You're My Mate (Voltooid)

44

Pov Anabella
Mijn ogen worden groot. Wat was dat? Of beter gezegd, wie was dat? Op wat moet ik wachten? Wanneer is die ene tijd?

Zoveel vragen maar geen antwoorden. Door al die vragen heb ik gewoon hoofdpijn gekregen. 'Ik ga slapen' mompel ik. Hij knikt en ik baan mijn weg naar de badkamer.

Ik doe mijn pyjama aan en poets mijn tanden. Als ik klaar ben ga ik in een rechte lijn naar ons bed en ik laat me er met een zucht opvallen. Ik probeer een verband te leggen met de gebeurtenissen maar ik weet het echt, echt niet.

Ik leg me wat beter en voel het bed naast me indeuken en een warme arm die over me heen glijd. Ik draai me om en kijk hem recht in zijn ogen aan en denk na.

Wat zou er eigenlijk gebeurd zijn moest ik Nicolas niet kennen? Zou ik nog steeds een goede broer en zus band hebben met Jens?

Jens! Dat is al een lange tijd geleden. Misschien moet ik hem maar een opzoeken. Als ik besloten heb om hem morgen eens te bezoeken zeg ik nog weltrusten tegen Nico. Vrijwel meteen val ik in slaap.

De volgende ochtend word ik wakker door het licht dat op mijn gezicht schijnt.

Ik ruk me uit en vervolg mijn ochtendroutine. Nico ligt nog te slapen en ik besluit om een briefje te schrijven.

'Hee Nico,
Het werd tijd dat ik nog eens naar mijn broer ging. Hij blijft tenslotte mijn broer. Ik kom sowieso voor de avond terug

Liefs Ana♡'

Ik leg het briefje op het nachtkastje en ga naar beneden. Ik prop een boterham in mijn mond en ga naar buiten.

Ik verander en concentreer me op de geur van Jens. Op wonderbaarlijke wijze kan ik gozd geuren onderscheiden.

Via het bos ren ik zijn geur achterna. Aan de rand van het bos transformeer ik en kijk naar het huis waat ik zolang heb gewoond.

Ik haal diep adem en stap er vastbesloten naar toe. Het is nu of nooit denk ik in mezelf.

Ik druk de bel in en wacht af. Ik hoor gestommel op de trap en even later word hij opengedaan.

Als hij me ziet worden zijn ogen groot. Als ik goed kijk zie ik de tranen opwellen bij hem. Bij mij ook trouwens.

Zijn armen hou hij uitnodigend open en zonder twijfel kruip ik in zijn armen.

Als we loslaten zeg ik 'we moeten praten.'