In The Arms Of An Angel (ON HOLD)

CHAPTER 10

"Anong nangyari sa misyon mo?" The senior guardian asked Richard when they met later that day for his report.

Both are sitting cross-legged across each other on a boulder by the cliff overlooking the sea.

Richard knew he fumbled on his latest mission. He bowed down his head in guilt, unable to meet his senior's eyes.

"Alam kong may nalabag ako sa tungkulin ko bilang isang tagabantay. Nakahanda po ako sa anumang parusang ipapataw sa akin." Richard humbly answered.

"Richard, ginawa mo lamang ang sa tingin mo ay nararapat sa sitwasyon. Hindi mo kailangang mabahala sa bagay na iyan." Jerald tapped his shoulder while saying this.

"Pero ang sabi mo dati..." Richard cannot fully understand what Jerald meant with his words.

"Alam kong sinabi ko na di dapat malaman ng taong ginagabayan mo na tayo ang tumulong sa kanya..."

"At hindi ko nasunod ang bagay na iyon kaya't dapat akong parusahan..." Richard argued.

"Richard, hindi mapanghusga at mapagparusa ang ating samahan. Maaaring iba ang trabaho natin sa karaniwang tao ngunit di rin tayo naiiba sa kanila." Jerald said before he stood up to gaze at the sea, his white tunic swaying in the light breeze.

"Hindi kita maintindihan. Ano ang ibig mong sabihin na hindi tayo naiiba sa tao?" He asked the senior guardian.

"Binigyan din tayo katulad sa mga tao ng kalayaang magdesisyon ayon sa kung ano ang sa tingin natin ay nararapat gawin sa isang sitwasyon. May kalayaan tayong gawin ang nais natin base sa ating sariling pakahulugan sa tama at mali." Jerald then turned to him. Richard remained seated listening intently.

"So, ayos lang na nakita nya ako na siyang nagligtas sa kanya?" Richard asked Jerald doubtfully.

"Richard, hangga't maari ay kailangan pa rin nating panatilihing lingid sa karamihan ang gawain ng mga tulad nating tagagabay. Kadalasan ay hindi kayang unawain ng mga karaniwang tao ang ating misyon sa mundong ito."Jerald gently reminded him of the nature of their work as guardians.