-The last dance-

{37} Φοβάμαι.

Μεριά Ροζαλιας.

Έχουν περάσει δύο ημέρες από τότε που επανήλθα απ'το κόμμα.

Νιώθω λες και ήμουν νεκρή.

Η αλήθεια είναι πως θυμάμαι τα πάντα μέχρι που σκοτείνιασαν όλα από το αμάξι που ήρθε με φόρα πάνω μου.

Στο πλευρό μου είναι συνέχεια οι γονείς μου και οι φίλες μου και για καλή μου τύχη δεν με κατακλύζουν με ρωτήσεις.

Είναι περίεργο αλλά ναι.

Όλα έγιναν τόσο απότομα που ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν οι μήνες.

Και ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ο Αχιλλέας μου φέρθηκε έτσι.

Τα κορίτσια μου είπαν ότι όλο αυτόν τον καιρό δεν έφυγε στιγμή απο το νοσοκομείο αλλά δεν μπορω πια να πιστέψω τίποτα.

Απλά έπαιξε μαζί μου και τώρα κατέληξα έτσι. Με ένα λευκό νυχτικο καθηλωμένη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.

Και το χειρότερο είναι πως δεν νοιώθω το σώμα μου από την μέση και κάτω και αυτό με φοβίζει και ας μην έχουν πει κάτι οι γιατροί.

Δεν θέλω να καταλήξω ανάπηρη για την υπόλοιπη ζωή μου και να χάσω την παράσταση της σχολής. Αυτό με φοβίζει πραγματικά.

Οι μητέρα μου μίλησε με την δασκάλα μου και είπε πως αν σε δύο μήνες έχω αναρρώσει θα πάρω μέρος αλλά αν όχι; φοβάμαι!

Σήμερα με είχαν για ώρες οι γιατροί και μου έκαναν εξετάσεις.

Αφού επιτέλους επέστρεψα στο δωμάτιο με το κρεβάτι όπως και έφυγα έμεινα εκεί με τους γονείς μου.

Μας είπαν πως σε μία ώρα περίπου θα είχαμε τα αποτελέσματα και έτσι και έγινε.

Μπαίνει μέσα μια γιατρός με φακέλους και χαρτιά στα χέρια της.

"Καλησπέρα σας, τι κάνει η πανέμορφη δεσποινίδα;" είπε με το όμορφο χαμόγελο της και μου χάιδεψε τα μαλλιά.

"Καλά" είπα ανταποδιδοντας αδύναμα το χαμόγελο.

"Λοιπόν τα αποτελέσματα σας μας έδειξαν πως τα ποδιά έχουν υποστεί μια παράλυση, προσωρινή βέβαια." Είπε και ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται.

"Θα επανέλθει δηλαδή και θα ξανά περπατήσει;" ρώτησε η μητέρα μου.

"Ναι είναι ζήτημα χρόνου, θα μείνει εδώ μέχρι να επανέλθει εντελώς και μετά θα πάρετε εξιτήριο. Μέχρι τότε θα είσαι σε καρότσι και θα κάνουμε προσπάθειες να κάνει βηματακια." Είπε με χαμόγελο υποστήριξης και μου κράτησε το χέρι.

Κουνισα καταφατικά το κεφάλι μου προσπαθώντας να φανώ καλά και να μην ελευθερωσω τα δάκρυα μου.

Φοβάμαι πάρα πολύ.

Πως λέτε να πάνε τα πράγματα; 😐

Κάντε vote και άφησε ενα σχόλιο για να μάθουμε. 😘💘