You're My Mate (Voltooid)

40

Pov Nicolas
We zijn ondertussen al halverwege de film. Ik zie dat Ana haar moeilijk kan concentreren maar ik laat het maar even zo.

Zo kan ze haar eigen gedachtes ordenen. Weer draai ik een lok haar om mijn vinger heen. Haar haar is echt zo zacht.

Ik kijk nog eens naar Ana haar gezicht en glimlach als ik zie dat ze al in slaap is gevallen.

Ik zet de tv uit en en doe het licht ook uit. Ik leg wat beter en trek haar wat dichter tegen me aan.

Met een glimlach op mijn gezicht val ik in slaap.

--
De volgende dag word ik wakker en zie dat Ana ook al wakker is want ze kijkt bedachtzaam naar het plafond.

'Mooi he' grinnik ik. Haar hoofd draait mijn richting uit. Ze glimlacht klein. 'Goedemorgen' mompelt ze.

'Hee wat is er' vraag ik en trek haar tegen me aan. Haar blik zegt dat er iets is.

Ze zucht diep. 'Ik ben bang voor vanavond' zegt ze zacht. 'Niet bang zijn, ik ben bij je' zeg ik sussend.

Ze knik. 'Weet ik maar dan nog.' Zegt ze en kijkt weer naar het plafond.

'Alles komt in orde' zeg ik, nouja hoop ik.

Zo blijven we nog even liggen. Na een tijdje staan we toch op en kleden ons aan.

We slenteren naar beneden en ploffen op de stoelen voor het ontbijt.

'Nicolas, ik moet iets zeggen' vertelt mijn zusje blij en werpt kort een blik op Ana die glumlachend naar haar kijkt.

Ik frons mijn wenkbrouwen maar laat het voorlopig zo.

Ze neemt diep adem en zegt dan. 'Ik heb mijn mate gevonden.'

Ik glimlach naar haar. 'Dat is super, wie is het?' Vraag ik.

'Thomas' zegt ze en een dromerige blik staat in haar ogen. 'Ben blij voor jou zusje.' Zeg ik en geef haar een knuffel.

Blij kijkt ze me aan en huppelt bijna weg. Ik kijk naar Ana, waarom  zegt ze niks.

Ze kijkt me aan en alsof ze weet wat ik denk antwoord ze. 'Ik wist al dat ze een mate had enzo' zegt ze waarop ik knik.

De dag verloopt langzaam en we zijn net klaar met avondeten.

Het begint al wat donker te worden. Ik en Ana zetten ons al gereed buiten.

Volgens mij moet het bijna komen want ze kan haar niet stil houden.

Eerst kreunt ze zacht van de pijn. Daarna steeds luider en pijnlijker.

Langzaam veranderd ze in een mooie witte wolf.