De Donees Academy

Hoofdstuk 23

'Dit zou verboden moeten worden,' klaagde Liam.

Instemmend knikte Zane. 'Zo onchristelijk ook op de zondag.'

'Hoe lang hebben jullie nodig om een kater uit te slapen? Hebben jullie zaterdag niet de hele dag geslapen?' vroeg ik aan ze.

'Niet genoeg voor hun,' zei Alec. Ik ontmoette de blik van Alec en allebei werden we rood. Hoe vriendschappelijk we ons tijdens het uitgaan hadden gedraagt, was weg. Waar we normaal alleen sarcastisch deden of elkaar afsnauwden, was er nu een akward stilte tussen ons. De vriendelijke gebeurtenissen van Oblivium hadden ons beide verrast.

'Ivan wacht niet he,' zei Xavier. Ethan kreunde erom. We hadden de zwarte pakken al aan en stonden in de basis te wachten op Ivan die laat was. En dat was nieuw, want de Jagers zeiden dat hij nooit laat was. De training van Christov gister had me humeurig gemaakt en iemand die irritant was ging klappen krijgen. Dus ik wilde de Stropers, in het speciaal Jaxon, liever niet zien vandaag. Caden had er waarschijnlijk spijt van dat hij me wakker had gemaakt gister, want ook hij was kapot gegaan door Christov's training. Al liep hij nu weer vol energie rond. Mijn buik maakte een sprong toen hij naar me glimlachte. Mentaal wilde ik mezelf daarna voor mijn hoofd slaan. Caden was niet mijn type. Hij was toch iets te hoog gegrepen en een ongelooflijke player.

Tot mijn verbazing zag ik Ivan aan komen lopen met in zijn kielzog Christov en Irene. 'Krijgen we vandaag van het drietal?' vroeg Dylan verbaasd aan niemand in het bijzonder.

'Goed jullie weer te zien,' begroette Ivan ons. 'Irene en Christov kijken vandaag mee. Laten we snel beginnen. Dit keer zitten jullie met z'n allen in één team. Jullie beginnen op verdieping 1 en leggen een parcours af dat eindigt bij verdieping 3.' Ik zag dat Christov een blik met Caden wisselde. Vragend trok ik mijn wenkbrauwen op naar Caden. Hij schudde zijn hoofd en negeerde me verder.

Van Ivan kregen we geen wapen mee, we mochten wel onze Gave gebruiken. Dat betekende dat ik nutteloos was, op een paar zielige vuurstralen na.

Zo gezegd, zo gedaan. Dus we stonden met z'n allen in de lift richting het parcours. Een groot gevoel van saamhorigheid welde in me op. Dit was mijn team. Samen konden we ons hier doorheen slaan. Lichtelijk verward merkte ik ook op, dat dit niet helemaal mijn eigen gedachten waren. 'Merken jullie dat... dat gevoel ook?' vroeg ik daarom. Ik werd rood toen ik de Jagers veelbetekenende blikken met elkaar zag wisselen.

'Dat ben ik. Mijn Gave verbetert relaties en daar ben ik nu mee bezig. Niks mis met het pushen van de teamsfeer toch?' zei Zane met een lach.

De lift ging open en we stapten eruit. Verdieping 1 was omgebouwd in een levensechte doodsweg. Als een geoliede machine sprongen we over omgevallen kratten heen. Alles waar we echt niet overheen konden gaan, duwde Caden aan de kant met vlagen lucht. We klommen op muren, over touwen heen en door tunnels heen. Het verbaasde me dat ze de verdiepingen zo erg konden veranderen. Van kantoorgebouwen naar hindernisbanen. Bij verdieping twee zweette ik over mijn hele lichaam. Er was een zeker moment dat ik een stuk hout wilde wegbranden met mijn vuur, maar tot mijn grote frustratie was Caden me voor door het zelf al te doen. Verdieping drie hadden we na een hoop bloed, zweet en tranen ook gehaald. Maar, dit was Ivan, dus ik had moeten weten dat dit niet zo gemakkelijk zou gaan.

'Naar het dak toe voor de finale,' riep Ivan om.

We stapten weer de lift in, stapten daarna bij de hoogste verdieping uit en namen de trap richting het dak. Het uitzicht op het dak was adembenemend. Het was al schemerig, dus je zag de prachtige skyline van New York met allerlei kleine lichtjes. Misschien was het enige mindere, dat het dak héél hoog was. Het waaide en de reling zag er niet bepaald sterk uit. O ja, nog iets wat misschien niet erg prettig was: op het dak stonden een stuk of vijftien mannen volledig in het zwart. Je kon hun gezicht niet zien door de maskers die ze ophadden.