-The last dance-

{38} Λόγια καρδιάς.

Η ώρα είναι σχεδόν 00:00 και είμαι μόνη μου στο δωμάτιο.

Οι γονείς μου έφυγαν μετά από παρότρυνση των γιατρών και θα ξανά έρθουν το πρωί και τα κορίτσια ήταν πολύ κουρασμένες και αν και ήρθαν για λίγο τις έδιωξα για να παν να ξεκουραστούν.

Προσπαθώ να κοιμηθώ μα το ότι δεν μπορώ να κουνηθω δεν βοηθάει πολύ την κατάσταση.

Προσπαθώ να διώξω από το μυαλό μου την κατάσταση μου μα το επόμενο πράγμα που σκέφτομαι είναι ο Αχιλλέας.

Γιατί με κορόιδεψε και με έφερε σ'αυτήν την κατάσταση;

Μπορεί να τον έδιωξα μα πραγματικά το μόνο πράγμα που θα ήθελα τώρα είναι να μου κρατά το χέρι και έτσι θα τα ξεχνάω όλα.

Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμηθηκα.

[...]

Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς και η μαμά μου ήταν δίπλα και με καλημερισε μ'ένα χαμόγελο.

Λίγο πιο μετά είχε πάει έξω και ήρθε μέσα λέγοντας μου..

"Μωρό μου έχεις επισκέψεις." Με ένα βλέμμα που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

Χαμογέλασα για να της δείξω πως όποιος και να είναι ας περάσει και βγήκε κλείνοντας την πόρτα.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά η πόρτα ξανά άνοιξε και μπήκε μέσα ο Αχιλλέα.

Δεν μίλησα.

Ένιωθα δάκρυα να απειλούν να βγουν από τα μάτια μου. Έμεινα απλά να τον κοιτώ μέχρι να κάνει κάτι.

Μπήκε διστακτικά μέσα και με πλησίασε.

Ήταν πανέμορφος πάλι και είχε ένα αμήχανο χαμόγελο.

Είδα να κρατάει στα χέρια του ένα μεγάλο κόκκινο κουτί σε σχήμα καρδιάς.

Κάθισε στο κενό που υπήρχε στο κρεβάτι κοντά μου προσεκτικά αφού άφησε το κουτί στο κομοδίνο που υπήρχε δίπλα μου.

Κοίταζα την κάθε του κίνηση.

"Χαίρομαι που είσαι πάλι κοντά μας." Είπε και μου έπιασε μαλακά το χέρι που είχα ακουμπισμένο πάνω στην κοιλιά μου.

Πήγα να αποτραβηχτω αλλά δεν το έκανα.

"Γιατί ήρθες;" είπα ανεκφραστα.

"Γιατί δεν υπήρχε καμία περίπτωση να το αφήσω έτσι όλο αυτό, να αφήσω εσένα έτσι." Είπε.

"Θέλω να μου πεις ειλικρινά όλη την αλήθεια." Είπα και άρχισα να βουρκωνω.

Έβγαλε με το χέρι του μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αφτί μου και ήρθε πιο κοντά μου.

"Λοιπόν όντως όλα ξεκίνησαν από ένα στοίχημα. Την πρώτη φορά που σας είδαμε κάναμε αυτή την συμφωνία μα ένα βράδυ γύριζα σπίτι με τον Χρήστο και μου έλεγε να προσέχω να μην σ'ερωτευτώ γιατί κατά εκεί δείχνω να το πάω και τον διέψευσα. Η αλήθεια είναι όμως πως μετά σε σκεφτόμουν συνέχεια, σκεφτόμουν όλα αυτά που είπα και μου είπε ο Χρήστος και άρχιζα να πιστεύω πως σε έχω ερωτευτεί και ας μην το παραδέχομαι ούτε καν στον εαυτό μου και γι αυτό κράτησα ένα διάστημα απόσταση μεταξύ μας, για να μπορέσω να σε ξεπεράσω αλλά αδύνατο. Σε θέλω πολύ, σε σκέφτομαι συνέχεια και είσαι η πρώτη που με κάνει να νιώθω έτσι. Σ'αγαπώ και μπορώ να το παραδεχτώ γιατί δεν κρύβεται, πότε δεν έχω νιώσει για κανέναν τόσο δυνατό το συναίσθημα της αγάπης ώστε να μοιράσω να το παραδεχτώ." Είπε ειλικρινά και κατέβασε το κεφάλι.

Δεν τον διέκοψα. Δεν ήθελα. Δεν χρειαζόταν.

Μπορεί ο εγωισμός μου να ήθελε να τον διώξει και να τον ξεπεράσει αλλά η καρδιά μου δεν άντεχε μακρυά του.

"Και γω σ'αγαπώ." Είναι το μόνο που μπόρεσα να πω πριν ξεσπάσω σε κλάματα.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η απόσταση μεταξύ μας είχε μηδενιστεί και μετά με είχε αγκαλιά.

Ένιωθα πλήρης. Ένιωθα ασφάλεια. Ένιωθα σαν να τα είχα ξεχάσει όλα.

Άλλο ένα κεφάλαιο 😘

Λέτε να είναι τελικά μαζί η Ροζαλία και ο Αχιλλέας ή θα υπάρξει και άλλο εμπόδιο; 😶

Επίσης να σας πω πως απομένουν περίπου πέντε κεφάλαια για να πέσει αυλαία στην ιστορία μας.😳

Κάντε vote και αφήστε ένα σχόλιο για να μάθουμε την συνέχεια. 💞💘