De Donees Academy

Hoofdstuk 25

Deze week ging wat worden. Niet alleen had ik morgen mijn eerste missie, maar kreeg ik vandaag een rondleiding bij de plek waar ik stage zou gaan lopen, het DBI.

'Nee! Ik weiger dit,' riep Liam uit toen de secretaris, meneer Williams, hem zijn blinddoek aangaf.

De reden daarvoor was privacy, natuurlijk. Ik had mijn research gedaan, wat dus inhield dat ik het DBI opgezocht had op Google. De resultaten waren zielig. Het DBI was het Donees Bureau of Investigation dat zich bezig hield met het oppakken grote criminelen, maar tegelijkertijd stopte het ook terroristische aanslagen. Ze waren gespecialiseerd in heel veel zaken van criminaliteit. Ze waren gevestigd in New York en er werkten dikwijls 1000 Gekozenen en 5000 normale mensen bij ze. Dat was wel zo'n beetje hetgeen wat Google me vertelde. De twee hoofdkantoren van ze stonden in New York, waarvan er 1 'bekend' en 'open' was voor het publiek. Het andere kantoor was onbekend en alleen een paar agenten van het DBI die Gekozenen waren, wisten er alles vanaf.

Omdat we naar het onbekende hoofdkantoor gingen, moesten we blinddoeken om. Voor onze eigen veiligheid en de waarborging van hun privacy, volgens meneer Williams. We hadden al een tijdlang in een geblindeerde limo gereden, maar nu moesten we eruit en dat betekende dat het tijd was voor de blinddoeken.

'Liam, bek houden en gewoon opzetten,' zei Alec geïrriteerd. Hij had zijn eigen blinddoek al op.

'Mijn haar is geruïneerd,' mompelde Xavier. Soms zou je denken dat we 1 grote groep meiden bij elkaar waren.

Ethan hielp me met het opzetten van mijn blinddoek. Snel daarna pakte ik, na me herhaaldelijk te hebben gestoten, blind de hand van meneer Williams aan. Het gevloek en getier van achter me wees erop dat ik niet de enigste was die moeite had met de blinddoek.

'Je vrienden krijgen hulp van onze bewakers,' zei meneer Williams zakelijk. Ik stootte mijn teen tegen iets hards en uitte een kreet.

'Misschien moet u even zeggen hoe ik moet lopen,' pufte ik, nadat ik voor de duizendste keer tegen iets aan knalde, meneer Williams was nou niet bepaald een goede gids. Hij bromde een antwoord terug waarvan ik niks kon verstaan. Vaag herinnerde ik me op Google te hebben gelezen dat het DBI vaak geen vrouwen aannam en dat ze al meerdere keren waren aangeklaagd voor sexisme. Niet dat ze ervoor waren veroordeeld, zo ver kwam het nooit.

Na een tijd te hebben rondgelopen en als een kip zonder kop tegen dingen te zijn aan geknald, gaf meneer Williams ons toestemming om de blinddoek af te doen. Hetgeen wat ik zag stelde me uitermate teleur. Ik verwachte een futuristische wereld waarin iedereen druk heen en weer liep, misschien had ik toch iets teveel series gezien. We stonden namelijk in een redelijk grote, maar doodnormale kantoorruimte. Alleen de Jagers, wat bewakers, meneer Williams en ik waren er. De bewakers liepen nu weg, maar het viel me op dat er twee achterbleven en zich bij een van de drie deuren positioneerden.

Mijn blik gleed langs de saaie bureau's. Ik telde er twintig. Op elk bureau stond een computer. Was dit het? Moesten we onze hele stage in deze ruimte zonder ramen zijn? Aan de gezichten van de jongens te zien, dachten zij hetzelfde.

'Hier,' begon meneer Williams bijna plechtig, 'begint jullie stage. Het DBI heeft het dit nog nooit eerder gedaan, dus we hebben besloten om jullie dezelfde procedure als nieuwkomers te geven. De aankomende weken of dagen, dat hangt geheel van jezelf af, zul je je stage hier beginnen. We betrekken jullie niet meteen bij al onze zaken, want we kunnen niet hebben dat onze geheimen worden gelekt door iemand.' Hij keek nadrukkelijk mijn kant op. Stug staarde ik terug. 'Beschouw dit als een test. Er hangen hier camera's waarmee we jullie persoonlijkheid zullen zien. Het werk dat je aflevert laat ons je kwaliteiten zien. Wij verwachten, nee: eisen, dat jullie deze kans serieus nemen of anders gooien we jullie eruit.'