De Donees Academy

Hoofdstuk 14

'Dames en heren, zullen we beginnen?' schreeuwde de presentator. Als een man antwoordde het publiek met 'JA!' Verschillende mensen om me heen sprongen, klapten of pompten wild met hun vuisten in de lucht. Lichten knipperden in felle neon kleuren en verlichtten het midden van de arena waar de presentator stond. Het was een gekkenhuis.

Had ik verwacht dat het jaarlijkse Donees toernooi zo zou zijn? Nee. Zeker niet. Ik verwachtte stilte, rust en elegantie, niet dit. Ik had eerder het gevoel dat ik bij een concert van lady gaga was. Arena X was een koepelvormig gebouw waarbij er banken rondom het podium waren gebouwd die omhoog opliepen. Ik zat zelf op de eerste ring, want ik wilde niet helemaal bovenaan zitten. Het leek echt op een oude arena waar die gladiatorengevechten werden gehouden.

Ik keek in het programmaboekje dat ik bij aankomst had gekregen. Er zouden 50 groepen optreden. Mason, Brittany, Zoey en Rochelle waren de 41ste groep, dus ik zou hier nog een tijdje moeten wachten. Volgens het boekje bestond groep 1 uit vier jongens die zichzelf 'Elementos' hadden genoemd.

Ik was gaan zitten naast vreemden. Rechts van me zat een meisje dat nu luidkeels 'Elementos' schreeuwde en links van me zat een jongen te eten van popcorn alsof zijn leven ervan af hing. Ik had geen vrienden. Zielig, niet waar? Mason, Brittany, Zoey en Rochelle waren backstage. Maar, ik had ze beloofd dat ik ging kijken, dus hier zat ik dan.

'Geef ze een applaus: ELEMENTOOOS!'

Ik klapte met de rest mee. De presentator liep van het podium af. Alle lichten gingen uit. Het werd donker en het publiek viel stil. Er klonk spannende muziek en opeens schenen vier spotlights op vier gestaltes.

Hun optreden was indrukwekkend. De jongens hadden goed gecommuniceerd met de mensen van het licht, want elke keer als een van de jongens zijn Gave gebruikte, scheen het licht erop en zag het er magisch uit. De jongens konden aarde, water, hout en mentaal sturen.

Het publiek floot toen een jongen een enorme brug van water maakte en een ander er slierten aarde doorheen liet gaan. De grote finale kwam, want ook houtsplinters en metalen buizen gingen door de brug heen. Water spatte samen met metaal, aarde en hout uiteen. Betoverd keek ik toe.

Te laat merkte ik het trekkende gevoel in mijn borst op.

Een scherpe pijn schoot door mijn slaap heen. Eventjes zag ik niks meer. Het geschreeuw van de arena viel weg en mijn blik werd zwart. Wat gebeurde er met me?

Toen mijn zicht terugkeerde stond ik wankelend op. 'Sorry,' zei ik terwijl ik mensen aan de kant duwde. Ik moest hier weg. Ik kreeg geen lucht meer. Rennend stormde ik de arena uit en liep ik de eerste de beste meisjes wc binnen.

Ik liep naar de kraan toe, zette die aan en plensde water in mijn gezicht. 'W-wat is dit?' mompelde ik toen ik in de spiegel keek en zag dat mijn ogen een bovenaardse kleur blauw hadden aangenomen. Het water dat uit de kraan stroomde bleef vastzitten aan mijn handen. Geschrokken zag ik dat het een grotere bal om mijn handen heen vormde.

'Nee!' riep ik uit. De bal knalde uit elkaar; water lag verspreid over de hele vloer heen. 'Ik moet frisse lucht hebben, dat is het. Ik-ik-ik,' stamelde ik als een gestoorde terwijl ik er als een speer vandoor ging. Buiten begroette de koele avondlucht me. Het schemerde al.

Ik liep even en leunde toen tegen een boom aan. Ik moest gek zijn geworden door die drukke menigte. Dat in de toiletten had ik me ingebeeld. Het kon niet anders.

Ik uitte een kreet toen er en luidde 'KRAK' klonk. Net op tijd draaide ik me om, want de boom waar ik een seconde geleden nog tegen aan leunde, was bezig met omvallen. Er zat een rare scheur in het hout van de boom en de wortels staken eruit doordat de aarde onder de boom was omgewoeld.

'Shit,' vloekte ik. De boom was enorm, ik moest maken dat ik wegkwam voordat die op me viel. Het was alleen al te laat. Met een noodvaart leek de boom op me af te tuimelen. Ik hief mijn handen op, wachtend op de pijn, maar er kwam niks.

Toen ik opkeek leek het wel alsof de tijd stil stond. Het leek wel alsof iemand de boom halverwege in zijn val op 'stil' had gezegd. Snel liep ik eronder vandaan. Iemand moest dit gedaan hebben. 'Hallo?' riep ik.

Geen antwoord. Ik keek om me heen, maar ik zag niemand lopen.

Dat had ik niet gedaan, toch?

Ik rende weg, toen ik een knal hoorde, draaide ik me geen eens om. Die boom was toch nog gevallen. Deze avond was raar. Misschien droomde ik. Mijn zintuigen stonden op scherp. Het leek alsof ik... alsof ik echt leefde. Alsof ik opeens alles in HD zag.

Ik kneep mezelf en voelde meteen pijn. O god, ik droomde niet. Dit was echt.

Op dit moment kon ik maar een iemand bedenken die me kon helpen: Christov. Hij zou weten wat ik moest doen en wat er met me gebeurde. Ik had alleen geen flauw idee waar hij zou zijn. Diep dacht ik na. Bijgebouw 4. Na mijn training bleef Christov daar altijd, want hij moest nog andere leerlingen trainen. Ik blikte op mijn horloge. Kwart over vijf. Hij moest daar zijn.

Bezweet kwam ik aan bij het bijgebouw. Er was een tintelend gevoel in mijn lichaam gekomen dat met de minuut sterker leek te worden. In paniek liep ik het gebouw binnen. Het was er doodstil, op wat lachende geluiden die uit zaal 2 kwamen na. Ik wilde de deur open doen, maar zag toen dat je er een pasje voor nodig had.

Het tintelende gevoel verergerde. Gefrustreerd duwde ik tegen de deur aan. Het viel te proberen. Mijn handen voelden warm aan. Er klonk een afschuwelijk gepiep en de deur knalde open. Ik blikte naar de metalen klink, die er verbrijzeld uitzag.

'Rose?' vroeg iemand verbaasd. Ik zag Ethan staan. Hij was niet de enigste die me aanstaarde. Blijkbaar trainde Christov de Jagers naar mij. Allemaal gaapten ze me aan.

Christov beende naar me toe. Hij vloekte in het Russisch toen hij de deur zag.

Xavier verscheen achter hem. 'Lieverd, ik wist dat je me wilde zien, maar dit. Geef me een knuf-' Hij deinsde opeens achteruit, alsof ik een besmettelijke ziekte had.

'Christov,' zei ik schor. Het tintelende gevoel was ondraaglijk geworden. 'Ik weet niet wat er met me gebeurd.' Wanhopig staarde ik hem aan.

'Wat is er aan de hand met je ogen, Rose?' Bezorgd liep Christov op me af. Toen hij voor me stond, legde hij een hand neer op mijn voorhoofd. 'Je gloeit.'

'Ik weet het niet.' Mijn stem sloeg over.

'We moeten naar Fisher toe,' zei Christov met zichtbare tegenzin.

'Nee,' smeekte ik. 'Hij stuurt me weg. Als ik iets zou doen wat voor problemen zorgt, stuurt hij me weg.'

Bevreemd keek Christov naar me. 'Dit zou de laatste reden voor hem zijn om je weg te sturen.'

'Waarom?'

'Meisje, je ontwikkelt nieuwe Gaven.'

=

Kort hoofdstuk, sorry sorry! Maar, nieuwe Gaven dus, tadum. Wat vinden jullie ervan?

Ook nog een sorry voor de late update, ik was naar een festival toe.

Stemmen is lief. <3