Fireproof Hearts.

Part 38

Ειναι ενα απλο σαββατοβραδο.Μονο που αυτη την φορα ειναι τελειως διαφορετικα. Δεν εχω τον Στεφαν διπλα μου ή καποια αλλη κοπελα. Εχω την Εβελιν. Σε ενα απο τα πιο γνωστα μπαρ-καφε της πολης. Καθομαστε περιπου στην μεση τους μαγαζιου και ολα τα τραπεζια γυρω μας ειναι γεματα. Ολοι και αν οχι ολοι οι περισσοτεροι μας κοιταζουν. Ξερω τι σκεφτονται. Ξερω και τι σκεφτεται και η Εβελιν. Μπορω να το δω απο το θλιμενο της Προσωπο. Ουτε που εχει μιλησει. Λεξη. Περα απο την δικη της παραγγελια. Και δεν ξερω απο που να το πιασω το θεμα. Ολοι αυτοι λενε ισως για μενα .Πως θα μπορουσα να ειμαι με μια τοσο μικρη κοπελα η οποια ειναι τοσο καλη. Ενω εγω. Ντιλερ. Κατεστραμενη οικογενεια.Ομορφη εξωτερικα παρ'ολα αυτα. Ξερουν ολοι ποσα ματια εχω μαυρισει και ποσους εχω σκοτωσει. Φυσικα παντα στην αυτομυνα...

Και για την Εβελιν; Θα μπορουσαν να σκεφτουν οτι δεν ειναι τοσο καλη οσο δειχνει. Ισως ελεγαν οτι ειναι απο τις φτηνες κοπελες που παει μαζι μου. Δεν θελω να σκεφτονται ετσι για αυτην.



''Εβελιν;''Προσπαθω να της τραβηξω την προσοχη απο το βραχιολακι που παιζει εδω και αρκετη ωρα.



Δεν απανταει. Ειναι σαν να μην με ακουει. Και σιγουρα δεν φταιει η μουσικη.Ειναι δυνατη αλλα μπορει να με ακουσει.Κοιταζω προς τα πισω. Δυο αντρες- γνωστες φυσιογνωμιες μας κοιταζουν και αδιακριτα σχολιαζουν. Ξαναγυριζω μπροστα. Δεν θελω να δωσω σημασια σε αυτους. Αμεσως ακουω δυνατα γελια.Γυριζω ξανα και τους κοιταζω.Φυσικα και κοιταζουν και εμας. Και αυτη την φορα πιο εντονα την Εβελιν. Αυτη δεν εχει καταλαβει απολυτως τιποτα.Στενευω τα ματια μου απειλιτικα. Ο πιο ψηλος αντρας σηκωνει το δεικτη του.Και με δειχνει.


''Γαμηδι.''Σηκωνομαι απο την καρεκλα αντανακλαστικα.Με μεγαλα βηματα σμπρωχνοντας τα αλλα στεναχωρα τραπεζακια φτανω στο δικο τους.Νιωθω ολα τα βλεμματα πανω μου.


''Τρεχει κατι;''Ρωταω σφιγμενα. Θελω τοσο πολυ να τους σπασω τα μουτρα. Και ολη αυτη η ανδεναλινη του καβγα μου εχει λειψει αφανταστα.



''Οχι γιατι;''Λεει ο πιο ψηλος με το ιδιο υφος με εμενα καθως σηκωνεται απο την καρεκλα του για να ειμαστε στο ιδιο υψος.Ο φιλος του βαζει το χερι του μπροστα στο στερνο του κανωντας του νοημα να καθησει κατω.


Πιανω το χερι του ψηλου. Ακουμπαω τον δεικτη του και τον σηκωνω ψηλα.


''Αν με ξαναδειξεις με αυτο...''Το σηκωνω πιο ψηλα για να το δουν ολοι.''Θα στο βαλω εκει που ξερεις...''Λεω με ειρωνικο χαμογελο στον υφος μου.


''Ιθ...''Ακουω τον υπενθιμιστη ηρεμιας μου λιγο πιο περα.


''Ειμαι πιο γρηγορος απο εσενα...''Με τον δεικτη του προσπαθει να μου χτυπησει το ματι αλλα κανω στην ακρη πιο γρηγορα απο αυτον τον βλακα.


''Ιθ... κατσε κατω.''Ακουω ξανα την Εβελιν. Θελω να της φωναξω οτι πρεπει να περιμενει λιγο να δειρω αυτον τον μαλακα και μετα θα γυρισω πισω αλλα δεν το κανω.


''Εχε χαρη...''Γυριζω και δειχνω την Εβελιν που μοιαζει αρκετα ηρεμη ξερει οτι δεν θα τον δειρω τωρ....Νιωθω μια δυνατη γροθια στα πλευρα μου.Αμεσως πιανω εκεινο το σημειο.Γυριζω και κοιταζω με μισος τον ηλιθιο που μολις με χτυπησε και νομιζει οτι θα με δειρει κι ολας.



Σφιγγω σαν σιδερογροθιες τις μπουνιες μου και ορμαω πανω στον τυπο ριχνωντας τον στην καρεκλα του ξανα. Ανεβαινω απο πανω του και βαραω με μανια το προσωπο του.Πολλα χερια με τραβανε απο πανω του. Αντιστεκομαι και ξανατρεχω πανω του. Ο χρονος σταματαει. Κοιταζω τα ματωμενα μου χερια. Και γυρω μου. Εχουν μαζευτει ολοι κοιτωντας με λες και ειμαι κανενα τερας. Γυριζω το κεφαλι μου πισω. Ενα απο τα χερια που με τραβανε μακρυα ειναι και της Εβελιν. Εχει μια εκφραση πονου σαν να ποναει. Το προσωπο της εχει ριτιδιασει αρκετα και τα χερια της ειναι γερα γατζωμενα στην μπλουζα μου. Δειχνει να θελει να σταματησει ολο αυτο. Ποσο απαισιος μπορει να ειμαι; Δεν θελω να τα χαλασω ολα ξανα. Το μονο που ηρθα να κανω εδω σε αυτο το πολυσυχναστο μαγαζι ηταν να δειξω σε ολους με ποια ειμαι. Ποια θελω. Ποια ποθω οσο τιποτα αλλο.Και που κατεληξα να δερνω εναν ψευτομαγκα. Με ματωμενα χερια και κατεστραμενη ψυχη. Ο χρονος συνεχιζεται. Κοιταζω το αναισθητο του προσωπο. Σηκωνομαι απο πανω του. Κοιταζω στο πατωμα. Ακουω μερικα επιφωνηματα τρομου. Παραπαταω ζαλισμενος πανω στα τραπεζια.


Γυριζω την πλατη μου και τρεχωντας βγαινω απο το μαγαζι. Χωρις μπουφαν , κινητο και κλειδια.


Περπαταω σχεδον τρεχωντας στο πεζοδρομιο κυριολεκτικα χαμενος.Γιατι εφυγα; Και γιατι την αφησα παλι πισω.


''Ελα Ιθαν. Τι πιστευες μωρο μου οτι θα ησουν καλος για αυτον;''Ακουω ξεκαθαρα την φωνη της Καθριν μεσα στο μυαλο μου.


''Φυγε.''Ψιθιριζω στο μυαλο μου.