De Donees Academy

Hoofdstuk 22

Opgemaakt en wel, liepen Rochelle, Brittany en ik naar de parkeerplaats toe. We waren er klaar voor. Zoey's woorden, niet de mijne. Mason ging niet mee, omdat hij erop stond om op Zoey te passen. Ook al gaf Zoey hem daarop een doodsbedreiging als antwoord.

'Het is te koud hiervoor,' zei ik terwijl ik mijn balans probeerde te vinden op de torenhoge, voor mijn doen tenminste, blauwe hakken. Zoey had mijn haar stijl gelaten, maar had me wel in eigenlijk iets te strakke en korte blauwe strapless jurk gehesen. Het paste niet bij mij, liet veel te veel zien, maar het was de dresscode. Dat kon je zien aan Brittany en Rochelle die beide een soortgelijke jurk aanhadden, Rochelle een witte en Brittany een rode. Ze zagen er echt knap uit.

'Ik ben het met je eens,' bromde Rochelle.

'Niet zo negatief! Als we naar Oblivium gaan, hoort dat,' zei Brittany.

'We gaan naar Oblivium?' vroeg ik ongelovig. Zelfs ik, met mijn kleine uitgaansleven, kende die club. Merendeels van tv. Alle schandalen gebeurden daar, want de club was alleen voor Gekozenen en andere rijke of beroemde tieners. Zelfs onder de Gekozenen was het echter nog een exclusief iets.

Enthousiast knikte Brittany. 'Ja! Ik ben er tot nu toe een keer eerder geweest en het was... wild.'

'Als ze met wild bedoelt zwetende dronken rijke tieners die idioot staan te dansen in een veel te warme zaal met vervelend gebonk dat tegenwoordig voor muziek wordt aangezien, dan ja. Wild is het goede woord,' zei Rochelle sarcastisch. Verontwaardigd hapte Brittany naar lucht.

Iemand floot. We zagen de Jagers nonchalant tegen een limo aangeleund staan. Natuurlijk, was Xavier diegene die gefloten had. Rochelle gooide haar zwarte haar achterover, Brittany werd knalrood en ik grijnsde alleen maar.

'Klaar voor een nachtje good girls gone bad?' grapte ik. De laatste tijd voelde ik me steeds meer op mijn gemak bij de Jagers. Soms intimideerden ze me nog, maar negen van de tien keer dolde ik met ze.

'Als jij het zegt,' zei Ethan. Schaamteloos bekeken ze ons allemaal uitgebreid. Het bleven jongens. Zelf zagen ze er allemaal heel casual, nog steeds goddelijk, uit. Wat was dat toch met dat meiden zich moesten opdoffen voor feesten en jongens snel iets aantrokken en klaar waren.

'Dames gaan eerst,' zei Liam speels. Hij hield de deur van de limo voor ons open. Brittany, Rochelle en ik stapten in. De limo was luxer dan normaal. Zwartleren banken, wit tapijt, een tafel en bar. Alles voor een goed feestje was er.

De rest van de Jagers propten zichzelf er ook bij in. Liam haalde een fles drank tevoorschijn en Dylan pakte glazen erbij. 'Nee, ik hoef niks,' zei ik meteen. Ik wilde geen partykiller zijn, maar ik had morgen om 7 uur 's ochtends weer training met Christov. Hij zou het niet waarderen als ik daar met een kater aankwam zetten.

'Leef een keer mens!' Theatraal wierp Xavier zijn armen in de lucht.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. 'Ik leef altijd.'

'Nee, niet. Je zit in een strak schema dat bestuurd wordt door Christov. Je bent geen machine. Lol maken moet je ook in dat schema voegen, want je leeft maar een keer,' zei Xavier.

'YOLO!' riep Liam uit. Hij hief zijn eigen glas op en goot het in een keer achterover.

'Kom op Rose,' zei Zane. Zelfs Brittany en Rochelle, die nu een eigen glas vast hadden, knikten instemmend. 'Ik weet iets. Shotjes: Xavier en jij, tegen elkaar. Diegene die het eerst wankelt, is de verliezer.'