i love your blue eyes ||Muke ✔

LXXVI. he will come back.

Piątek, trzy dni po wybudzeniu się Luke'a.

Trzydzieści pięć karteczek wrzuconych do szafki Hemmingsa.

Mike już nie wiedział, co ma robić. Najchętniej chciałby dostać kulką w łeb lub zasnąć i już się nie obudzić. Przed chwilą zjadł śniadanie, składające się z tabletki na ból głowy i tabletki na jego ataki. Tej drugiej — jak zwykle — nie wziął. Stwierdził, że już nic mu nie jest i wyrzucił ją przez okno, na trawnik sąsiadów, gdzie pewnie ich Spike będzie wiedział jak się nią zająć.

'Miłej sraczki, piesku!' - pomyślał chłopak, patrząc jak pies wącha niebieską tabletkę, następnie ją liżąc.

Jego telefon zadzwonił, oznajmiając go o nowym połączeniu.

Masz połączenie bieżące od: Ciocia Liz ♥

Michael uśmiechnął się, spoglądając na nazwę. Przypomniał sobie te czasy.

„-Proszę pani? - spytał sześciolatek, spoglądając w górę, na kobietę.

-Nie żadna pani. Mów mi ciociu. Jestem ciocia Liz, Mikey."

„Lepsze 'Ciocia Liz' niż 'Posiadacz królewskiej spermy'. Przecież nie zapiszę pana Hemmingsa jako Wujka, bo to brzmi tak pedofilsko." - zaśmiał się, przesuwając palcem po ekranie.

-Słucham? - spytał.

-Mike. - westchnęła cicho – Nie wiesz może, co się stało, że Luke cały czas tylko płacze?

Chłopak zacisnął pięści i jęknął przeciągle.

-Nie wiem. - oznajmij – Nie jestem jasnowidzem. Jeśli pani chce, niech pani go zapyta. Nie siedzę w jego głowie.

-Właśnie on nie chce nic powiedzieć. Cały czas szepcze tylko twoje imię i zużywa chusteczki. Mike, proszę cię, zastanów się, o co może mu chodzić. - powiedziała błagalnym tonem – Pokłóciliście się?

Liz spojrzała w stronę Luke'a, który gorączkowo próbował wytrzeć dłonią łzy. Spojrzał na kobietę wchodzącą do sali i się przeraził.

-Mamo, z kim gadasz?! - czerwonowłosy usłyszał przytłumiony, załamujący się głos blondyna.

-Nie pokłóciliśmy się, nie wiem, o co może mu chodzić.

-D-Dobrze. - wyjąkała, obserwując niebieskookiego – W takim razie przepraszam za stratę twojego czasu, Mikey i miłego dnia.

-Do widzenia, pani Liz. - westchnął, rozłączając się.

-Mamo, co to miało być? - załkał cicho – Po co gadałaś z Michaelem?

Elizabeth oparła się o białą, blaszaną szafkę.

-Bo nie mam już do ciebie siły, dziecko. Wytłumacz mi, dlaczego ciągle płaczesz? Nawet Mi-

-Michael to, Michael tamto. - prychnął, czyszcząc nos – B-Brakuje mi go, źle zrobiłem, wyganiając go. On teraz czuje się jak śmieć-

-A dziwisz się? Przyjaciel, którego zna od zawsze, po prostu go spławia. Luke, nie robi się tak.

-Ja chcę umrzeć, mamo. Dlaczego musiałem to przeżyć? Ledwo ruszam nogami, straciłem przyjaciela, straciłem wszystko. Jestem taki żałosny... - schował twarz w dłoniach.

-Nie straciłeś go. On wróci. Czuję to.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~