De Donees Academy

Hoofdstuk 34

'Darlings! Ik heb jullie zo gemist,' riep de verkoper uit toen Rochelle, Brittany, Zoey en ik de winkel binnenliepen. Nieuwsgierig keek ik om me heen. Dit was dus het walhalla als het om jurken gingen, volgens Zoey.

De designerwinkel heette Elear en verkocht alleen jurken. Het zag er allemaal behoorlijk prijzig uit; verschillende rekken met jurken en paspoppen die de mooiste of apartste aanhadden. Zoey, Brittany en Rochelle waren hier vaste klanten, dus de verkoper herkende ons.

Ik vond de verkoper nu al aardig. Hij was gay en ergens in de twintig. Zijn bruine haar was in een iets té volumineus model gebracht en zijn ogen twinkelden vol levendigheid.

'Pablo,' zei Zoey, 'we hebben iemand meegebracht voor je.'

Halfhartig zwaaide ik. Pablo slaakte een opgewonden kreetje. 'Rose Adair! Ik ben een fan.'

'O, bedankt,' zei ik verbaast.

'We zijn vereerd om jullie jurken voor het eindbal te mogen doen. Er komt veel pers, toch? Jullie moeten eruit springen,' zei Pablo vastbesloten. We volgden hem naar een gedeelte met jurken.

'Deze is leuk,' zei Rochelle terwijl ze een bloedrode jurk uit de rekken haalde.

Ik viel bijna flauw toen ik een jurk pakte die $25.000 kostte. Voorzichtig hing ik hem weer terug. Dat gingen we dus niet doen.

Pablo liet ons een tijdje met rust. Ik had een tactiek waarbij ik eerst naar het prijskaartje keek en dan naar de jurk. Mijn ouders wilden het namelijk betalen, maar ik wilde ze niet blut maken. Tot mijn eigen frustratie, betekende een lagere prijs ook een minder mooie jurk.

'Deze is echt iets voor jou!' zei Brittany die een ijsblauwe jurk tevoorschijn haalde. Ze had zelf al een stuk of zeven jurken in haar linkerhand.

'Nee!' zei ik toen ik de jurk beter had bekeken. Het kostte $23.400, ze waren gek. Brittany mompelde iets.

'Je hebt zelf maar één jurk vast die, sorry voor mijn woorden, echt niet mooi is!' zei ze stampvoetend.

Standvastig keek ik terug. 'Ik heb niet zoveel geld voor een jurk.'

Rochelle, met haar beide handen vol jurken, mengde zich in het gesprek. 'O nee, denk je echt zo?'

'Dan heb ik goed nieuws voor jullie allemaal,' zei Pablo die net een lang gesprek aan de telefoon had gehad. 'Ik heb met mijn baas gesproken en hij wilt, omdat jullie eindbal zo bekend is en het is goede reclame voor ons, jullie gratis jurken laten dragen van onze nieuwste collectie! Die liggen nog geen eens in de winkel, maar wij hebben de jurken hierachter toevallig wel hangen, dus dan kunnen jullie die dragen.'

Zoey viel bijna flauw door dit nieuws. Ze sprong op en neer van enthousiasme. Ik was al om bij het woordje 'gratis'. De voordelen van het zijn van een Gekozene.

Terwijl wij naar de kleedkamers gingen, haalde Pablo de nieuwste collectie op. Toen hij terugkwam met een heel rek, wist ik niet waarmee ik moest beginnen. Die jurken waren zo mooi.

'Deze is wat voor jou,' zei Pablo tegen me. Hij gaf me een lange jurk die er alleen al op de hanger bloedmooi uitzag. Ik stond te popelen om hem aan te trekken.

Pablo hielp Zoey, Rochelle en Brittany met het vinden van de geschikte jurk en toen konden we ze eindelijk aanpassen. Een andere verkoper hielp me met het aantrekken van de jurk, want dat was wel een dingetje. Maar toen ik de jurk eenmaal aanhad, mocht het resultaat er wezen.

Ongelovig staarde ik naar mezelf in de spiegel. Natuurlijk herkende ik mezelf wel, maar de jurk liet me eruit zien als een koningin. De jurk was lichtbeige, had een zeemeermin model en liep aan de onderkant wijd uit met tule, dat de illusie gaf alsof ik over de grond heen zweefde. Ik had doorzichtige lange mouwen die bezaaid waren met zilveren kristallen. Het lijfje van de jurk vond ik het mooist; de kristallen waren daar namelijk verwerkt in een ingewikkeld patroon, waardoor de jurk er eerder uitzag als een kunstwerk. Toen ik me omdraaide, zag ik dat ook de rug bezaaid was met kleine kristallen.