-The last dance-

{14} Κουραστικές μέρες.

Μεριά Ροζαλίας.

Χθες πέρασα πολύ ωραια με τον Αχιλλέα.

Στην αρχή ηταν κάπως άβολο και αμηχανο ολο αυτό αλλά στην πορεία ηταν όμορφα αν και με μπερδεύει λιγο..

Φέρεται κάπως περίεργα αλλά μου αποπνέει εμπιστοσύνη, ίσως να μην είναι και τοσο καλο αυτο. Δεν ξερω. Δεν Θελω καν να το σκέφτομαι.

Δεν είμαι συνηθισμένη να βγαινω και ιδικά με αγορια σαν αυτόν.

Όλο το βράδυ ειχα όλα αυτα στο μυαλό μου ετσι και κοιμήθηκα αργά.

Το χαζό ξυπνητήρι ηχούσε στης εννέα το πρωί μανιωδώς.

Ναι σήμερα δεν ειχα σχολείο αλλά ειχα μαθημα μπαλέτου.

Σε 8 μηνες περιπου είναι η σημαντικότερη παράσταση της πορειας μου και αυτό είναι οτι πιο σημαντικό για εμενα και δεν θα το παραμελούσα για κανέναν και τίποτα..

Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο.

Εκανα ενα γρήγορο ντουζ και περιποιήθηκα το πρόσωπο μου αφού μια πολύ δύσκολη μερα με περιμένει.

Αφού τελείωσα την πρωινή μου ρουτίνα πήγα στο δωμάτιο μου να ντυθω.

Φορεσα τα ρούχα μου..

Και εκανα τα σπαστά μου μαλλια μια ψηλή αλογοουρά.
Εβαλα σε ενα σακίδιο τα ρούχα για το μπαλέτο κτις κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες.

"Καλημερα!" ειπα στην οικογένεια μου.

"Καλημερα!!" είπε ο καθε ενας με την σειρα του.

Δεν ηθελα να με ρωτήσουν διάφορα γιαυτό πηρα ενα κρουασαν στο χερι μιας και ειχα δέκα λεπτα για να παω στην σχολή και ειπα στον μπαμπά μου να παμε στο αμάξι καθώς αυτός θα με πήγαινε.

Στην διαδρομή έφαγα και όταν φτάσαμε ειδα έξω τα κορίτσια.

"Ευχαριστώ μπαμπακα μου. Τα λεμε!" ειπα και τον χερετησα.