De Donees Academy

Hoofdstuk 11

'Wilt Rose Adair naar het kantoor van meneer Fisher gaan? Ik herhaal: Rose Adair ga naar het kantoor van meneer Fisher toe, bedankt.'

De oproep zorgde ervoor dat ik me in mijn sinaasappelsap verslikte. De kantine was stilgevallen. Ik had nog niet eerder meegemaakt dat een leerling hier werd opgeroepen. Aan de blikken van Mason, Brittany, Rochelle en Zoey kon je opmaken dat dit niet vaker gebeurde.

'Heeft kleine Rosie iets slecht gedaan?' Mason keek me quasi geschokt aan. 'Wat is het? Spijbelen? Afkijken? Ik ben zo teleurgesteld in je.'

Een vlaag paniek overspoelde me. Ik blikte kort naar de tafel van de Jagers. Alleen Ethan, Xavier en Zane keken me schuldbewust aan. O nee. Meneer Fisher had door dat ik gisteren een uur gespijbeld had met ze. Waarom werden zij niet genoemd en moest alleen ik komen?

Ik liet mijn ontbijt voor wat het was en stond op. 'Het is vast niks,' zei ik nerveus. Rochelle, Zoey en Brittany knikten niet overtuigd. Mason grijnsde alleen maar naar me.

Snel begon ik naar het kantoor van meneer Fisher te lopen. Ik was allerlei smoesjes aan bedenken. Misschien kon ik zeggen dat Xavier, Ethan en Zane me hadden gedwongen? Oké, nee, dat was niet waar en ik wilde ze niet in de problemen brengen.

Mevrouw Emmens begroete me met een warme glimlach. 'Loop maar naar binnen, miss Adair. Meneer Fisher wacht op je.' Ze gebaarde naar de zwarte deur van het kantoor van meneer Fisher. Ik herkende het nog van de eerste dag dat ik ook in zijn kantoor had gezeten. Met tegenzin liep ik naar binnen toe. Mevrouw Emmens had wel geglimlacht, heel erg kon het niet zijn, toch?

'Ga zitten Rose,' zei meneer Fisher toen ik binnenkwam. Ik ging op de stoel voor hem zitten. 'Hoe gaat het met je?'

Ik knipperde met mijn ogen. Had ik dat nou goed verstaan? 'Goed,' zei ik aarzelend. 'De lessen gaan me goed af en iedereen is hier erg aardig.' Nou ja, lang niet iedereen, maar dat hoefde hij niet te weten.

Meneer Fisher typte wat in achter zijn computer. 'Werkelijk? Ik zie namelijk hier in het systeem staan dat het niet erg goed gaat met je vak Gavebeheersing. Op dit moment sta je daarvoor op zakken. Dat is ongebruikelijk, want iedereen slaagt daarvoor met slag en wimpel. Meneer Lee heeft al opgemerkt dat je meer ondersteuning nodig hebt dan de anderen.'

Stond ik op zakken?  We hadden nog nooit cijfers daarvoor gehad. Eerlijk gezegd wist ik helemaal niet dat je daar ook daadwerkelijk voor kon zakken. Ongemakkelijk verschoof ik wat heen en weer op de stoel. 'Ik ben daar inderdaad niet heel goed in. Mijn Gave is nog erg nieuw voor me.'

'Zo onderhand moet je eigenlijk al gewend zijn aan je Gave.'

Ik staarde naar meneer Fisher die me lichtelijk geïrriteerd aankeek.

'Ik heb er daarom voor gezorgd dat je een nieuwe trainer krijgt. In plaats van Gavebeheersing bij meneer Lee, zul je privélessen krijgen van meneer Pavlov. Hier is je nieuwe rooster.' Meneer Fisher schoof een map naar me toe die ik aanpakte.

Meneer Fisher tikte nog wat in zijn computer. 'Je kunt gaan.' Hij klonk alweer afwezig. Voor zo ver zijn interesse in mij. Ik mocht hem echt niet. De vorige keer kwam hij ook al zo... wisselend over. Er was iets aan hem dat gewoon niet klopte. Al gold dat voor meerdere Gekozenen.

Ik stond op. Toen ik mijn hand op de deurklink had, hoorde ik meneer Fisher nog wat zeggen. 'Meneer Pavlov is wereldberoemd onder ons. Dit is je laatste kans om beter te worden, verpest het niet.'

=

Samen met Rochelle, Brittany, Zoey en Mason zat ik sushi te eten in R&U, het bekendste café van de campus. Zoey had niet gelogen toen ze zei dat de sushi hier fantastisch was.