De Donees Academy

Hoofdstuk 24

Dood was een apart iets. Ik keek recht in de ogen ervan en realiseerde me dat. Dromen en ideeën die ik niet had waargemaakt flitsten langs me heen toen ik viel. Ik was te jong, mijn leven kon nog niet voorbij zijn en ik was nog niet klaar met het achterlaten van mijn stempel op deze wereld. Dit kon het einde niet zijn.

Iets in me knapte.

Kleuren ontploften zich voor me. Het leek wel alsof ik eindelijk alles in HD zag. Ik voelde het. Ik voelde mijn Gave. Alle angst die ik daarvoor had gehad, was weg. Dood liet je zien dat het leven te kort was voor angst. Helaas, veranderde de volledige toegang tot mijn Gave niks aan het feit dat ik van een flatgebouw afviel. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, voelde wind door mijn oren suizen.

Opeens kwam ik met een klap terecht in iets. Krampachtig greep ik het stevig beet. Mijn vingers tasten de textuur ervan af. Een net. Met grote ogen draaide ik me op mijn buik en zag ik dat ik in een vangnet was beland. Onbegrijpelijk keek ik naar de grond die een stuk beneden me was. Daar had ik moeten liggen. Hoe was dit mogelijk?

'ROSE!' riep iemand. Ik zag Christov op een drafje uit een deur van het flatgebouw komen. Op de voet volgden de Jagers, Irene en Ivan hem.

'Heeft het geholpen?' vroeg Ivan zich hardop af.

Te erg geschrokken om ook maar iets te zeggen, pakte ik Caden's hand aan die me uit het vangnet hielp. Ik stond te trillen op mijn benen toen ik weer op de vaste grond was. Iedereen stond meteen bij me.

'Oh, je gaat ons zo haten hierom,' zei Liam.

'Waarom?' kwam er schor bij me uit. 'Hoe was dat vangnet daar?'

'Omdat, het de bedoeling was dat je viel.' Met een hele langzame reactiesnelheid probeerde ik te bevatten wat Caden net had gezegd.

'Párdon?'

Nerveus keek Caden me aan. 'Rustig. We zouden je nooit te pletter laten vallen.' Zijn rechtermondhoek trok iets omhoog, in een halve glimlach.

'Jullie...,' sputterde ik uit. 'Jullie... jullie... ik...'

'Ga vooral zo door. Wat ben je duidelijk met die hele en verstaanbare zinnen,' pestte Zane.

'Ik ga jullie vermoorden!'

=

Wat bleek, die onnatuurlijk harde windvlaag waardoor ik van het dak was afgevallen, was Caden geweest. De Jagers en trainers wisten allemaal van het plan af. Het doel? Ervoor zorgen dat ik uit pure doodsangst mijn Gave kon beheersen door de val.

Nou, het doel was bereikt, maar dat betekende niet dat ik blij was. In tegenstelling, ik was woedend. Ze hadden mijn leven hiervoor op het spel gezet. Wat als ik niet in het vangnet was beland? Dan lag ik nu in een hoopje op de grond, dood.

'Ah, kom op nou. Dramaqueen, ben je nog steeds boos?' vroeg Xavier aan me. We zaten in de limo terug naar school. Ik staarde hem alleen maar aan.

'Je hebt je Gave nu volledig tot je beschikking, een beetje blijdschap mag er zijn,' zei Caden lichtelijk geïrriteerd.

Ik wilde mijn mond openen om iets te zeggen waar ik ongetwijfeld spijt van zou krijgen, maar Dylan was me voor. 'Caden. Ze is net van een flatgebouw afgevallen, blijheid is nu niet het eerste waaraan ze denkt.'

Precies. Ik schonk hem toch een kleine glimlach. Caden nam onze interactie met samengeknepen ogen in zich op en draaide toen zijn rug naar ons toe.