-The last dance-

{11} Ίσως και να μην είναι όπως φαίνεται..

..Κοίταξα προς το μέρος που είχαμε συνάντηση.

Και ναι. Ήταν εκεί, και μάλιστα όχι μόνος του αλλά με δύο απο φίλους του.

Το είπα στα κορίτσια και μετά από πολλές προσπάθειες να ηρεμήσουμε είπαμε να πάμε. Εξάλλου δεν έχουμε και τίποτα να χάσουμε. Νομίζω.

Ουφ.

Αρχίσαμε λοιπόν να πηγαίνουμε προς το μέρος τους.

Μας είδαν.

"Βρε βρε." Είπε χαμογελαστός ένας από τους φίλους του, δεν θυμάμαι πως τον έλεγαν αλλά δεν έχει σημασία τώραα.

"Γεια σας" είπαμε με μια φωνή.

"Χαίρομαι που ήρθες." Είπε ο Αχιλλέας.

Παναγιά μου, σε εμένα το είπε.

"Ν-ναι ωραία." Είπα. Συγγνώμη, μόλις τραυλισα; εγω;

[...]

Αφού μιλήσαμε και γνωριστήκαμε καλύτερα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες βέβαια είπαμε να πάμε για καφέ.

"Μάγκες όλοι μαζί θα πάμε;" είπε με υπονοούμενο ο Παύλος καθώς σηκωνόταν.

"Αα ναι..δηλαδή όχι.."

Και τότε χωρίστηκαν παίρνοντας ο κάθε ένας μιά από τα κορίτσια και είχαν εξαφανιστεί πριν καν το καταλάβω.

Είσασταν μόνοι. Ψυχραιμιααα..

"Που θες να πάμε;" ρώτησε καθώς περπατούσαμε και πέταξε το σβησμένο του τσιγάρο στον δρόμο.

"Δεν..Δεν ξέρω πάμε Starbucks;" είπα διστακτικά και μη ξέροντας το άλλο να πω.

"Χαχαχ" γέλασε.

"Γιατί γελάς;" είπα ενοχλημένη.

"Ήξερα ότι κάτι τέτοιο..επώνυμο και όμορφο θα ήθελες ακόμη και για καφέ." Είπε κοιτώντας τον δρόμο.

Μα είναι τόσο παράξενος.

"Εντάξει άστο πάμε κάπου αλλού.."Είπα και κατάλαβε ότι ενοχλήθηκα.

"Μην θυμώνεις μικρή..Εγώ απλά καταλαβαίνω ότι είσαι ένα πλούσιο, αθώο και μικρό κοριτσάκι..Και όμορφο." Είπε με ενα ηλίθιο χαμόγελο.

"Και τότε γιατί θέλησες να βγεις μαζί μου;" είπα αλλά τότε μπήκαμε στα Starbucks και πήραμε από έναν καφέ στο χέρι και συνεχίσαμε την βόλτα μας.

"Θα μου απαντήσεις;" είπα.

"Γιατί μου αρέσεις." Είπε ήρεμα χωρίς να με κοιτά.

"Αα..μάλιστα." Είπα και σκέψεις άρχισαν πάλι να με περιτριγυρίζουν.

Μα που πάω να μπλέξω; Φαίνεται καλός αλλά δεν ξέρω..Έχω ένα παράξενο προαίσθημα..Είμαι εγώ για τέτοια τώρα; .

[...]

Μιλήσαμε για άσχετα πράγματα χωρίς να πει πολλά ο ένας για τον άλλο και πλέον είχε βραδιάσει.

"Πρέπει να φύγω." Είπα αγχωμένη.

"Θα πάμε στο παγκάκι που συναντηθήκαμε να βρεις τις φίλες σου" είπε και χωρίς να απαντήσω πήγαμε εκεί χωρίς να λέμε πολλά στην διαδρομή.

Φτάσαμε και βρήκα τα κορίτσια μαζί με τους φίλους του. Χαρούμενες φαινόταν.

"Πάμε;" είπα.

"Ναι"απάντησαν.

"Καληνύχτα" είπαμε στα αγόρια.

"Καληνύχτα όμορφες." Είπαν και ο Παύλος μου έκλεισε το μάτι.

"Θα τα πούμε."μου είπε και χαμογέλασα.

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς το σπίτι μου για να συζητήσουμε ότι έγινε.

[...]

Αχιλλέας POV

Πήγα με την Ροζαλία πίσω στις φίλες της και αφού έφυγαν έμεινα με τα παιδιά.

Η ώρα ήταν εννέα και μισή οπότε δεν πρόκειται να γυρίζαμε σπίτι πριν της δώδεκα και μετά ως συνήθως.

Αφού απομακρύνθηκαν γύρισα στα παιδιά.

"Πως τα πήγατε;" με ρώτησε ο Μιχάλης.

Η αλήθεια είναι πως πέρασα όμορφα μαζί της.

Αλλά δεν παύει να είναι πολύ διαφορετική από εμένα και να ανήκει μια κατηγορία ανθρώπων που δεν πάω αλλά είναι διαφορετική.

Φοβάμαι ότι αρχίζει να μου αρέσει περισσότερο τώρα που βρεθήκαμε αλλά όχι. Δεν θα δείξω κάτι τέτοιο.

"Μια χαρά μωρέ.. εσείς με τις άλλες;" ρώτησα.

"Καλά..ωραίο κομμάτι αυτή η Λίζα." Είπε χαζογελοντας ο Δημήτρης.

"Και η Ελίνα πολύ ωραίο μωράκι" είπε με τον ίδιο τρόπο ο Μιχάλης.

[...]

"Τι λες συμφωνείς τελικά για τι στοίχημα που λέγαμε;" είπε γελώντας ύπουλα ο Μιχάλης σε εμένα.

...

Ωχ στοίχημα ακούω..κάτι δεν πάει καλά.😦

Κάντε vote ☆ και comment 💬 για να συνεχίσω ♡♡♡