You're My Mate (Voltooid)

6.

Pov Annabella
'Ana' roept Nicolas opgelucht en knuffelt me. 'Ana' zegt Jens boos. Owja ik mocht dat niet meer doen. Ik lach ongemakkelijk.

'Ik heb gezegd dat je dat nooit meer mag doen!' Zegt hij nogal boos en stormt naar boven. Ik kijk sip voorruit, ik weet hoe boos hij daarover kan zijn. Waarom ben ik weer zo stom?

'Hee waarom huil je?' Vraagt hij bezorgd. Pas nu voel ik de tranen 'n-nu is h-hij boos en dat wil i-ik niet' en begin luid te huilen.

Pov Jens
Nadat ik naar boven ben gestormt hoor ik haar zachtjes snikken. Ze weet dat ze dat niet mag doen.

'N-nu is h-hij boos en dat wil i-ik niet' hoor ik Ana zeggen en daarna begint ze luid te huilen. Daardoor krijg ik ook tranen in mijn ogen en ga zachtjes naar beneden.

Ik zie dat Nico haar probeert te kalmeren 's-straks wil hij m-mij niet meer als z-zusje omdat ik zo lastig ben.' Zegt ze hard huilend. Oh nee dat mag ze niet zeggen

Pov Nicolas
Mijn wolf jankt hartverscheurend. Zo mag ze niet denken! 'Ana...' zegt Jens. Woede borreld in me op.

Ik sta op en gooi Jens tegen de muur. Annabella maakt een geschrokken geluidje en snelt naar haar broer. Nu pas realiseer ik het me

'jij stommerik' zegt Josh. Ik wil naar haar toestappen maar ze zegt nouja eerder roept 'ga weg jij idioot, ga nu weg' 'm-ma..' stotter ik.

'ow wacht moet ik ook eerst pijn hebben?' Zegt ze sarcastisch. ' ik zou je geen pijn doen' grom ik laag. 'Ja zal wel' mompelt ze. Mijn wolf word wild!

Zo mag ze niet over mij denken! Ik grom dreigend. Ze krimpt in elkaar. Dan realiseer ik het me weer waar ik mee bezig ben

'Alsjeblief, ga gewoon' zegt ze. Deze keer gehoorzaam ik en ga weg. Het liefst wil ik haar meenemen maar dat zou ze nu echt niet willen.

Ik besluit om eventjes te gaan rennen dus verander ik in mijn wolf. Mijn hele vacht is zwart en ik heb bruine ogen. Ja ik ben een Alfa.

Ik besluit nog eens langs mijn ouders te gaan. Dat is ook lang geleden.

Pov Annabella
Eindelijk is hij weg. 'Omg Jens, het spijt me echt zo veel' zeg ik bijna huilend. 'Ach zussie, het is niet jouw schuld' zegt hij terug.

'heb je pijn? Kom leg je even in de zetel' zeg ik. Moeizaam komen we allebei recht en strompelen we naar de zetel.

'Pijnstiller?' Vraag ik 'als het niet teveel moeite is' zegt hij 'alles voor jou' zeg ik. Ik strompel naar de keuken en pak een pijnstiller en een glas water.

Daarna strompel ik terug en geeft het aan hem. Hij slikt het in en neemt een teug water.

'Kom, ga slapen' zeg ik en leg een dekentje om hem heen.

Zelf ga ik in de andere zetel zitten en kijk stilletjes naar de tv. Waren mam en pap hier maar. Ik mis ze zo.

Ongewilg glijd er een traan over mijn wang die ik zuchtend weg veeg.

Ondertussen zit ik diep in gedachten. Wat moet ik nou met Nicolas? Hij is wel mijn mate maar zoveel speciaals voel ik nou niet echt.

Hij gooide zonder pardon mijn broer tegen de muur. Ik zou hem moeten haten maar op één of andere manier lukt het gewoon niet.

Bij mijn vriendinnen kan ik moeilijk gaan want zij weten hier niets van.

Wat moet ik nu doen?

----
VERBETERD