De Donees Academy

Hoofdstuk 3

Oké, ik nam mijn woorden terug. Deze excursie was fantastisch.

Het minder leuke was dat iedereen van de kunstklas op donderdagavond om 11 uur op school werd verwacht. Daarna volgde een 10 uur durende busreis naar New York. Ik dacht dat ik wel in de bus kon slapen, maar dat is me niet gelukt. Nina praatte me de oren van mijn hoofd tijdens de busrit. Zij was de enigste van onze groep die samen met mij kunst volgde. De bus had ons om 9 uur 's ochtends afgezet bij het Central Park en daar werden de groepen gevormd. Nina en ik hadden in de bus al afgesproken dat we bij deze excursie partners zouden zijn tijdens de tocht.

Het Central Park was ons beginpunt en de verzamelplek waar we om 9 uur 's avonds weer moesten zijn. De tocht duurde maar drie uur als je een beetje goed kon kaartlezen. Ik had zelf een uitstekend richtingsgevoel en zo loosde ik ons met gemak door New York heen. We hadden een boekje gekregen en een kaart van school waarop 10 verschillende punten waren gemarkeerd. Bij al die punten hoorden vragen en die moest je beantwoorden. Na de excursie moest je een verslag van deze dag maken, je vragen met antwoorden erbij in stoppen en dat inleveren bij je leraar. Dan krijg je er een cijfer voor.

Nina en ik waren bloed serieus aan de slag gegaan. De punten waren gebouwen, straatartiesten en musea geweest. Het was een behoorlijk gave tocht naar mijn mening, vooral omdat New York zo'n leuke stad was. De punten en de kunst van deze tocht interesseerden me minder. Ik had kunst gekozen, omdat ik zelf wat wilde maken. Het bewonderen van andermans werk lag me niet heel erg. Al mijn andere vakken waren het tegenovergestelde van kunst. Ik volgde economie, politicologie en dat soort vakken. Kunst was altijd een welkome afwisseling, want meestal kon ik schilderen of tekenen in die lessen.

'Laatste punt!' riep ik uit. Nina juichte en een paar voorbijgangers keken ons bevreemd aan. Ik was wel klaar met de tocht. Ik vond het heel leuk om door New York heen te struinen, maar nu deden mijn voeten pijn, was ik moe door de busrit en had ik honger. Heel veel honger.

'Oké, eens even zien. We hebben nu de Art Galerie gehad,' mompelde ik. Nina staarde nog steeds om haar heen. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, want ik had zelf ook de neiging om dat te doen. We waren in het rijke gedeelte van New York. Overal stonden imposante gebouwen. Alles straalde rijkdom uit. Het leek wel een andere wereld.

Ik knipperde met mijn vingers voor de ogen van Nina. Ze schrok op. 'Focus Nina,' zei ik met een lach.

'Het laatste punt is...,' begon ik, maar ik stopte halverwege in mijn zin toen ik het punt las. Nina keek me bevreemd aan en ze boog zich voorover om het punt af te lezen van de kaart.

'De Donees Academy,' fluisterde ze.

Aarzelend keek ik naar Nina. 'We hoeven dat punt niet te doen, we slaan het gewoon over. Dan hebben we maar een lager cijfer. Jij hoeft niet bij de school van je ex te gaan kijken.'

Nina haalde diep adem. 'Nee. We gaan, de kans dat ik John tegenkom is heel klein. Heb je dat niet op tv gezien? De Donees Academy is omring door een hek, leerlingen verlaten de school meestal in een limousine,' zei ze verrassend kalm.

We hoefden maar 10 minuten te lopen en toen stonden we voor de ingang van de Donees Academy.

Ik had de school wel vaker gezien. Op tv waren regelmatig documentaires over de Gekozenen en daarin kwam de school vaak voor. Toen vond ik dat die school helemaal niet op een school leek. Het leek eerder op een reusachtig en prachtig kasteel. Nu stonden we recht voor de Donees Academy, en eerlijk? Ik zag het gebouw amper.

De school was omring door een ijzeren hekwerk en daarachter stonden bomen. Als ik goed keek, zag ik het gebouw een klein beetje. Nina en ik stonden voor de poort en we keken tussen de tralies door, maar zelfs de weg die naar het hoofdgebouw zou leiden, verdween tussen de bomen. Ik kon me nog herinneren dat de directeur van de Donees Academy ooit op tv had gezegd: 'Onze leerlingen hebben privacy nodig.' Nou, dat hadden ze zeker, je kon bijna niks van de school zien.