De Donees Academy

Hoofdstuk 6

"A little party never killed nobody,
so we gon' dance until we drop.
A little party never killed nobody,
right here, right now's all we got."

- Fergie, A Little Party Never Killed Nobody

*hint hint, luister erna tijdens het feest*

=

'Rose? Lieverd... Doe open. Alsjeblieft.'

Mijn moeder stond ten minste nog een minuut lang te praten voor mijn deur. Ik lag met mijn rug op mijn bed. Mijn handen had ik onder mijn hoofd gestopt. Ik wist niet hoe lang ik hier zo lag. Uiteindelijk was ik gestopt met huilen, want ik had geen tranen meer over.

Er viel een stilte en ik zuchtte opgelucht toen ik de stem van mijn moeder niet meer hoorde. Ik wilde haar niet spreken. Ik voelde me verraden. Mijn biologische vader en moeder wilden me niet. Die afwijzing deed me meer pijn dan ik gedacht had.

Ik was de uitkomst van een affaire. Een bijkomstigheid die ze beiden niet verwacht hadden.

Ik balde mijn handen tot vuisten.

Pap en mam hadden voor me gezorgd. Ik had door deze ontdekking niet het gevoel alsof ik hun kind niet meer was, maar ik voelde me anders. Dit verklaarde waarom ik voor geen zak op ze leek. Ik was niet hun echte kind. Ergens wilde ik woedend op ze zijn. Zij hadden dit voor me verborgen gehouden. Maar, aan de andere kant, ik kon ze het niet kwalijk nemen. Mijn gluiperige biologische vader dreigde hun huis te verkopen.

Mijn iPhone trilde naast me en ik keek op. Allie belde. Het was 11 's ochtends. Iets wat voor haar een hele prestatie was, want Allie was alles behalve een ochtendmens. Ondanks de situatie verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik nam op.

'Rose!' Allie klonk bestraffend. 'Waarom heb jij me niet meteen gebeld toen je thuis was? Of vanuit New York? Weet je hoe erg ik mezelf zat op te vreten toen ik van Nina hoorde dat je een,' haar stem haperde, 'Gekozene bent. Ik vind dat feest echt een tof idee, maar is dit waar? Ben je echt een Gekozene?'

'Ja, dat ben ik,' fluisterde ik. Mijn biologische vader was een Gekozene en dus was ik er ook een. Ik kon echt vuur beheersen. Misschien kon ik het huis van mijn biologische vader in de fik steken.

Ik vertelde Allie alles. Ze was mijn beste vriendin en ze verdiende de waarheid. Nadat ik haar mijn verhaal had verteld, bleef het een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. 'Oké, dit is een noodgeval en ik kom nu naar je toe!'

Tien minuten later klopte Allie op mijn kamerdeur. Ik stond op en ik deed de deur open. Ze zag er verhit uit, maar in haar handen had ze vier bakken met ijs. Ik begon te watertanden en ze liep mijn kamer binnen.

'Hier. We hadden nog ijs in de vriezer, voor noodgevallen. Eet je troostvoedsel op en ik praat.' Braaf deed ik wat Allie zei en ik pakte een hele bak vol met ijs. Allie had er zelf lepels bij gestopt.

Allie begon met een relaas over wat voor afschuwelijke klootzak mijn biologische vader wel niet was. Ze bleef de hele middag bij me. We bedachten duizenden manieren waarop we contact met elkaar konden houden als ik in New York zat. Samen aten we vier bakken ijs leeg en ik voelde me misselijk, maar ook veel beter aan het eind van de middag.

Toen mijn moeder in de deuropening verscheen, negeerde ik haar dit keer niet. 'Mam,' zei ik alleen maar. Allie zwaaide.

Mijn moeder glimlachte naar Allie. 'Rose,' zei ze terwijl ze haar blik naar mij verschoof, 'ik snap het als je nu nog niet met je vader of mij wilt praten. Je krijgt alle tijd en ruimte die je nodig hebt. Directeur Fisher heeft alleen wel gebeld en hij heeft gezegd dat meneer Luko je zondag om 10 uur 's ochtends komt ophalen.' Ik zag dat ze wilde weglopen.