-The last dance-

{34} Δύσκολες ώρες.

Μεριά Αχιλλέα.

Μόνο στην ιδέα ότι τώρα που παραδέχτηκα στον εαυτό μου όλα αυτά που νιώθω για αυτήν μπορεί και να την χάσω, τρελαίνομαι. Μόνο σ'αυτή την ιδέα μου έρχεται να σκοτώσω άνθρωπο και συγκεκριμένα τον Χρήστο.

Έπρεπε να καταλάβω ότι αυτός ο ηλίθιος θα τα έλεγε όλα γιατί τον τελευταίο καιρό φερόταν πολύ περιεργα αλλά το να θέλει και αυτός την Ροζαλία δεν το περίμενα.

Το άλλο περίεργο είναι ότι οι γονείς της το μόνο που ρώτησαν πριν λίγο είναι ποιος είμαι και όταν εξήγησα ότι είμαι φίλος της δεν είπαν τίποτα.

Τέλος πάντων, δεν έχει τίποτα σημασία πλέον εκτός από το να γίνει καλά η Ροζαλία, να μπορώ να είμαι μαζί της χωρίς να με νοιάζει τίποτα και μόνο να την έχω αγκαλιά, χωρίς να μιλάμε μόνο να αγγίζω το κορμί της και να την νιώθω κοντά μου, να γελάει με αυτά που λέω μα και να μιλάμε σοβαρά, να λυγίζει και να κλαίει και εγώ να την παίρνω αγκαλιά και να της σκουπίζω τα δάκρυα κάνοντας την να νιώθει ασφάλεια, μια ασφάλεια που μόνο εγώ θα της παρέχω. Να την κάνω να κοκκινίζει με αυτά που λέω και μετά να χαμογελάει έτσι αμήχανα, είναι τόσο όμορφη όταν το κάνει αυτό, όταν δείχνει το πόσο κοριτσάκι είναι. Άλλες φορές αυτό με εκνεύριζε μα πάνω της είναι όλα αξιαγαπητα, εγώ τουλάχιστον έτσι τα βλέπω.

Ξέρω πως είναι δύσκολο μετά από όλα αυτά να με εμπιστευθεί μα αν όλα πάνε καλά θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά μόνο γι'αυτήν.

Γιατί πρώτη φορά νιώθω έτσι.

Μεριά Μαμάς & Μπαμπά Ροζαλιας.

Είναι τόσο περίεργο το πως η κόρη μας βρέθηκε σ'αυτήν την κατάσταση από την μια στιγμή στην άλλη.

Εμείς την είχαμε μέσα στην ασφάλεια και στην πειθαρχεία όλα αυτά τα χρόνια για το καλό της, μα τον τελευταίο καιρό φαίνονταν πως κάτι μας έκρυβε.

Ο μόνος λόγος που δεν είχαμε ανοίξει θέμα ακόμη ήταν γιατί δεν είχαμε σιγουρευτεί μα τώρα είναι αργά.

Θα μας τα πει όλα όταν με το καλό επιστρέψουμε σπίτι και νιώσει έτοιμη.

Δεν ξέρουμε πολλά πράγματα, ούτε και αυτό το αγόρι που ήρθε εδώ και φαίνεται ανήσυχο μα δεν ρωτάμε. Δεν είναι ώρα για τέτοια.

Το μόνο που ξέρουμε είναι πως αν την χάσουμε θα χαθούμε.

Μεριά Λίζας & Ελίνας.

Καθόμαστε ώρες και κοιτάμε το καινό. Η μία στιριζει την άλλη. Μπορεί να μην μιλάμε μα νιώθουμε η μια την άλλη. Και την Ροζαλία την νιώθουμε. Πάντα το κάναμε αυτό.

Είναι τόσο ιδιαίτερη η φιλία μας. Τόσο μοναδική. Είναι σαν τρία μισά να ενώθηκαν.

Και αν η Ροζαλία πάθει κάτι, θα είναι σαν να ξεριζωνεις την μισή μας ψυχή.

Όλοι βυθισμένοι στις σκέψεις τους σ'αυτόν τον κρύο και ψυχρό διάδρομο αναμονής του νοσοκομείου να περιμένουν για ένα θαύμα να κάνει τον άγγελο τους που ο κάθε ένας έχει μέσα του με διαφορετική ματιά να ανοίξει τα πράσινα διαμαντένια μάτια του και να χαμογελάσουν ξανά. Να περάσουν αυτές οι δύσκολες ώρες για όλους. Όλα αυτά εξαιτίας ενός Χρήστου που κακά τα ψέματα την αλήθεια είπε. Κάποια στιγμή θα μαθεβοταν μα κανείς δεν περίμενε αυτην την κατάληξη. Από τις σκέψεις τους τους βγάζει ο γιατρός που έρχεται βιαστικά προς το μέρος τους...

Δύσκολες ώρες για όλους λοιπόν. 😳
Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά και ο γιατρός να έχει καλά νέα. 😢
Κάντε vote και αφήστε σχόλιο για να συνεχίσω. 💞❤