De Donees Academy

Hoofdstuk 20

Allemaal draaiden we ons om. Acht jongens waren de basis binnengelopen. Diegene die had gesproken, liep voorop en herkende je meteen als de leider. Ze hadden dezelfde zwarte pakken aan als ons, al zat er bij hun een groen teken op hun borst. Dit waren dus de befaamde Stropers. In tegenstelling tot de Jagers, zagen ze er niet perfect uit. Ik zei niet dat ze niet knap waren hoor, er zaten echt wel een paar knappe jongens tussen, maar ze waren normaal. Hetzelfde soort jongens dat ik op mijn oude school tegenkwam, alleen iets gespierder.

De leider was een jongen met warrig blond haar dat er gek genoeg best aantrekkelijk uitzag. Toch wist ik nu al dat ik niks met hem te maken wilde hebben, want je zag aan zijn hele houding dat hij zichzelf heel wat vond. De Jagers mochten de groep helemaal niet, want ze stonden elkaar dodelijk blikken toe te werpen.

'Ook hallo Jaxon. Fijn dat jullie er zijn,' zei Ivan. De leider, Jaxon dus, salueerde en zijn groep grinnikte.

Hij was een idioot. Het leek me fantastisch om die verwaande grijns van zijn gezicht af te vegen door hem straks helemaal in te maken.

'Nee. Wacht eens even, hebben jullie een nieuw teamlid?' Ik staarde Jaxon aan en probeerde me niet al te bekeken te voelen toen hij mijn lichaam en gezicht af scande. Ik was niet vreselijk onzeker, maar ik wist dat ik nooit de schoonheid van de Jagers zou halen en dat ik er waarschijnlijk uitzag als de rare eend van de groep.

'Ja, ze is een nieuw teamlid van ons,' zei Caden kortaf.

Ik zag de groep alweer grinniken. Verdorie! Zag ik er dan echt zo... niet-Jagerig uit? 'Zakken jullie nu zo laag dat jullie ook meiden aannemen? Niks persoonlijks, lieverd.' Jaxon wierp me een quasi verontschuldigde glimlach toe.

Verontwaardigd keek ik hem aan, iets waardoor hij alleen maar meer lachte. 'Prinses, ik zal straks maar oppassen, want we gaan niet rustig aan doen met je, tenzij je dat wilt,' suggestief wiebelde hij met zijn wenkbrauwen, 'want dan hoef je het alleen maar lief te vragen.'

Ik hield niet van de flirterige ondertoon die hij aansloeg. Defensief sloeg ik mijn armen over elkaar. 'Doe vooral niet rustig aan.'

'Als jij het wilt,' zei Jaxon met een knipoog.

Ik draaide mijn rug naar hem toe, merendeels om hem niet de licht rode kleur op mijn wangen te laten zien, ik kon gewoon zo slecht tegen flirten. Jongens deden dat gewoon niet, behalve Xavier (maar die deed het met elk vrouwelijk exemplaar), met me. Het was niet dat ik niet wist wat ik moest zeggen, maar ik wist mezelf geen houding te geven. Mijn ervaring met jongens was... Hoe moest ik het zeggen? Zielig. Op een kleine relatie na met een jongen toen ik 12 was, had ik geen ervaring. Dat kreeg je ervan als je in de schaduw leefde van vier beeldschone vriendinnen. Al waren dat nu geen vriendinnen meer van me.

'Rose,' zei Dylan met een geamuseerde twinkeling in zijn ogen. 'We gaan.' Hij gebaarde naar de Jagers en Stropers die de lift inliepen.

Het idee om met de Stropers in een lift zo dicht bovenop elkaar te staan, leek me niks. Toch propte ik mezelf tussen Dylan, Ethan en helaas Jaxon in.

'Zeg eens, wat is jouw bovennatuurlijke fantastische Gave?' zei Jaxon fluisterend in mijn oor. Van schrik sprong ik tegen Ethan aan.

'Dude, kap eens met flirten naar mijn zus,' zei Ethan geïrriteerd.

Jaxon's wenkbrauwen schoten omhoog. 'Zus? Zijn jullie familie van elkaar?'

'Halfzus is ze van me. Is dat zo verbazingwekkend?' vroeg Ethan. Alle jongens luisterden mee.

Jaxon grinnikte om een binnenpretje dat alleen hij begreep. 'Ja en nee. Qua uiterlijk kan je het zien, qua karakter niet.'

Ik wist echt niet wat ik daarop moest zeggen. Gelukkig redde, voor het eerst ook, Ivan me uit de benarde situatie. 'Jagers eruit,' zei zijn stem door de speakers heen. Ik zag dat we op verdieping vier waren. Snel liepen we eruit.