-The last dance-

{35} Από μιά κλωστή.

2 μήνες αργότερα.

Μεριά Αχιλλέα

Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες και τζίφος.

Η Ροζαλία παρόλο που οι γιατροί μας λένε πως ο οργανισμός της πάει καλύτερα δεν έχει ανοίξει ούτε λίγο τα μάτια της. Μπορεί στην αρχή να μην είχα ούτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι μπορεί και να την χάσω μα τώρα όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό όλα κρέμονται από μια κλωστή. Η ίδια της η ζωή κρέμεται από μια κλωστή, μαζί και η δική μου γιατί αν την χάσω θα χαθώ.

Φοβάμαι πολύ πως ακόμη και καλά να γίνει τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Μπορεί να συνεχίσει να χορεύει μα η παράσταση που μου έλεγε είναι σε λιγότερο από τέσσερεις μήνες.

Αυτούς τους μήνες που δεν έχει δώσει σημάδι ότι ξυπνάει δεν έχω γυρίσει σχεδόν καθόλου σπίτι μου. Είμαι όλη την ημέρα έξω απ'την πόρτα της μήπως και γίνει ένα θαύμα.

Δεν έχω και πολύ επαφή με κανέναν. Δεν θέλω να έχω με κανέναν. Μόνο μαζί της.

[...]

Σήμερα λοιπόν είναι Δευτέρα, 07:00 το πρωί.

Με ανάγκασαν να γυρίσω σπίτι να κοιμηθώ μιας και φαινομουν εξουθενωμενος.

Ξύπνησα όμως όσο πιο νωρίς μπορούσα. Κοιμήθηκα γύρω στης 3 ώρες αλλά δεν νιώθω καμιά διάφορα.

Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και φόρεσα ένα μαύρο μπλουζάκι με μια μαύρη φόρμα και έφυγα.

Βγήκα απ'το σπίτι και λίγα λεπτά μετά ήμουν ξανά στο νοσοκομείο. Είχε γίνει συνήθεια πια να πηγαίνω εκεί με την ίδια, απαίσια διάθεση.

Πέρασα μέσα και ανέβηκα τα σκαλοπάτια.

Βρέθηκα ξανά στον όροφο και δεν ήταν κανείς.

Περίεργο μιας και οι γονείς της ήταν συνέχεια εκεί αλλά μάλλον θα τους έδιωξαν σαν εμένα.

Κάθισα σε μια καρέκλα λίγο πιο απομακρυσμένη από το δωμάτιο της και διπλά σε ένα παράθυρο.

Το άνοιξα και χάζευα έξω.

Έχω ανάγκη από οξυγόνο.

Οι σκέψεις με έκαναν να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου όπου βρω μέχρι να σπάσει.

[...]

Ξαφνικά ακούω πίσω μου βήματα και γυρνάω και βλέπω μια νοσοκόμα να βγαίνει τρέχοντας από το δωμάτιο της Ροζαλιας.

Ταραχτικα και πήγα να πλησιάζω μα λίγα δευτερόλεπτα μετά είχαν μαζευτεί πάνω από πέντε γιατροί και νομίζω τέσσερεις νοσοκόμες να πηγαίνουν τρέχοντας και να κλείνονται μέσα στο δωμάτιο.

Τότε άρχισα να φοβάμαι για τα καλά...

Δύο μήνες λοιπόν και η Ροζαλία τίποτα. 😳

Τι λέτε να γίνει τώρα και υπάρχει τόση ταραχή; 😵

Κάντε vote και άφησε ένα σχόλιο για να συνεχίσω. ❤