-The last dance-

{7} Το μύνημα

..Άνοιξα λοιπόν με περιέργεια το μυνηνα.

"Γεια" έγραφε.

Παραξενευτηκα αλλά δεν ήταν ευγενικό να μην απαντήσω.

"Γεια." Απάντησα.

Μετά μπήκα να δω αν έχει ανεβάσει κάτι για να δω και ποιος είναι.

Είδα να έχει αναβασει μια φωτογραφία του και εκεί έμεινα.

Όχι. Όχι δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή!

Τι συμβαίνει; Ο ΤΎΠΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΈΣΤΕΙΛΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΧΙΛΛΈΑΣ! Αυτό συμβαίνει!

Μα γιατί; γιατιιιιι;

Ούρλιαζα από μέσα μου και ένιωθα τόσο παράξενα.

Μετά από λίγο ήρθε απάντηση.

"Τι κάνεις;"

"Καλά. Πως με βρήκες;" ναι αυτό είπα. Δεν με νοιάζει αν είπα βλακεία ή όχι εγώ ήθελα να μάθω και εξάλλου έπρεπε γιατί δεν ήμουν καθόλου συνηθισμένη σε κάτι τέτοια.

"Ξέχασες ότι σε είδα το πρωί;" είπε.

"Εννοώ πώς έμαθες το όνομα μου εδώ." Ενώ καθόμουν γονατισμενη στο κρεβάτι μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο που υπήρχε απέναντι και περιμένοντας με τεράστιο άγχος απάντηση.

"Οποίος ενδιαφέρετε ψάχνει και μαθαίνει μικρή. ;)" απάντησε.

Τότε το στομάχι μου δέθηκε ένας κόμπος και τα πόδια μου άρχισαν να μουδιαζουν.

Τι γίνετε;;;;

Δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου.

"Μπες Facebook δεν με βολεύει να μιλάω από εδώ:ρ." Ήρθε και άλλο μυνημα του.

Τι στο καλό που με βρήκε και εκεί;

Μπήκα σε όλα τα social media που διέθετα. Μου είχε κάνει αιτήματα παντού και φυσικά τον δέχτηκα.

Του απάντησα λοιπόν από το Facebook.

"Καλύτερα από δω ;)" μου είπε.

"Ναι" απάντησα.

Αλήθεια δεν ξέρω γιατί μίλησα ψύχρα αλλά δεν ξέρω νιώθω πολύ παράξενα.

Να σας πω πώς νιώθω; θα σας πω!

Νιώθω τα χέρια και τα πόδια μου τα μουδιαζουν, να τρέμουν κυριολεκτικά και κρυώνω! Ναι αυτά μάλλον.

"Που είσαι;" με ρώτησε και με παραξένεψε.

"Σπίτι γιατί ρωτας;" είπα.

"Τίποτα και γω σπίτι είμαι. Δεν βγήκα..ξενερα άσε.." είπε.

Δεν συνηθίζω να μιλάω με νέους όρους του στιλ "ξενερα" όπως είπε.

"Χμ ναι" είπα μη ξέροντας τι άλλο να πω.

"Κοιτάζω φωτογραφίες σου. Είσαι πολύ όμορφη."

Είπε και αμέσως η καρδιά μου κόντευε να βγει απ'την θέση της.

"Ευχαριστώ:)" είπα.

"Να σε ρωτήσω κάτι;" είπε.

"Ναι" απάντησα.

"Χορεύεις μπαλέτο;" ρώτησε και χαμογέλασα.

"Ναι εδώ και 11 χρόνια!" Απάντησα.

"Χμ κατάλαβα.. Δεν πιστεύω να είσαι από αυτά τα πλουσιοκοριτσα με μπαλέτο και καθώς πρέπει. :Ρ" είπε και μπορώ να πω πώς πυραχτηκα.

"Δεν με ξέρεις.." Είπα με θυμό.

Ναι μπορεί να είχα αρκετά χρήματα και να χόρευα μπαλέτο ατελείωτες ώρες εδώ και χρόνια, από τότε που θυμάμαι το εαυτό μου και να μην μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτές τις κοινές εκφράσεις νέων αλλά εντάξει.

"Γι'αυτό σου έστειλα για να σε μάθω.. Θέλω πολύ να σε μάθω" είπε και η καρδιά μου άρχισε πάλι να χτυπάει ανεξέλεγκτα.

"Είναι περίεργο." Είπα.

"Ποίο;" απάντησε.

"Το ότι σου μιλάω και το ότι μου έστειλες." Απάντησα και γω ειλικρινά.

"Δεν σ'αρέσει δηλαδή;" ήρθε η απάντηση σχεδόν αμέσως.

"Δεν είπα αυτό απλά δεν καταλαβαίνω γιατί μου μιλάς..και όχι δεν λέω ότι με πειράζει:ρ" είπα με αυθορμητισμό.

Δεν ξέρω μπορεί να είναι η πρώτη φορά που μιλάω έτσι με αγόρι αλλά νιώθω να μου βγαίνουν άνετα χωρίς όμως να τον εμπιστεύομαι πολύ όμως.

[...]

Συνεχίσαμε να μιλάμε ασταμάτητα για ώρες μέχρι που βράδιασε..

Χευυ!! Έχω γενέθλια σήμερα!!🎉
Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο και αφήστε σχόλιο 💬 και κάντε vote ☆ παρακαλώ πολύ. ♡♡