De Donees Academy

Hoofdstuk 15

Volgens mij was ik gek aan het worden. Hoorde ik Christov nou serieus 'je ontwikkelt nieuwe Gaven'  zeggen? Met de nadruk op het meervoud Gaven en niet Gave. Dat was onmogelijk. Ik had nog nooit van een Gekozene gehoord die meerdere Gaven had.

'Wat kijken jullie nou? Doorgaan met de training,' blafte Christov naar de Jagers. Hij pakte me bij mijn arm beet en sleurde me mee. Het tintelende gevoel was er nog steeds. Samen liepen we het gebouw uit. 'Oké, we moeten naar Fisher toe, hij zal... Ho, wat is er?'

Een vlaag misselijkheid overspoelde me. 'Ik moet overgeven,' stamelde ik terwijl ik mijn avondeten eruit gooide in de dichtstbijzijnde struiken.

Christov stond achter me en haalde mijn haar uit mijn gezicht. 'Dit hoort niet... je lichaam stoot het af,' mompelde hij.

Hierdoor voelde ik me nou niet bepaald beter. 'Wat?' Tollend op mijn benen stond ik op. Het was een understatement om te zeggen dat ik alleen 'beroerd' was: ik was duizelig, misselijk en zweette me kapot.

'Dit gaat niet werken,' bromde Christov. Voordat ik kon protesteren, had hij me opgetild. Voor een man van zijn leeftijd was hij bijzonder sterk.

'Dit hoeft-' Ik uitte een kreet toen er een scherpe pijn door mijn borst heen ging.

Voor mijn gezichtsveld verschenen zwarte en rode vlekken. De kloppende pijn in mijn borst werd erger. Op de achtergrond hoorde ik Christov in het Russisch vloeken. Niet veel later kwam de paniekerige stem van mevrouw Emmens erbij.

'Ze valt weg.'

'Doe wat Joseph!'

'Ik kan niks doen: het is haar gevecht.'

'Je lult. Waar heb je die flesjes van je? Geef ze aan haar!' 

Ik kermde toen er een vreselijke druk ontstond op mijn borst. Ik zag niks anders dan zwarte vlekken die afgewisseld werden met bloedrode vlekken. Het moest ophouden. Ze moeten het laten ophouden.

'Stop met krabben! Ze krabt haar borst open. Nee- houd haar vast. Emmens, doe gewoon wat ik zeg!'

Nee. Wild om me heen trappend probeerde ik mezelf te bevrijden. De druk werd erger. Mijn wereld leek in elkaar te storten. Duisternis slokte me op. Vallend in het eindeloze kreeg ik toch nog hetgeen wat ik wilde: stilte.

=

'Rose?'

Een felle pijn op mijn wang zorgde ervoor dat ik definitief wakker werd. Met een ruk schoot ik overeind en knalde ik tegen iets hards aan.

'Auw! Jezus.'

Ik wreef over mijn eigen voorhoofd heen. Met afschuw ontdekte ik dat ik languit op de grond van het kantoor van meneer Fisher lag. Dat was nog geen eens het ongemakkelijkste: een van de Jagers, die ik herkende als Dylan, zat naast me op de grond. Hij wreef over zijn hoofd heen. Oeps. Ik had hem dus een kopstoot gegeven.

Snel ging ik rechtop staan. 

'Doe rustig aan, je moet jezelf niet forceren. Je lichaam is kwetsbaar,' zei Dylan tegen me. Verbaast keek ik hem aan. Hoe wist hij dat? Opeens herinnerde ik me iets: Zoey had me ooit verteld dat hij een sterke heler was. Hij moest zijn Gave dus op me gebruikt hebben. Was ik gewond geweest dan? Ik voelde me nu echter prima.

Dylan stond ook op. Voorzichtig keek ik om me heen en nam ik het kantoor in me op. Wat was er gebeurd?

Alle Jagers waren er. De meeste stonden zacht met elkaar te praten in een hoek van het kantoor. Toen Dylan naar ze toeliep, keken ze mijn kant op. Ethan glimlachte geruststellend, Zane grijnsde en Xavier blies me handkusjes toe. Ze gedroegen zich alsof er niks aan de hand was.