βουρκωσει.Αυτα τα λογια με κανουν να νιωθω χειροτερα.Γιατι νιωθω πολλα για αυτην.Τσιμπαω ξανα το χερι μου.Τοσο δυνατα που ματωνει.


''Τι κανεις; Πας καλα ; Τι κανεις;''Ερχεται πανω μου τραβωντας τα δαχτυλα μου απο το κομμενο μου δερμα.Δειχνει τοσο απελπισμενη.Οι πραξεις της ερχονται σε συγκρουση.Απο την μια μετανιωνει για την γνωριμια μας και απο την αλλη δεν θελει να ποναω.