The Guy With an Irish Accent {N.H}

Nineteenth

Ziekenhuis dag 1

A L I Y A H

'Baby, wake up' fluistert Niall in mijn oor. Langzaam open ik mijn ogen en kijk recht in twee blauwe kijkers. 'Hi Ni' mompel ik en hij geeft me een kus. Hij haalt zijn arm onder me vandaan en stapt uit het kleine ziekenhuisbedje. 'Hoe is het met je? En met je buikje?' vraagt hij en tilt de dekens op Ik sla mijn armen om zijn nek en voorzichtig tilt Niall me uit bed. 'Het gaat wel. Bestaat er ook een ander gespreksonderwerp' antwoord ik en laat hem los. 'Ik haal Sophia' mompelt Niall en loopt de kamer uit.

Geen kus? Niall komt weer terug, geeft me een kus, en loopt weer weg. Ik glimlach en wankel naar de kast waar een kalender op zit geplakt. 'Pen... Pen... Pe-... Ah hier' mompel ik en pak de pen van de tafel en streep een dag af. Nog 30 dagen te gaan. Zuchtend draai ik me om en loop terug naar bed. Ik ga er voorzichtig op zitten en doe mijn shirt uit. Snel doe ik een Adidas Sport-Bh aan en laat het daarbij. Ik rommel in mijn tas en pak mijn trainingsbroek, ik doe hem aan en pak mijn laptop uit de tas.

Ik zet hem aan en stap weer uit bed. Ik ga op het mini bankje voor de raam zitten en staar voor me uit. Mensen lopen naar binnen, allemaal met een ander verhaal. Een klein meisje loopt naar buiten, ze heeft roze gips op haar linker arm en is druk tegen haar moeder aan het praten. Haar moeder luistert aandachtig, terwijl ze de rechter hand van haar dochter vast houd. Als ze op kijkt en me ziet kijken zwaait ze, ik glimlach en zwaai terug. Ook de moeder kijkt op, ze schenkt me een medelevende glimlach en knipoogt naar me voor ze allebei uit het zicht verdwijnen.

Achter me hoor ik de deur open gaan, meerdere voetstappen komen binnen, waarna de deur weer dicht gaat. 'Goodmorning Allie' hoor ik Soof. 'Morning Soof' antwoord ik terwijl ik naar buiten blijf kijken. Een ouder echtpaar loopt naar buiten, de man in een rolstoel de vrouw duwend. Beide zeggen ze geen woord, maar genieten. Ik ken dat echtpaar, de man Leon heeft kanker, de vrouw Lisa zorgt voor hem. En heeft gezworen bij hem te blijven tot de dag dat hij sterft. Ik klim over de leuning en loop naar de deur. Niall kijkt me vragend aan terwijl Sophia naar me knikt.

'Dank je' fluister ik en loop naar de trappen. Ik spring met twee treden tegelijk de trap af en loop naar de balie. 'Ben je er weer meisje?' hoor ik een bekende, oudere stem. Ik draai me langzaam om en zie Lisa. 'Helaas wel, mevrouw' antwoord ik beleefd. Uitnodigend strekt ze haar armen. Ik loop naar haar toe en geef haar voorzichtig een knuffel. 'Het is nog steeds Lisa. Allie' fluistert ze in mijn oor. 'Ah, Aliyah' de stem van Leon laat me naar hem kijken. 'Leon, zit u hier nog steeds?' durf ik te vragen en ga op mijn hurken voor hem zitten. 'Nee, meisje, ik ben hier alweer. Net als jij' antwoord hij en wrijft over mijn wang.

'Kom, meisje' zegt Lisa en pakt mijn hand. Leon rijd zichzelf naar buiten waar we op een van de bankjes gaan zitten. We zeggen niks, en genieten van de rust. Zoals ik wel vaker deed als Jake weg was. Leon en Lisa heb ik de tweede keer leren kennen. Ze namen me mee naar verschillende plekjes hier in het ziekenhuis. Ze waren, en zijn, als een opa en oma voor me. 'Honey, wat is er met je gebeurt?' vraagt Lisa na een lange stilte. 'Ik ben verkracht' antwoord ik zachtjes. Ze antwoorden beiden niks, aan hun gezicht te zien weten ze beiden niks te zeggen. En dat hoeft ook niet, ze zitten hier met me. 'Meneer en mevrouw Waters, komt u met mij mee?' Leon en Lisa geven me allebei nog een kus en lopen alvast naar binnen.

'Hey Allie' zegt Jennifer, de verpleegster van Leon. 'Hey Jen' mompel ik. 'Ik kom straks wel even bij je kijken.' zegt ze en geeft me een knipoog en verdwijnt naar binnen. 'Kijk mama, kijk' hoor ik een meisje roepen. Langzaam kijk ik op en zie het meisje met het roze gips mijn kant uit rennen. Ze klimt naast me op het bankje en kijkt me vragend aan. 'Hi, ik ben Anna' zegt ze en laat me haar gips armpje zien. 'Hi Anna, ik ben Allie' zeg ik en glimlach. 'Mama, waarom heeft ze een blauwe plek op haar buik?' vraagt ze aan de mevrouw die voor me staat. 'Ze heeft au gedaan meid. Maak je maar niet druk' antwoord haar moeder en kijkt me nog een keer aan.