You're My Mate (Voltooid)

43

Pov Anabella
Ik besluit om morgen terug te komen. Ik wil er meer over weten.

Ik wandel rustig naar het roedelhuis en neurie mee met een liedje dat in mijn hoofd zit.

Toch bedenk ik me dat ik een rondje wil rennen. Ik baan mijn weg naar het bos en verander.

Vrolijk trippel ik wat rond en ga dan zitten bij het meertje. Als ij geritsel hoor spits ik mijn oren.

'Je bent het echt' zegt een jongen, het ongeloof hoor je duidelijk.

Ik verander terug en kijk hem verward aan. Hij ziet er even oud als mij uit en hij heeft ook bruin haar.

'Je kent mij' vraag ik verward. De jongen glimlacht en knikt. 'Wie ben je?' Vraag ik.

'Thomas' zegt hij. 'Sorry, ik ken geen Thomas' zeg ik eerlijk. Hij schud zijn hoofd.

'Wacht maar' fluistert hij en verdwijnt.

Nog 10 minuten sta ik naar de plek te staren. Vaag, zo vaag. Dit kan geen toeval meer zijn.

Zij, de oude man en Thomas, weten iets wat ik niet weet en ik wil het graag weten. Ik ben nu eenmaal een nieuwsgierig type.

Ik wandel enorm traag naar het roedelhuis. Mijn gezicht staat nog steeds verward.

Nico komt bezorgd naar me toe gestapt. 'Wat is er? Is er iets gebeurd? Heb je pijn? Waaro-' ik stop hem door mijn hand op zijn mond te leggen.

'Ik, daar, Thomas' hakkel ik. Ik krijg geen deftige zin uit mijn mond. Nog steeds kijkt hij me bezorgd aan maar ook met een tikkeltje verwarring.

'Kom we gaan eerst naar onze kamer' zegt hij en begeleid me naar onze kamer. Eenmaal daar ga ik zitten en haal diep adem.

'Ik was een rondje gaan rennen. Er was een jongen, Thomas. Hij kende mij maar ik hem niet.' Zeg ik.

'Hoe kan iemand me kennen als ik hem niet ken' vraag ik gefrustreerd.

Hij trekt me in een knuffel en fluistert sussende woordjes.

'Ik begrijp er niks meer van Nico, eerst die oude man, dan mijn wolf die er ook vaag over doet en dan die jongen' zeg ik en kijk naar de grond met gefronst wenkbrauwen.

'Er is iets maar ik weet niet wat en ik moet weten wat er is, anders voel ik me zo gefrustreerd' zeg ik.

Meelevend kijkt hij me aan. 'Alles komt in orde, geen zorgen' zegt hij en ik nestel me in zijn armen.

'Geen zorgen, je moet wachten tot het tijd is' fluistert een stem in mijn hoofd die ik niet ken.