You're My Mate (Voltooid)

36

Pov Anabella
Nog een beetje duizelig van het plotselinge licht kijk ik nog wat duf naar Nico.

Nico integendeel kijkt alsof er een wereldwonder is gebeurd.

Ik wil iets zeggen maar er komt alleen een piep eruit. Meteen kijkt Nico bezorgd en geeft me een glas water.

Met zijn hulp neem ik voorzichtig een aantal slokjes. Dankbaar kijk ik hem.

Na een kwartier voel ik me al stukken beter en momenteel zit ik rechtop in Nico zijn bed.

Hij wou liever dat ik dicht bij hem in de buurt was.

De deur komt open en Nico komt serieus maar toch zenuwachtig binnen. Ik klop op bed als tekeb dat hij daar moet zitten wat hij dan ook doet.

'Euhm, Ana ik moet iets bekennen' zegt hij nerveus. Ik slik, ojee als dit maar goed komt.

'Vertel' zeg ik zo neutraal mogelijk.

'Nou, het zit zo toen je binnengebracht werd was je, grof gezegd, zo goed als dood. Maar ik kan iets doen zodat je gewoon wakker zou worden' zegt hij.

Wantrouwend kijk ik hem aan. 'Ik was zo goed als dood en jij deed iets waardoor ik het niet meer was' vat ik samen om het goed te begrijpen.

Langzaam knikt hij. 'Wow' zeg ik ergens toch verwonderd. Maar nu word ik toch nieuwsgierig.

'En wat heb je dan eigenlijk gedaan' vraag ik. Ongemakkelijk kijkt hij weg en mompelt iets onhoorbaar.

'Wat zeg je' vraag ik en kijk hem doordringend aan. Hij zucht.

'Ik heb je gebeten' mompelt hij. 'W-wat, ik dacht even dat je zei dat je me gebeten had' zeg ik met een nerveus lachje.

Gepijnigd kijkt hij me aan. 'Dat heb ik ook gezegd' zegt hij. 'Wat? Hoe? Wanneer?' Vraag ik met grote ogen.

'Ik heb je gebeten daarzo' zegt hij en wijst een plek aan tussen zijn schouders en hals.

Voorzichtig rijk ik er met mijn hand ernaar en raak het aan. Allemaal tintelingen gieren door mijn lijf en geschrokken kijk ik hem aan.

Hij glimlacht klein. 'En ik heb het een halve dat gedaan na je binnengebracht was. Je was te zwak en ondervoed. Dit was de enigste manier' zegt hij triest.

Ik spreid mijn armen als teken voor een knuffel. Meteen komt hij in mijn armen en slaat zijn armen om me heen.

'Bedankt' zeg ik. 'Waarvoor' zegt hij vragend en ik voel gewoon hoe hij zijn wenkbrauwen fronst.

'Bedankt voor het redden van mijn leven' zeg ik zacht. Zijn greep word iets strakker.

'Maar jij mag mij een heleboel uitleggen over dat weerwolf gedoe' grinnik ik.