De Donees Academy

Hoofdstuk 4

Kreunend werd ik wakker.

Eerst had ik de neiging om door te slapen. Ik trok de deken dichter om me heen. Mijn bed lag zo lekker zacht. Mijn ogen gingen echter met een ruk open toen ik me realiseerde dat dit mijn bed helemaal niet was.

Meteen zat ik rechtovereind en staarde om me heen.

Ik lag in een groot hemelbed met een zijden deken. De kamer was prachtig en ruim. Alles was perfect ingericht. Ik zag een paar landelijke schilderijen die aan de spierwitte muren hingen. Er waren drie deuren en ik gokte dat een ervan naar de badkamer leidde. Er stond een enorme lichtblauwe kast, een bureau, een bank, een plasma tv, een tafel met vier stoelen en een nachtkastje in de kamer. Het leek net een klein huis. Ik keek omhoog en mijn mond viel open toen ik een kroonluchter zag hangen. Wáár was ik?

Langzaam maar zeker kwamen de herinneringen terug. Nina. De ruzie. John. Het flauwvallen van de pijn. 

O shit. Ik zat zo in de problemen.

Ik gooide de dekens van me af en snel liep ik naar het brede raam toe waar witte gordijnen voorhingen. Ik duwde de gordijnen aan de kant en ik scande de omgeving af. Het kwam me afschuwelijk bekend voor. Perfect verzorgde tuinen met schitterende fonteinen. Veel bomen, maar ik herkende de skyline van New York achter de bomen. Er liepen leerlingen heen en weer en de moed zonk me in mijn schoenen toen ik de donkerblauwe uniformen herkende.

Ik was op de Donees Academy.

Had John me hier soms opgesloten omdat ik hem had tegengesproken? Dat kon toch niet? Ik wist dat Gekozenen soms raar gedrag vertoonden, maar dit... Dit was wel heel erg idioot machtsvertoon van een puberale jongen. Alleen maar om te laten zien dat hij "beter" was dan mij.

Met grote stappen banjerde ik naar de deur toe. Ik liet niemand over me heenlopen. Het kon me niet schelen of diegene een Gekozene was of niet, zelfs al was het de paus in hoogsteigen persoon geweest, dit spel gingen we niet met mij spelen. Dan had hij toch echt iemand anders moeten kiezen.

De deur opende echter toen ik mijn hand op de deurklink legde.

Een jonge vrouw, gekleed in een rood mantelpakje, keek me aan. Haar rood gestifte lippen vormden een verbaasde 'O'. Haar blonde haar zat vastgebonden in een losse knot. Opeens voelde ik me een sloddervos met mijn afgetrapte sneakers, zwarte broek en witte shirt met gerafelde mouwen.

'Miss Adair? Ik ben mevrouw Emmens en ik ben gekomen om u wakker te maken, maar dat bent u al. Als u zo vriendelijk wilt zijn om mij te volgen.'

Oké, een paar dingen waren hier goed fout. Ten eerste klopte het niet dat een vrouw die ouder was dan ik me aansprak met 'u'. En, miss Adair, waar kwam dat nou weer vandaan? Ook al vond ik miss Adair stiekem wel leuk klinken.

'Natuurlijk,' stamelde ik ongemakkelijk.

Mevrouw Emmens hield de deur voor me open en toen begeleidde ze me door de gangen heen. Haar naaldhakken, ook al rood, tikten op de glanzende vloer. Ik keek mijn ogen uit. Eerst liepen we door een gang heen waarin identiek dezelfde deuren waren als de deur waar we waren uitgekomen. Boven elke deur was in zwarte sierlijke cijfers een nummer geschreven. Het nummer van de kamer waarin ik had geslapen was 205. De gangen waren allemaal hetzelfde ingericht en de rijkdom straalde ervan af. Ik zag ook hier die kroonluchters hangen. Soms kwamen we leerlingen tegen en die staarden ons bevreemd aan. Ik was zo geïmponeerd dat ik bijna vergat wat er aan de hand was.

Bijna dan.

'Wacht even,' begon ik wantrouwig en mevrouw Emmens stopte meteen om me in paniek aan te kijken, 'is dit ook een of ander belachelijk plan van John? Want dat gaan we dus niet doen. Ik wil hier nu weg.'