De Donees Academy

Hoofdstuk 37

"Left, right, left, we're marching on.
We're marching on.
We're marching on."
- Krewella

=

Er viel een drukkende stilte toen ik de sportzaal binnenliep. Alle Jagers staarden me ongelovig aan. Christov was net bezig met een preek, gericht aan Alec, en draaide zich om toen hij de commotie zag. Zijn wenkbrauwen schoten verbaast omhoog.

'Wat doe je hier?' vroeg hij.

'Volgens mij heb ik vandaag gewoon nog training,' zei ik, 'of is er een probleem?'

Christov schudde zijn hoofd heen en weer. 'Je hebt maar één dag uitgerust sinds je ontvoering.'

Ik verstijfde. 'Dat is genoeg.'

Voordat hij ook nog maar iets kon zeggen, stopte ik mijn oordopjes in en zette ik het volume van mijn muziek hard genoeg om niks meer te horen. Met groten stappen liep ik naar de loopbaan. De ogen van de rest brandden in mijn rug.

Ik rende net zo lang rondjes totdat mijn adem er met horten en stoten uitkwam, mijn rug plakte van het zweet en mijn afspeellijst zich voor de derde keer opnieuw afspeelde.

Toen ik zat uit te rusten op één van de banken, kwam er iemand naast me zitten. Ik hoefde niet naar rechts te kijken om te zien dat het Caden was. Langzaam haalde ik een van mijn oordopjes uit mijn oor.

'Het is niet erg om bang te zijn,' zei Caden uiteindelijk.

'Dat ben ik ook niet,' loog ik.

'Alsjeblieft,' snoof hij, 'ik zie het aan alles. Je kijkt duizend keer om je heen. Je mat jezelf af, hebt wallen onder je ogen en je hebt ongetwijfeld nachtmerries.'

Gefrustreerd veegde ik met mijn hand het zweet van mijn voorhoofd af. Op zo'n moment haatte ik het dat ik een open boek voor hem was. Ik draaide me iets om en keek Caden recht in zijn bezorgde gifgroene ogen aan. 'Wat had je verwacht? Valerio, Lorenzo en Ricardo lopen vrij rond.'

Hij sloeg een arm om me heen. 'Ik bescherm je.'

Hoe lief dat ook van hem was, ik vertrouwde er niet op. De wereld had me op een harde manier geleerd dat je jezelf moest kunnen verdedigen. Tot aan het moment dat mijn kidnappers veilig weggestopt in een cel zaten, zou ik niet rustig kunnen slapen.

Caden trok me dichter naar hem toe. 'Ik ben niet bepaald aantrekkelijk nu, je weet wel, zweterig,' zei ik met een klein lachje. Hij haalde zijn schouders onverschillig op.

'Oké, Rose en Caden,' blafte Christov die bij de ring stond, 'sorry als ik jullie theekransje verpest, maar jullie mogen. Tegen Liam en Zane.'

Dit was precies hetgeen wat ik nodig had. Ik moest mijn gedachten kunnen afleiden van de ontvoering. Rochelle, Zoey, Brittany en Mason hadden me gisteren geen moment alleen gelaten. Ze hadden de ontvoering vreselijk voor me gevonden.

Mijn ouders hadden me na de ontvoering opgebeld, gezegd dat ze eisten dat ik -per direct- terugkwam naar huis, maar ik had ze ervan weten te overtuigen dat alles prima met me was. Al mijn verwondingen waren geheeld door Dylan en een andere heler, dus daar had ik geen last meer van. Het enigste wat aan me bleef knagen was dat mijn kidnappers nog vrij rondliepen. Het DBI had ze niet kunnen oppakken. Asher had me een bericht gestuurd waarin stond dat ze bezig waren met een klopjacht, maar het stelde me niet gerust.