-The last dance-

{32} Άν πάθει κάτι..

Η Λίζα με την Ελίνα μετά το τηλεφώνημα ξέσπασαν σε λυγμούς για την κατάσταση της Ροζαλιας.

"Πρέπει να το πούμε στον Αχιλλέα.." είπε η Λίζα με την φωνή της αδύναμη να σπαει και τα μάτια να βουρκώνουν.

Μεριά Λίζας & Ελίνας.

Έπιασα το κινητό και αφού πάτησα την επαφή του και προσπαθώντας να ηρεμήσω την φωνή μου για να μην τον ανησυχεισω περίμενα να απαντήσει.

"Ναι" απολογήθηκε η φωνή του από την άλλη γραμμή, όλο νεύρο ακούγονταν.

"Αχιλλέα η Ροζαλία.." είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω σταθερό τον τόνο της φωνής μου και να μην λυγισω στην εικόνα της Ελίνας να σπαράζει απέναντι μου καλύπτοντας το πρόσωπο της με τις παλάμες της προσπαθώντας να κλαίει αθόρυβα.

"Τι έγινε;" είπε πιο ήρεμος και γεμάτος απορία.

Του εξήγησα όσα ήξερα λέγοντας του να μην με διακόψει και αφού του είπα σε πιο νοσοκομείο είναι μια σιωπή μας κάλυψε.

"Κλείσε. Πάω να την δω." Είπε μέσα στην ταραχή. Ίσως και πρώτη φορά τον ακούω έτσι.

"Αχιλλ.." είπα αλλά ο ήχος της γραμμής που έκλεισε με έκοψε και με έκανε να κλείσω το τηλεφώνημα.

Λίγα λεπτά μετά μαζέψαμε δυνάμεις και κουράγιο και φύγαμε τρέχοντας για το μετρό αφού δεν μπορούσε κανείς να μας πάει και το νοσοκομείο ήταν μακρυά.

Βλέμματα ανθρώπων έπεφταν πάνω μας αδιάκριτα λόγο των κόκκινων, πρισμενων από κλάματα ματιών μας αλλά δεν είχα δύναμη για να ασχοληθώ με τίποτα αυτή την στιγμή.

Φτασαμε και τρέχοντας βρεθήκαμε στην είσοδο του νοσοκομείου.

Τρέχαμε στους διαδρόμους μέχρι που φτάσαμε στην ρεσεψιόν.

Μας είπαν τον όροφο και τρέξαμε εκεί.

Είδαμε απ'έξω τους γονείς της.

Η μητέρα της καθόταν σε μια καρέκλα κοιτάζοντας το κενό απέναντι της με δάκρυα στα μάτια ενώ ο πατέρας της είχε καρφώσει το βλέμμα του στο πάτωμα και φαινόταν βυθισμένος στις σκέψεις του.

Πλησιάσαμε και αφού μας αγκάλιασαν άρχισαν να μας λένε τα λίγα που ήξεραν και αυτοί ως τώρα.

Η υπόλοιπη ώρα πέρασε μούγκα.

Ο κάθε ένας κλεισμένος στον εαυτό του.

Μεριά Αχιλλέα.

Μόλις τα κορίτσια μου διηγηθηκαν όλα όσα έγιναν ένιωσα να διαλυομαι.

Δεν το πιστεύω.

Ο Χρήστος κατάλαβε ότι κάτι τρέχει.

"Τι έγινε; " ρώτησε πλησιάζοντας με.

Του εξήγησα και τον είδα ανησυχώ.

"Πρέπει να σου μιλήσω." Είπε πριν να φύγω για το νοσοκομείο.
"Τι να μου πεις ρε; φεύγω, πρέπει να πάω κοντά της.." είπα μέσα στην ταραχή.

"Είναι σχετικό με την Ροζαλία." Είπε και άκουσα την φωνή του ψύχραιμη και κάθισε στον καναπέ. Με περιέργεια άφησα το μπουφάν μου και κάθισα δίπλα του.

"Σήμερα την κάλεσα στην καφετέρια απέναντι για να της μιλήσω και της είπα για όλα, για όλα όμως δηλαδή για το στοίχημα, για της γκομενες για όλα. " είπε.

"Τι; Γιατί το έκανες αυτο;" είπα με τον τόνο της φωνής μου φανερά υψηλότερο και τον έπιασα από τον γιακά της μπλουζας. Πραγματικά είχα θολώσει και ήθελα μέχρι και να τον σκοτώσω.

"Γιατί δεν της αξίζεις. Την κοροϊδεύεις." Είπε με ένα ηλίθιο χαμόγελο. Πραγματικά με κάνει και απορώ αυτός ο άνθρωπος.

"Ξέρεις ότι την αγαπάω και ότι έχω μετανιώσει για όλες τις μαλακιες που έκανα. Ξέρεις πόσο την θέλω.."

"Και γω την θέλω." Είπε με την φωνή του σταθερή και έκανε τα πάντα μέσα μου να παγώσουν.

"Αν πάθει κάτι θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Να το θυμάσαι αυτό. " είπα ψυχρά σπάζοντας την σιωπή και τον άφησα.

Έφυγα για το νοσοκομείο και η σκέψεις τρελαιναν το κεφάλι μου..

Επεστρεψα λοιπόν με νέο κεφάλαιο.
Ελπίζω να σας άρεσε αν και ακόμη προσπαθώ να βρω την έμπνευση μου.
Κάντε vote και σχόλιο για να συνεχίσω ❤❤