De Donees Academy

Hoofdstuk 35.5

"A seven nation army couldn't hold me back."
- The White Stripes

=

CADEN

Ik ging iemand vermoorden.

Ik ging deze hele wereld afbranden.

Volgens mij was ik gek aan het worden.

Ik dacht niet meer logisch na. Haar gil ging door merg en been en bleef maar door mijn hoofd heen galmen. Het beeldscherm van Fisher's computer stond al enkele minuten op zwart, maar ik zag alles nog zo helder voor me. Dit was mijn schuld. Als ik niet zo was opgehouden door mijn familie, was ik op tijd geweest.

'Liam!' blafte ik, ook al zat hij maar centimeters van me verwijderd. 'Vind haar! Verdomme, verdomme, verdomme. Schiet op.'

'Ik doe mijn best. Het IP-adres is alleen moeilijk te vinden,' zei hij.

Alec pakte me bij mijn schouders beet en schudde me door elkaar heen. 'Doe rustig! Anders vinden we haar nooit.'

Ruw gaf ik hem een duw waardoor hij achteruit wankelde.

'Caden, Alec heeft gelijk. In deze situatie moeten we rustig blijven,' zei Fisher.

Dat was de druppel.

'Ik zweer het, jij moet je bek houden, want jij bent de oorzaak van deze problemen!' schreeuwde ik. Ik had mezelf niet meer onder controle; mijn handen waren gloeiend heet en kleine vlammen vuur zweefden er omheen.

'Jongeman! Zo praat je niet tegen mij.'

'Ik praat tegen iedereen zoals ik wil. LIAM, waarom duurt dit zo lang?'

Xav draaide zich om. 'We hebben een adres van Valerio gekregen en moeten daar om half drie zijn.'

Ethan kwam het kantoor binnenlopen. Hij was griezelig kalm, maar iedereen die hem beter kende, wist dat hij bozer was dan ooit. Ze was immers zijn halfzus. 'Christov, Irene en Ivan komen hierheen,' zei hij kil.

'Als het een vleeswond is, dan houdt ze het vol,' zei Dylan.

Ik ijsbeerde door het kantoor heen. Ze was neergeschoten in haar been. Had bloed over haar gezicht en had een ziekelijk spel van Valerio meegemaakt. Dit had nooit mogen gebeuren. Ik had haar mee moeten nemen naar het gala, had haar moeten vertellen dat ze er onwijs goed uitzag en we hadden samen moeten dansen totdat we erbij neervielen.

'Caden!' zei Zane kwaad. Toen ik het gat in de muur en het bloed aan mijn knokkels zag, had ik pas door wat ik gedaan had.

'Ik word gek!' riep ik uit.

'Dat worden we allemaal! Jouw gedrag werkt niet mee,' schreeuwde Xav terug.

Fisher maakte kalmerende gebaren. 'Rustig iedereen. We gaan haar helpen. Dit wordt gewoon een nieuwe missie.'

'Een missie?' Humorloos lachte ik. 'Wie gaan die missie uitvoeren?'

'Wij. Ivan, Christov en Irene helpen ons,' zei Fisher vastberaden.

Op dat moment drong het tot me door, dat al onze missies kinderspel waren geweest. Dit was fucking ontvoering. Valerio hoorde bij de Italiaanse maffia, stond in de top 3 van de nationale opsporingslijst en had geen problemen met het neerschieten van een onschuldig meisje. Hoe goed we ook waren, we konden dit nooit met z'n allen aan. Dat zou haar dood betekenen.

Het was teveel voor de Jagers.

We hadden professionals nodig.

En ik moest mijn trots opzij zetten.

Ethan zag dat ik mijn mobiel pakte. 'Wie bel je?'

Na een paar keer te zijn overgaan, nam hij eindelijk op. Ik haalde diep adem.

'We hebben een groot probleem. Alsjeblieft, we hebben je hulp nodig, Asher.'

=

Lekker kort weer, maar het was ook een soort van 'bonus' hoofdstuk. Laat weten wat je ervan vindt & stem! :3