-The last dance-

{29} Όχι και τόσο καλή μέρα.

Έπεσα για ύπνο ενώ οι σκέψεις με έτρωγαν για το ποιος να είναι αυτός και τι να θέλει να μου πει για τον Αχιλλέα.

[...]

Επιτέλους ξημέρωσε! Κατάφερα να κοιμηθώ μόνο τρείς ώρες και η ώρα είναι δέκα.

Έχω πολλές ώρες για να αγωνιω για το ποιός είναι ο τύπος στο τηλέφωνο.

Στον Αχιλλέα δεν θα πω τίποτα και ευτυχώς ούτε θα τον συναντήσω.

Σε δύο ώρες έχω μάθημα οπότε σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο, έκανα τα απαραίτητα και πλυθηκα και μετά πήγα να ντυθώ.

Φόρεσα ένα μαύρο κολάν και ένα λευκό κολλητό φανελάκι και τα αθλητικά Nike μου.

Έπιασα τα μαλλιά μου σε μία ψηλή κοτσίδα και φόρεσα ένα άρωμα με ελαφριά και ευχάριστη οσμή.

Κατέβηκα στην τραπεζαρία και πήρα πρωινό με τους γονείς μου και όταν τελειώσαμε πήρα τον σάκο μου και με πήγαν στην σχολή.

Μπήκα μέσα και εκεί βρήκα τα κορίτσια, την Ελίνα και την Λίζα.

Συζητήσαμε για όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες μέχρι που ήρθε η ώρα να μπούμε στην τάξη.

[...]

Αρχίσαμε τις χορογραφίες και ένιωθα τα πόδια μου να πονάνε αλλά φυσικά δεν έδειξα κάτι.

[...]

Ώρες έχουν περάσει και είναι έξι το απόγευμα.

"Ροζαλία." Με κάλεσε η δασκάλα μου.

Την πλησίασα.

"Πείτε μου.." είπα ευγενικά.

"Κορίτσι μου πάνε άλλαξε και έλα στο γραφείο μου. Πρέπει να μιλήσουμε. " είπε σοβαρή αλλά με γλυκό ύφος. Κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου και πήγα στα αποδυτήρια.

Θεέ μου τι να θέλει να μου πει;

Φόρεσα τα παπούτσια μου και τακτοποιησα τον σάκο μου, φόρεσα μία γκρίζα ζακέτα που είχα μαζί μου και πήγα στο γραφείο της κύριας μου.

Χτύπησα την πόρτα και μετά από την άδεια της να περάσω μπήκα και μου είπε να καθίσω.

"Κορίτσι μου ξέρεις ότι είσαι μία από τις καλύτερες χορεύτριες της σχολής μου, μα αισθάνομαι πως τώρα τελευταία παραμελεις το μπαλέτο."είπε με απογοήτευση στο βλέμμα της.

"Εγώ κύρια δεν.." ξεκίνησα να λέω μα με διέκοψε.

"Γλυκιά μου δεν αποδιδεις όπως πρώτα και αν δεν το διορθώσεις αυτό λυπάμαι αλλά δεν ξέρω αν θα μπεις στην παράσταση." Είπε και ένιωσα κάτι μέσα μου να σπάει.

"Θα-θα το διορθώσω..αλήθεια.." είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

"Ωραία γιατί περιμένω πολλά από σένα. Σε δύο ημέρες που αρχίζουν οι εντατικές πρόβες θέλω να δω τον παλιό σου εαυτό." Είπε και μου χαμογέλασε.
Κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου και ανταπέδωσα ένα αδύναμο χαμόγελο.

Μου έδωσε άδεια φύγω και το έκανα.

Βγήκα έξω και σε είκοσι λεπτά είχα και την συνάντηση με τον τύπο από το τηλέφωνο. Αυτό μου έλειπε τώρα.

Άρχισα να περπατάω προσπαθώντας να ηρεμήσω και έφτασα στην καφετέρια με ήδη πεσμένη την διάθεση μου.

[...]

Μπήκα στην καφετέρια και είχε αρκετό κόσμο.

Έψαξα με το βλέμμα μου και έπεσε πάνω στον Χρήστο, τον κολλητό του Αχιλλέα να κάθετε σε ένα τραπέζι και να με κοιτά επίμονα.

Πλησίασα.

"Καλώς την" είπε και χαμογέλασε.

Κάθισα στην απέναντι καρέκλα και ήρθε ο σερβιτόρος αλλά δεν είχα όρεξη οπότε δεν πήρα κάτι και έφυγε.

"Εσύ με πήρες τηλέφωνο χθες;" ρώτησα μπερδεμένη.

"Ναι.." Είπε.

"Και τι θες να μου πεις για τον Αχιλλέα;" ρώτησα.

"Θα σου τα πω όλα μαζί και μην με διακοψεις." Είπε.

Κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου και του έδωσα όλη μου την προσοχή.

"Ο Αχιλλέας σε εκμεταλλεύεται. Είχαμε βάλει ένα στοίχημα για να σε ρίξει και το διάστημα που δεν σου μιλούσε είχε πάει με πολλές τσουλες που βρίσκαμε στα μπαρ. Ο Αχιλλέας δεν είχε ποτέ σοβαρή σχέση με κοπέλα και ποτέ δεν ερωτεύτηκε, πάντα τα κορίτσια τα είχε για να παίζει μαζί τους και να τα παρατάει. Έτσι είναι και με σένα, είσαι απλά ένα έπαθλο του στοιχήματος για αυτόν." Είπε...

Ο Χρήστος ήταν τελικά..
Όλα τα κακά μαζί για την Ροζαλία..
Πως λέτε να αντιδράσει σε όλα αυτά και γιατί το έκανε αυτό ο Χρήστος; Κάτι μου λέει πως έχει λόγο και το έκανε αυτό..😐

Κάντε vote και αφήστε σχόλιο για να μάθουμε. 💖