-The last dance-

{40} Τρείς ημέρες.

Χθες όλη την ημέρα κοιμομουν, μαλλον θα φταίει οτι πλεον επιτέλους αρχίζω να νιώθω τα πόδια μου.

Άσχετα απο τον πόνο νιώθω καλά.

Σήμερα είναι Πέμπτη και η ωρα είναι 11:00 π.μ.

Ξύπνησα και πάλι νωρίς και περπατησα.

Περπάτησα καλυτερα απο χθες και αυτό με χαροποιει περισσότερο.

Οι γιατροί ειπαν οτι αν συνεχίσω να πηγαίνω τόσο καλά, μέχρι την Δεύτερα το απόγευμα θα εχω πάρει εξιτήριο και θα εχω βγει.

Ειμαι τόσο ενθουσιασμένη απο την μια αλλά απο την αλλη με περιμένουν τοσα εκει εξω.

Δεν θελω να το σκέφτομαι ομως αυτό ακομη.

Ας ελπισω να κοιλησουν όσο πιο καλά γινετε αυτες οι ημερες στο νοσοκομείο και μετα βλέπουμε.

Παρασκευή.

Σήμερα σηκώθηκα απο της 07:00 το πρωι και μια ωρα μετα ξανα περπάτησα.

Περπάτησα πολύ πιο άνετα και εκανα και βήματα μονη μου.

Μετα ήρθαν οι φιλες μου και περάσαμε όλη την ημερα μαζι μέχρι το απόγευμα.

Μετά μίλησα στο τηλέφωνο με τον Αχιλλέα για αρκετή ώρα αφού του ζήτησα να μην ερθει καλυτερα και ειπα ως δικαιολογία οτι ποναω.

Ειμαι πολύ μπερδεμένη και δεν θελω να τον δω ακομη.

Τις επόμενες ωρες τις πέρασα με το κινητο και τους γονεις μου.

Σάββατο.

Όσο περνάνε αυτες οι ημερες αγχωνομαι, άσχετα που και σημερα τα πήγα πολύ καλα.

Περπατησα εντελώς μονη μου και δεν ποναω καθόλου.

Οι φιλες μου ηταν τοσο χαρούμενες που το βράδυ ήρθαν στο νοσοκομείο και έφεραν κρεπες για να το γιορτάσουμε.

Τις αγαπω τοσο.

Μετα μας επέτρεψαν να μείνουν εκει μιας και τα κρεβάτια στο δωμάτιο ηταν άδειο.

Ελπίζω να πάνε καλα αυριο τα πράγματα και να μην χρειαστεί να μείνω και άλλο χρονικό διάστημα εδώ μέσα. Δεν θα αντεξω..