De Donees Academy

Hoofdstuk 36

Pijn had ervoor gezorgd dat ik bewusteloos was geraakt, maar ik werd er ook wakker door. Toen ik mijn ogen opende was de loods weg; vervangen door een kleine kamer dat meer iets weghad van een cel. Er was een bed waarop ik lag, een wastafel en een wc, maar er waren geen ramen.

Een man in een witte jas, die ongetwijfeld een dokter was, zat verband om mijn rechter bovenbeen heen te wikkelen. Ik schaamde me geen eens meer dat de dokter mijn jurk naar boven had geduwd. De jurk was nu toch al verpest, want er zat een grote bloedvlek in.

Slaperig wreef ik in mijn ogen. Mijn hoofd voelde aan als een warboel en ik was vreselijk dof. Ze hadden me volgestopt met medicijnen.

De dokter had opgemerkt dat ik wakker was. 'Het komt wel goed met die snee in je gezicht. En voor je been... Ricardo heeft goed geschoten; je hebt een kleine oppervlakkige vleeswond. Al moet je rusten en niet teveel gewicht op je rechterbeen zetten.'

Ik knikte maar, alsof dit gewoon een normale situatie was. Laten we even niet doen alsof ik zojuist ontvoerd was.

Toen de dokter klaar was met mijn verband, stond hij op. Paniek overspoelde me toen hij richting de deur liep.

'Wacht!' riep ik uit. 'U moet me helpen.'

De man keek me niet recht aan. 'Dat heb ik net al gedaan.'

'Nee! Laat me niet alleen met deze gekken. Ze hebben me ontvoerd. Ik hoor hier niet. Ho, wacht, wat doet u? Niet weggegaan. Verdomme-' brabbelde ik, maar de dokter had de deur met een knal achter zich dicht gegooid.

Ook al had de dokter gezegd dat ik rustig aan moest doen, hij kon de pot op. Ik moest hier weg. Moeizaam stond ik op, verbeet ik de pijn in mijn been en hinkte ik door de kamer heen.

De deur zat, uiteraard, op slot. De kleine cel had geen enkel scherp voorwerp waarmee ik mezelf kon verdedigen.

Uiteindelijk besloot ik om weer op mijn bed te gaan liggen.

En toen begon het te knagen. Hoe lang zat ik hier al? Had Valerio al met de Jagers afgesproken? Waarom hadden ze me in dit hol gestopt? En hoe kon het dat ik mijn Gave niet kon gebruiken?

Mijn gevoel voor tijd raakte ik snel kwijt. Er konden minuten, maar ook uren, verstreken zijn toen de deur open ging. Een bord met eten werd naar binnen geschoven en meteen daarna ging de deur weer dicht.

Ik probeerde wat naar binnen te krijgen, maar het eten was ranzig en ik had ook geen honger.

En daarna was het alweer wachten.

Mijn gedachten speelden een spelletje met me door het lange wachten. Misschien was Valerio dood en lieten ze me wegrotten. Misschien was Caden... O god, niet aan denken. Ik zou mezelf wat aandoen als hem iets was overkomen.

Nadat ik meerdere malen in slaap was gevallen en wakker was geworden, ging de deur weer open. Ik verwachte nieuw eten, maar in plaats daarvan zag ik Valerio, Ricardo, Lorenzo en een bewaker naar binnenlopen.

Meteen zat ik rechtop, ook al protesteerde mijn been van pijn. Valerio zag er niet al te blij uit, Ricardo had zijn beangstigende grijns op zijn gezicht geplakt en Lorenzo staarde gefascineerd naar het bloed op mijn jurk. Dit was de raarste situatie waarin ik ooit was beland.

'Lieve Rose,' zei Valerio, 'je vriendjes hebben niet geluisterd.' Hij zette een paar stappen naar me toe. Ik weigerde om geïntimideerd te worden, dus ik stond wankelend op. De bewaker richtte meteen zijn geweer op me.