You're My Mate (Voltooid)

35

Pov Anabella
We zijn ondertussen al twee dagen verder. Twee dagen dat ik alleen maar zwart kon zien.

Ik zou er nog gek van worden. 'Word wakker' jammert Nico.

Nicolas... hij is bijna nooit weggegaan en sinds gisteren is zijn gefluister over gegaan in gejammer.

Hij geeft weer een kneepje in mijn hand. Telkens probeerde ik een kneepje terug te geven maar tevergeefs.

Met al mijn inspanningen probeer ik het weer, om een simpel kneepje te geven.

Het lijk makkelijk maar voor mij is het enorm moeilijk.

Toch weet ik hem een klein kneepje te geven. Hij hapt naar adem. Ik hoor hoe hij iets doet maar ik weet niet wat.

'Wat is er' vraagt een dokter gehaast. 'Ze... ze kneep' zegt Nico alsof hij het niet kan bevatten.

De dokter mompelt wat en ik hoor hoe jij wat doet. Waarschijnlijk testjes.

'Ze begint meer activiteit te tonen ze kan tussen nu en morgen misschien al wakker worden' stelt de dokter vast.

'O god dat fantastische' zegt Nico blij. 'Hoor je dat Ana? Je word bijna wakker' zegt hij blij.

Ik hoor hoe de dokter weer de kamer verlaat. Ik hoor hoe Nico zucht.

Verdomme ik wil weer kunnen zien, weer kunnen bewegen, dingens aanraken, vrij rondlopen.

Ik word er zo gefrustreerd van, echt waar. Op één of andere manier weet ik Nico nog een kneepje te geven.

En ik ben er best blij om. 'Kan je je ogen al open doen' vraagt hij hoopvol.

Ik probeer het maar helaas lukt het me niet. Haast onhoorbaar zucht hij.

Ik wil hem geruststellen met het feit dat ik wel wakker zal worden maar ja dat gaat helaas niet.

Een witte flits schiet door mijn ogen en op het volgende moment zie ik mezelf liggen.

Het is niet een erg mooi zicht. Ben ik dit echt? Mijn ogen volgen de hand die mijn hand vast heeft.

Ik zie Nico zitten. Hij ziet er ook niet meer fris uit. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar ik krijg er niets uit.

Ik word er echt boos van! Verdorie dit wil ik niet. Alles wordt wazig en het volgende moment zie ik weer alleen maar zwart.

Zwart, zwart en nog eens zwart. 'Open je ogen, ik weet dat je het kan' hoor ik een stem fluisteren.

Maar de stem komt niet van Nico. Toch probeer ik mijn ogen weer te openen.

Door het felle licht sluit is ze een beetje en laat ze wennen. Eenmaal daarna open ik ze en kijk recht in de ogen van Nico die ongelooflijk blij zijn.