-The last dance-

{6} Έλξη

Εκεί λοιπόν που καθόμασταν ήσυχα και μιλούσαμε είδα την Λίζα ταραγμένη.

"Τι έγινε;" ρωτάω ανήσυχη.

"Μήπως να φύγουμε;" λέει ταραγμένη.

"Γιατί;" ρωτάω.

Έγνεψε το κεφάλι της για να μας δείξει την άλλη άκρη του δρόμου.
Καθώς γύρισα αντίκρισα μια παρέα αγοριών να πλησιάζουν. Όχι όχι όχι. Όχι πάλι. Ήταν αυτοί που είχα συναντήσει πηγαίνοντας στο σχολείο. Ήταν τα ίδια άτομα.

Μπροστά προχωρούσε με υφακι αυτός που με είχε σταματήσει.

"Μην δίνετε σημασία" λέω συμβουλευτικά και συνεχίσαμε να συζητάμε παριστάνοντας τις χαλαρές.

"Βρε βρε, τι κάνουν κοριτσάκια σαν εσάς εδώ;" λέει ο ένας ενώ ήταν πλέον απέναντι μας.

"Γιατί τι έχουμε εμείς;" τολμάει να ρωτήσει η Ελίνα καθώς εγώ με την Λίζα μείναμε αμιλητες.

"Μικρή εσείς είστε, πώς να το πω.." λέει με πλαϊνό χαμόγελο πλησιάζοντας την Ελίνα η οποία έχει σηκωθεί όρθια αφού είχε νευριασει.

"Είστε πριγκιπισσουλες.." συμπληρώνει αυτός ειρωνικά.

"Ε και;" λέει τολμηρά η Ελίνα ενώ εμείς είχαμε μείνει.

"Δεν είναι για σας τα παρκακια μικρή" λέει και πάει να την ακουμπήσει αλλά το αποφεύγει.

"Σώπα" λέει θυμωμένη η Ελίνα.

"ΕΛΊΝΑ" Φωνάζουμε κάπως τρομαγμενες με μια φωνή.

"Μιχάλης." Λέειπονηρά αυτός καθώς της δεινει το χέρι του αλλά αυτήν δεν ανταποκρίνεται.

"Χμ καλά.." λέει πονηρά αυτός.

Εμείς τραβήξαμε κάτω την Ελίνα καθώς φοβηθήκαμε με τον απότομο χαρακτήρα που είχε να μην πετάξει καμία βλακεία.

"Απο δω ο Νίκος, ο Χρήστος, ο Δημήτρης, ο Μάρκος και ο Αχιλλέας." Λεει δείχνοντας τους φίλους του ανάλογα με τα ονόματα τους.

"Απο δω η Λίζα και η Ροζαλία." Απαντάει η Ελίνα καθώς δεν χρειαζόταν να συστηθεί αφού πριν φωνάξαμε το όνομα της και το είχαν μάθει.

"Χαρήκαμε." Είπε ο Μιχάλης "Παρά πολύ" συμπλήρωσε ο Δημήτρης από ότι θυμώνουν από τα ονόματα τους.

Δεν απαντήσαμε.

Η αλήθεια είναι πως είχα κολλήσει σε όλη την διάρκεια που ήταν αυτά τα αγόρια εκεί σε εκείνον τον Αχιλλέα που στέκονταν αμίλητος και με κοιτούσε. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.