De Donees Academy

Hoofdstuk 16

Eigenlijk wist ik geen eens hoe ik moest reageren. Ik een Jager? Het idee alleen al was lachwekkend en onmogelijk. Ik was niet de enigste die er zo overdacht, want na de woorden van Fisher klonken er zes verschillende kreten van protest. Caden en Christov staarden beiden grimmig voor zich uit.

'Niks persoonlijks lieverd,' zei Xavier. 'Maar je bent te zwak voor ons team.'

'Plus, ze loopt jaren achter op de gewone leerlingen, laat staan ons,' snauwde Alec.

Ethan gooide gefrustreerd zijn armen in de lucht. 'Ze overleeft geen enkele missie.'

Er kwamen nog meer protesten. Zelfs Christov deed eraan mee. Dat deed pijn. Ik had misschien toch wel verwacht dat mijn eigen trainer iets van vertrouwen in me had. Nu kwam ik erachter dat hij me 'incapabel' vond. Fisher luisterde naar alle argumenten zoals een koning de verhalen van vervelende onderdanen aanhoorde.

Ik schraapte mijn keel. Misschien wilde ik wel een Jager zijn als ik met open armen verwelkomt was, maar dat was nu zeker niet het geval. Ik weigerde om een last voor het team te zijn. Het vleide me dat Fisher dacht dat ik het kon, maar de rest dacht het niet en eigenlijk dacht ik dat zelf ook niet. Die speech over geloven in je eigen kracht van Christov had zijn magie verloren sindsdien ik erachter was gekomen dat Christov zijn woorden overduidelijk niet had gemeend.

'Jullie hoeven je er niet druk over te maken, want ik wil geen Jager zijn,' zei ik beleefd. Opluchting overspoelde de Jagers en Christov. Fisher daarentegen kreeg een gezicht dat op onweer stond door mijn nieuws.

'Net zoals toen Christov je trainer werd, heb je geen keus hierin. Ik heb hier het laatste woord. Of wil je van de Donees Academy worden afgeschopt?' Snel schudde ik mijn hoofd. Fisher glimlachte fijntjes. 'Dan ben je bij deze een Jager. Voor iedereen die het er niet mee eens is; daar is de deur. Accepteer Rose of verlaat het team. Makkelijke keuze, nietwaar?'

Het leek alsof de Jagers en Christov daar heel veel tegenin wilden brengen, maar ze hielden zich allemaal in. 'Ben ik dan duidelijk als ik zeg dat Rose een Jager is? Zullen jullie haar ook zo behandelen?' vroeg Fisher. Langzaam knikten ze allemaal met tegenzin.

'Mooi, dan is dat geregeld,' zei Fisher net iets té zelfvoldaan. 'Rose zal nog niet meegaan met de veldmissies. Dat kan pas als jullie denken dat ze er klaar voor is,' iemand, ik zweerde dat het Caden was, mompelde 'dat is ze nooit' ertussendoor, 'en voor de rest doet ze mee met jullie trainingen. Ook moet ze bij de ontmoetingen en inlichtingen zijn, het theorie gedeelte dus. Ik verwacht dat ze in een maand is klaargestoomd en mee kan doen met de missies.'

Aan de blikken van de rest te zien, was dat onmogelijk. Zelfs Christov zag er gestrest uit.

'Welnu, Rose, morgen krijg je alweer een nieuw rooster. Ik zal ervoor zorgen dat je het op tijd hebt. Je leven zal drastisch veranderen, als er iets is wat je niet aankan, laat het me weten en dan nemen we maatregelen.' Fisher keek vriendelijk, maar zijn ogen lieten weten dat die maatregelen niet prettig zouden zijn. 'Ga rusten, je zult wel doodop zijn.'

=

Ik had vrijdagavond nog snel alle berichten op mijn mobiel van Mason, Brittany, Zoey en Rochelle beantwoord.  Door al het gedoe was ik dat stomme toernooi vergeten en mijn afwezigheid was niet onopgemerkt gebleven bij mijn vrienden. Uiteindelijk had ik een bericht naar ze gestuurd waarin stond dat ik het ze maandagochtend, voor het ontbijt, in mijn kamer, zou uitleggen.

Nou, ik had het ze nu uitgelegd en al mijn vrienden stonden met hun mond vol tanden. Op dit moment zaten we met z'n allen op mijn bed en friemelde ik nerveus aan mijn kussen. Zouden ze me, net zoals de Jagers en Christov, veel te zwak hiervoor vinden? Waarschijnlijk wel.