You're My Mate (Voltooid)

7

Pov Nicolas
Nerveus kijk ik naar haar huis, waar mijn lieve mate zit. Ik wil gewoon aanbellen en sorry zeggen en de reden, maar ik durf niet.

Nu lijk ik zo een mietje.

Ik stap uit de bosjes en ik sta voor haar deur. Ik bel aan. Nu maar hopen dat het Annabella zelf is.

De deur word opengedaan en mijn nerveusheid stijgt per seconde. Daar staat ze. Mijn mate.

Geschrokken kijkt ze mij aan. Voordat ze iets kan zeggen begin ik al 'het spijt me zo zeer voor jullie allebei, laat het me alsjeblieft uitleggen.' Zeg ik haast smekend.

Ik zie haar twijfelen 'goed dan' zucht ze en laat mij binnen. Ik zucht opgelucht. 'Hoe gaat het met je broer?' Vraag ik gemeend. 'Beter, hij is naar de apotheek' zegt ze en gaat in de zetel zitten. Ik ga ook zitten.

Het liefst zo dicht mogelijk bij haar maar ik weet zeker dat ze dat niet wilt. 'Nou vertel maar' zegt ze met een zucht.

'Nou ik ben iemand die vlug boos word, en als ik boos wordt neemt mijn wolf me over.' Ik schuif een stukje naar haar. Voorzichtig pak ik haar handen vast. Meteen voel ik de tintelingen.

'Maar je moet weten Anna' zeg ik haast fluisterend 'ik zou jou nooit pijn doen, jij bent mijn alles ook al ken je me nog niet zolang. Maar ik kan niet meer zonder je. Als ik niet bij jou ben voel ik me anders, zo leeg' zeg ik nog steeds fluisterend.

Ze is sprakeloos en bloost licht.
'Echt waar' zeg ik en streel haar wang.

Voorzichtig kom ik dichter bij. Ik leg mijn handen op haar wangen 'je bent echt de enige voor mij, ik doe alles voor je' zeg ik zacht. Ik zie dat ze tranen in haar ogen krijgt.

'Weetje, in het begin was ik eerlijk gezegd wat bang voor je' zegt ze zacht 'maar nu ik je een heel klein beetje beter ken, ben je een lieverdje' zegt ze het laatste grinnikend.

'Weet je ik wou eerst niet naar het feest van Dani gaan' zegt ze. Ik grom zacht bij het horen van Daniëls bijnaam en laat haar los.

'Hee niet zo jaloers, hij is alleen een vriend van mij' zegt ze 'ik was niet jaloers' zeg ik maar mijn stem slaat over. Stilletjes vloek ik.

Lachend kijkt ze me aan 'nee hoor' zegt ze lachend. Haar lach. Haar lach is zo mooi. Dromerig staar ik voor me uit. 'Hee kijk me niet zo eng aan' zegt ze.

Ik schrik op uit mijn gedachten 'ow,sorry' mompel ik en word rood.

Ik wil haar zo graag kussen 'gewoon doen' zegt Joshua. 'Nounou, wie we hier hebben' zeg ik tegen hem 'ale hup hup' zegt hij.

Ik kijk Annabella diep in haar ogen aan. Langzaam kom ik dichter bij haar.

Onze gezichten komen dichter bij elkaar.

Onze lippen enekele centimeters van ons verwijderd.

----
VERBETERD