You're My Mate (Voltooid)

37 (XL)

Pov Anabella
'Voor jou alles' zegt hij. Vanbinnen voel ik me helemaal warm worden en ik kijk naar zijn gezicht.

Zijn ogen vinden de mijne en op beide gezichten ontstaat een glimlach.

Opeens word de deur met een ruk opengegooid. Geschrokken kijk ik naar de deuropening en zie Sara staan.

'Jeetje Sara, ik had bijna een hartaanval' zeg ik deels serieus en deels grappend.

Nico werpt een boze blik naar zijn zusje maar ze kijkt neutraal terug.

'Ik heb je nodig Ana' zegt ze. Ik knik en wil me rechtstellen. Maar Nico maakt een binnenmonds geluidje en trekt me dichter tegen zich aan.

'Nicooo laat haar gaan' zeurt ze. Lachend schud hij zijn hoofd. Plots kijkt ze grijnzend. Verward kijk ik haar aan.

'Goed dan hou ik het gesprek hier wel' zegt ze en gaat op bed zitten. 'Best' mompelt hij en sluit zijn ogen.

'Tja hoe moet ik beginnen. Wel Ana weet jij een hulpmiddel ofzo ik bedoel het bloed blijft maar stromen daar beneden' zegt ze zo serieus mogelijk.

Nico's ogen vliegen open en hij kijkt naar zijn zus alsof ze iets vuils heeft gedaan. 'Oh is het al zo laat? Ik moet weg' roept hij en stormt weg.

Lachend kijken we hem na. 'Nee daar wou ik je niet over spreken' grinnikt ze.

'Ik had zo al een vermoeden' glimlach ik. 'Euhm ik denk dat Nicolas het wel al verteld heeft van dat ja weerwolf gedoe' vraagt ze aarzelend.

Ik knik. 'Ja ik weet alleen dat hij me gebeten heeft, meer niet' zeg ik eerlijk.

Enthousiast klapt ze in haar handen. 'Dat word echt super als je ook een weerwolf gaat worden' zegt ze vrolijk en ze springt nog net niet op en neer.

Lachend kijk ik haar aan. 'Weten jullie ouders het eigenlijk al?' Vraag ik. Ik bedoel ik zie ze amper.

'Ja hoor ze weten echt bijna alles. Soms is dat wel handig maar anderzijds is het behoorlijk irritant' zegt ze en fronst.

'Heb jij eigenlijk je mate al?' Vraag ik nieuwsgierig. Teleurgesteld schud ze haar hoofd.

'Nee jammer genoeg niet' zegt ze triest en kijkt naar haar voeten. 'Ach ik weet zeker dat je hem vlug zal vinden' zeg ik en leg mijn hand op haar schouder.

Ze glimlacht kleintjes. 'Kom je mee? Ik wil graag nog eens naar buiten' zeg ik. Het is echt al een tijdje geleden dat ik buiten ben geweest.

Ze knikt. 'Is prima voor mij' zegt ze. Voorzichtig sta ik op en doe mijn gympen aan. 'Vlug ook mijn schoenen aandoen' mompelt ze en gaat naar haar kamer waarschijnlijk.

Ik ga al gereed de gang in en even later zie ik Sara al. Samen stappen we de trappen af en zo naar buiten.

'En waar denk jij heen te gaan' zegt Nico die toevallig passeert en kijkt doordringend naar Sara.

'Ik wou graag even naar buiten en heb Sara meegevraagd' zeg ik en hou mijn hand boven mijn ogen. De zon schijnt echt fel.

Onderzoekend kijkt hij ons aan. 'Ben je al beter?' Vraagt hij uiteindelijk. Ik knik.

'Ik voel me prima' zeg ik. 'Goed dan maar als er iets is meteen iets laten weten oke' zegt hij en je hoort dat hij bezorgd is.

'Komt in orde' zeggen Sara en ik tegelijkertijd. We kijken elkaar aan en grinniken.

'Goed, ik ben in de buurt' mompelt hij nog en stapt dan langzaam verder. Sara rolt haar ogen en trekt me dan mee.

'Kom ik weet een leuk plaatsje' zegt en kijkt me grijnzend aan. Ik lach om haar gedrag maar laat me meetrekken.

Plots staat ze stil waardoor ik op haar bots. Ze kan haar evenwicht net niet houden en beide vallen we.

'Sorry' zeg ik geschrokken. 'Geeft niets' zegt ze lachend. Voorzichtig glimlach ik ook.

Ik stel me recht en steek mijn hand uit. Dankbaar neemt ze hem aan. 'Goed nog heel even en we zijn er' zegt ze en klapt in haar handen.

Ik knik en volg haar terug. Na een tijdje stopt ze weer en ik weet optijd te stoppen.

'Kijk is omhoog' zegt ze en wijst naar boven. Verbaast kijk ik naar boven en mijn mond valt open.

Nou doe me gewoon na en je komt er vanzelf wel zegt ze en klimt in de boom.

Een beetje onzeker klim ik er ook in en tot mijn verbazing kom ik zo boven aan.

Boven aangekomen valt mijn mond nog eens open. Deze boomhut is echt prachtig! Sara ploft in een zetel en ik plof me ernaast.

'Hier kom ik vaak als ik even alleen wil zijn of als ik stilte nodig heb' legt ze uit.

Ik knik. 'Het is hier wel echt prachtig' mompel ik. Ze glimlacht 'alles zelfgekozen' zegt ze trots.

Ik lach omdat ze er zo trots op is. We praten nog over ditjes en datjes tot ze plots zoekend om zich heen kijkt.

'Wat is er' grinnik ik. Ze gromt zachtjes. Geschrokken kijk ik haar aan. 'Sara' fluister ik.

Ze kijkt me eens aan maar dan gaan haar ogen richting de opening van de boomhut.

Ze stapt er naartoe en klimt er vlug uit. Vlug volg ik haar. Je weet maar nooit.

Plots staat ze stil en iets verder staat er een jongen. Als de jongen Sara ziet stapt hij op haar af.

Zouden ze mates zijn? De jongen gromt ook wat. 'Mate' gromt hij.

Hierbij zijn mijn gedachtes bevestigd.

Ik ga terug naar de boomhut om ze wat privacy te geven.

Ik ben blij dat ze haar mate gevonden heeft.