-The last dance-

{42} Σε χρειάζομαι.

Με πλησίασαν οι νοσοκόμες και δίνοντας τους το χέρι μου με στιριξαν και σηκώθηκα αργά αργά.

Ενα, δυο, τρια.

Εκανα βηματακια και τα πήγαινα καλά.

Ξαφνικα ένιωσα εναν πόνο στο ποδι μου. Ηταν απότομο και με έκανε να γονατισω στο πάτωμα και να παρω μια γκριματσα πόνου με μια μικρή κραυγή.

Προσπαθούσαν να με σηκώσουν αλλά ένιωθα ανασφάλεια και το σωμα μου δεν μου έδινε την δύναμη να σηκωθω.

"Δεν μπορω" ειπα ενω δάκρυα έβγαιναν ανεξέλεγκτα απο τα ματια μου.

Με βοηθούσαν αλλά μάταια. Εγω εκεί. Στα πατώματα.

Τότε η πόρτα χτύπησε.

Η γιατρός μου άνοιξε και τοτε μαντεψτε ποιος ξεπρόβαλε στο δωμάτιο..

Ο Αχιλλέας!

Όταν με είδε κατω έτρεξε στο πλάι μου αγνοώντας οποίον και αν στεκόταν εκεί.

"Αγάπη μου; τι έγινε;" ρώτησε ενω γονάτισε και αυτός και με κοιτούσε μεσα στην ταραχή.

Του εξηγησα μεσα στα κλάματα μου τι εγινε και δεν μπορουσα να πάρω τα πόδια μου.

Τότε μου σκουπισε τα δάκρυα και έβαλε μια τούφα απο τα μαλλιά μου πισω απο το αφτί μου.

Ήρθε απο την πισω πλευρα όρθιος και πέρασε το ενα του χερι γύρω απο την μέση μου και το άλλο έπιασε το μπράτσο μου στιριζοντας με και κανοντας τις νοσοκόμες να φύγουν και να μείνουν να μας κοιτάνε όπως και η γιατρός με τους γονείς μου, αμίλητοι, όπως και εγω. Το εμπιστεύομαι, ολο μου το κορμί παραλύει με ενα του άγγιγμα.

Με τράβηξε απαλα προς τα πανω και με εκανε να σηκωθω.

Με κοίταξε και αφού μου έδωσε ενα φιλι στα μαλλια κράτησε το χερι μου και την μέση μου σφικτά και αρχισε να προχωράει αργά κάνοντας και μενα να κανω βήματα.

Στην αρχή δυσκολευομουν αλλά σιγά σιγά ο πόνος και το σφίξιμο έφευγε και προχωρούσα κανονικά, χωρίς βέβαια να το αφήνω να με αφήσει μόνη.

Δεν ειναι οτι δεν μπορουσα, απλά δεν ήθελα. Μαζι του νιώθω ασφάλεια. Μια ασφάλεια που κανείς δεν μπορει να αντικαστισει..

Οταν σταμάτησα για λίγο για να ξεκουραστω και κλείστηκα στην αγκαλιά του.

Ενα το σίγουρο τελικά, αυτόν τον άνθρωπο τον χρειάζομαι.

Χμ ο Αχιλλέας μας..😍🙈

Κάντε vote και αφήστε σχόλιο για να συνεχίσω. 👌🎀

Σας αγαπώ.💕