You're My Mate (Voltooid)

49

Omdat ik jarig ben vandaag, extra lang hoofdstuk!!

Pov Anabella

Ik word gewoon gek van die stem. Ik kan hem nergens aan koppelen. Ik sluit met een klap het boek en zet hem terug.

Ik neem mijn oortjes en plug ze in. Ik zet het redelijk luid. Ik kijk om me heen en doe de oortjes eruit en luister of het niet kan horen. Als je het niet hoort stop ik ze terug.

Ik doe dit altijd. Ik sluit mijn ogen en ga op in de beat. 'Kom' verbaasd open ik mijn ogen maar zie niemand. Ik laat het gaan en sluit mijn ogen weer.

'Kom' geïrriteerd trek ik mijn oortjes uit en kijk rond. Nog steeds niets. Oke of ik word gek of ik hallucineer.

'Kom' oke dit word echt eng. Wat moet ik doen? Zou ik naar Nicolas gaan? Ik stel me recht.

'Kom' twijfelend loop ik naar buiten. Ik ga via het paadje in het bos naar het roedelhuis.

'Kom' verdorie als ik moet komen, naar waar dan?

'Kom open plek' oke haal adem in en uit, in en uit. Langzaam ga ik naar de open plek in het bos.

Als ik er kom zie ik niemand. 'Fijn' mompel ik. Ik wil me terug omdraaien tot ik een stem hoor.

'Hee niet zo vlug' vliegensvlug draai ik me om. Daar staat een onbekende jongen. Hij ziet er 19 jaar uit.

'Wie ben je' vraag ik en knijp mijn ogen samen. 'Dat houden we nog even geheim. Ik verzoek je om mee te gaan' zegt hij.

'Waarom zou ik' vraag ik meteen. Speels grijnst hij. 'Wil je niet weten wie die stem is en hoe het weggaat?' Vraagt hij.

Ik grom uit frustratie. Hij steekt zijn handen op ter verdediging. 'Ga je mee' vraagt hij. 'Als Nicolas mee kan' zeg ik.

Nadenkend tikt hij op zijn kin en knikt uiteindelijk. 'Nico kan je even komen' mindlink ik. 'Wat is er? Is er iets gebeurd? Ik kom meteen' zegt hij en verbreekt de verbinding.

Ik rol mijn ogen en wacht geduldig af. De jongen neemt extra afstand om te tonen dat hij hier niet is voor ruzie ofzo.

Een zwarte wolf komt aangerend en veranderd als hij bij mij is. 'Wat is er?' Vraagt hij bezorgd?

'Kijk er is een jongen daar en ik moet mee maar ik wou dat jij ook mee ging.' Leg ik uit.

Hij kijkt wat moeilijk naar de jongen. Ik pak zijn hand en kijk hem vragend aan. Hij knikt en verstrengeld onze vingers.

We gaan naar de jongen maar hij staat nog steeds stil. 'Gaan we dan?' Vraag ik en trek mijn wenkbrauwen op.

'Oh oh ja' zegt hij alsof hij het zich herinnerd. Hij draait zich om en we volgen hem. 'Oke je mag dit aan niemand zeggen, echt niemand mag het weten' zegt hij voor de honderste keer.

'Oh echt? Wist ik nog niet' zegt Nico sarcastisch. De jongen kijkt geërgerd naar Nico. 'Zijn we er bijna?' Vraag ik. 'Bijna' zegt hij.

We zijn nu waar het bos nogal dicht is. 'Oke volg me goed' zegt hij. Hij bukt zich en gaat dan ergens in wat je nauwelijks zag.

Hij gaat nog ergens in en verbaasd volgen we hem. Dan komen we 10 wachters tegen. 'Aah Fabien kom binnen jongen' zegt de man blij.

Hij knikt en stapt door. Wat onzeker lopen erachter. Dan komen we ergens aan waar het echt pachtig is. De zon valt mooi op een soort van kasteel. Erond staan allemaal kleine huisjes.

We gaan het kasteel in en komen in een grote gang terecht. 'Holy, wat is dit voor plek' fluister ik bewonderend. 'Dit mijn lieve schat is een stuk van de onderwereld.' Zegt hij.

Nicolas gromt geïrriteerd door het feit dat Fabien me 'lieve schat' noemde. 'Onderwereld' vraag ik verbaasd. 'Ja onderwereld' zegt hij simpel.

We gaan door een deur en komen terecht in een enorme woonkamer. 'Oke, wacht hier' zegt hij en gebaart dat we moeten zitten.

We gaan zitten en beginnen met praten. 'Wist jij dat dit bestond' vraag ik zacht. Hij schud zijn hoofd. 'Jij?'. Ik schud ook mijn hoofd.

'Ik vind dit maar eng' mompel ik. Hij trekt me wat dichter tegen hem aan. De deur gaat open en Fabien en een mooie vrouw rond de 40 komt naar me toegestapt.

'Jij moet Anabella zijn' zegt ze vriendelijk. 'Ja dat ben ik, wie bent u?' vraag ik beleefd. Ze glimlacht. 'Ik ben Maria' zegt ze.

'Oh oke' zeg ik mompelend. 'En u bent vast haar mate, Nicolas' vraagt ze. Hij knikt ter bevestiging.

'euhm Fabien zei dat ik hier een antwoord kreeg van die stem in mijn hoofd' zeg ik aarzelend. Nico kijkt me vragend aan maar ik zend een blik van dat ik het later wel uitleg.

Hij knikt wat beduusd maar gaat er verder niet op in waar ik hem dankbaar voor ben. 'oh ja, natuurlijk. Volgt u me maar' zegt ze en draait zich om.

We staan recht en volgen haar. We gaan de reusachtige woonkamer uit en komen terecht in een andere gang. We gaan via een deur van normale grote en komen weer in een grote kamer terecht.

In deze kamer staat een bureau met een mooie stoel erachter. Ervoor staan 2 redelijk normale stoelen. 'Zet jullie' zegt ze en gaat op de stoel zitten, we volgen haar voorbeeld.

'Ik denk dat het het best is dat u eerst alles aan u mate uitlegt' zegt ze. Vragend kijk ik haar aan. 'Hoe weet u dat' zeg ik en knijp mijn ogen wat samen.

'Straks word alles duidelijk, vertel hem eerst alles maar' zegt ze met een vriendelijke glimlach. Ik knik en keer me tot Nico, hij ziet er heel nieuwsgierig uit.

Ik denk na, waar zou ik beginnen. 'Je weet nog dat ik je eens vertelde  dat ik 2 andere mensen hoorden praten via mindlink' zeg ik waarop hij knikt.

'Wel later ging ik naar de bibliotheek en vond daar een boek die me interesseerde, het ging over een meisje, Sanne geloof ik. Ze was speciaal. Mensen noemde haar een Whity. En later hoorde ik steeds een stem die ik niet kende in mijn hoofd' zeg ik.

'Waarom zei je me niks' vraagt hij teleurgesteld. 'Omdat ik dacht dat ik gek werd' zeg ik zachtjes. Hij trekt me in een knuffel. 'Ik ga je nooit gek vinden maar zeg in het vervolg wel alles' zegt hij.

Ik knik 'beloofd' zeg ik. Hij glimlacht. 'Nou dan zal ik nu alles uitleggen' zegt de vrouw, genaamd Maria. Meteen kijken we haar aandachtig aan.