TRZECIA CZĘŚĆ MESSAGE FROM HIM
- Skarbie, wiem, że to zawaliłem. Zostawiłem cię z tym wszystkim samą, ale dobrze wiesz, że nie z własnej woli, nigdy bym ci tego nie zrobił. Zawsze chciałem dla ciebie jak najlepiej. Teraz wróciłem. Wróciłem i nie zam...
Cassie: Jesteśmy w drodzeee, aaa nie mogę się doczekać, żeby cię zobaczyć! Cassie: Stęskniłam się, OMG. Cassie: CVZSFZXZSFXNG Ja: Xsxjcsbxgbsbs!
Zaśmiałam się pod nosem. Tak, "xsjcrncdnd" to zdecydowanie nasz język. Zablokowałam ekran telefonu i pobiegłam na górę. Justin siedział w pokoju z Jaxonem, bawili się samochodzikami. - Jay? - Tak, skarbie? - podniósł głowę. - Są w drodze. Mężczyzna wyraźnie się spiął. Westchnął i usiadł na łóżku. Zajęłam miejsce obok niego i ułożyłam ręke na jego plecach. - Wszystko w porządku? - Nie - mruknął. - Nie chcę, żeby tu przyjeżdżali. Pogłaskałam go po plecach. - Po prostu bądź miły i ignoruj zaczepki. Oni nie są źli, Justin. - Już to widzę - zaśmiał się kpiąco - ja się do nich uśmiecham jak idiota, a Harry rzuca się na mnie z toporkiem mówiąc, że jestem kryminalistą, więc obetnie mi jaja. - Harry też potrafi być nerwowy. Louis jest bardzo spokojny, więc jest duża szansa, że się dogadacie, ale - chrząknęłam - jest gejem. - Jest co? - prychnął rozbawiony. - Jest gejem. - Louis jest gejem? - Tak. Od roku. Ma chłopaka. - O kurwa - uniósł brwi. - Nie obrażaj go przez to, jasne? Każdy ma prawo do szczęścia. Miłość to miłość. - Luz - westchnął. - Spróbuję go tolerować. Może mi nie wyjść, bo nie lubię gejów. - On będzie miły dla ciebie, a ty dla niego. I na odwrót. - Czaję. - I... Justin, proszę cię, zostań sobą, ok? Nie daj gniewu przejąć kontroli. Dla mnie. - Dla ciebie wszystko. Spojrzał na mnie z miłością. Kąciki moich ust uniosły się delikatnie ku górze. Przysunęłam się do niego, by dać mu buziaka. To miało być proste cmoknięcie, ale on złapał mnie za tył głowy i pogłębił pocałunek. Wplótł palce w moje włosy, a ja przeniosłam dłoń na jego policzek. - Fuj, co wy robicie? Natychmiast odskoczyłam od mężczyzny. Położyłam dłoń na sercu i szybko oblałam się rumieńcem. Boże, to było tak żenujące. Zupełnie zapomniałam, że nasz synek był z nami w pokoju. Wpadka. - Dajemy sobie buzi, Jaxon. Tak robią ludzie, którzy się kochają - powiedział Justin. - Czy to boli? - Nie, to sprawia przyjemność, ale ty jesteś na to za malutki. - A kiedy będę wystarczająco duży? - Jaxon, pogadamy o tym jak podrośniesz. - Muszę czekać na to tak dłuuuugo - jęknął. - Doczekasz się - upewniłam go. - Przyjdzie ciocia Cass i wujkowie. - Wujek Harry i wujek Louis? - Tak, kochanie. Zostaniesz w pokoju, dobrze? - pokiwał głową. Pocałowałam synka w czoło i zeszłam na dół słysząc dzwonek do drzwi. Nigdy nie denerwowałam się na spotkanie z przyjaciółmi, ale to co innego, kiedy trzeba ich przekonać do kogoś, kogo nienawidzą. Z szybko bijącym sercem otworzyłam drzwi. Nie zdążyłam się przywitać z nimi, bo Cass od razu rzuciła mi się na szyję, całując moje policzki. - Boże, jak się za tobą stęskniłam ty głupia suko! - pisnęła. - Cześć, staraaa - Louis przyciągnął mnie do siebie. - Cze... Lou, nowa fryzura? - uniosłam brwi. Miał włosy obcięte z boku, a resztę postawione do góry na żel. - Nowiuteńka. Jak wyglądam? - Superaśnie - prychnęłam. - Ty też całkiem spoko - machnął na mnie ręką. - Przynieśliśmy procentyyyy! - Co? Louis! Jaxon jest w domu! - Jaxon szybko pójdzie spać - wzruszył ramionami i przeszedł do salonu w ręce trzymając siatkę z piwami. Harry wygrzebał z bagażnika dwie reklamówki. W jednej były alkohole, a w drugiej ciastka, chipsy i napoje. - Witaj, ślicznotko - pocałował mnie w policzek. - Zapowiada się imprezka. Ściągnął buty i udał się do kuchni, gdzie Cass czekała na niego, by rozpakować siatki. Loczek miał włosy spięte w koczka. A szkoda, bo lubiłam zaplatać mu warkoczyki. - Dlaczego nie powiedzieliście mi, co planujecie? - zbeształam ich. - Zrobiłabym zakupy, lepiej bym się ubrała. - Wyglądasz dobrze - powiedział Louis wchodząc do kuchni. - Bardzo dobrze - zgodził się Harry. - Seksowna mamuśka - Cassie poruszyła brwiami. - Jesteście nienormalni, myślałam, że to będzie zwykła kawa. - Tak, ale pomyśleliśmy, że nie wiadomo, kiedy znów będziemy mogli zobaczyć się w całym składzie. No wiesz, każdy z nas chodzi do pracy. - A więc niespodzianka, imprezka! - klasnął w dłonie Louis. Jak zwykle miał dobry humor. Cass wzięła się razem ze mną za rozpakowywanie ciastek i chipsów. Faceci zanieśli napoje do salonu. Cały czas trzęsły mi się dłonie i poraz drugi prawie zbiłam jedną z misek na chipsy. Widziałam, że moja przyjaciółka mi się przyglądała. - Ari, wszystko gra? Trzęsiesz się. Denerwujesz się czymś? Westchnęłam. - Tak, ale porozmawiamy o tym jak skończymy, ok? - Ok, to coś strasznego? - Umm, nie wiem, czy tak to mogę określić. - Jestem lekko podenerwowana. Błagam powiedz, że nie jesteś śmiertelnie chora czy coś! - Spokojnie, Cass - zaśmiałam się nerwowo. - Jestem zdrowa. - Uff - odetchnęła z ulgą. - To jakaś nowina? Dobra? Zła? - Dowiesz się tego za chwilę, Cass. I mówiłam ci, nie wiem jak określić tę sytuację. Dla mnie jest w pewien sposób dobra, nie wiem jak wy to odbierzecie. - Ok. Zanieśliśmy jedzenie do salonu. Louis i Harry byli tak zajęci rozmową, że nie zauważyli, kiedy weszłyśmy. Cass podała mi piwo. Otworzyłam je otwieraczem i nalałam sobie do szklanki. Dłonie wciąż strasznie mi drżały. - Masz Parkinsona? - spytał Harry z uśmiechem. - Moja babcia ma - przyjaciel zmroził go wzrokiem. - Och, przepraszam, stary - poklepał go po ramieniu. - Nie rób sobie żartów z takich chorób - burknął Lou. - No przepraszam, nie gniewaj się. - Wybaczam ci. - Dzięki, ale jesteś łaskawy. Wzięłam łyk piwa. Orzeźwienie uderzyło w moje ciało. - Słuchajcie, dupki - Cass syknęła przerywając ich rozmowę. - Ari chce nam coś powiedzieć. Wszyscy skupili na mnie swoją uwagę. Poczułam, że robi mi się gorąco. Nie przepadałam za byciem w centrum uwagi. A właśnie w tamtej chwili był taki moment - kiedy trzy pary oczu wlepiły we mnie wzrok. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Chyba zapomniałam języka w buzi. Ilekroć próbowałam coś z siebie wydobyć, brzmiało to mniej więcej jak "j-ja... chcia-a... łam umm... ". Zwykłe mruczenie pod nosem będące nie do zrozumienia. Katastrofa. Nerwowo bawiłam się palcami. Wzięłam głęboki wdech. Co mam powiedzieć? Co mam zrobić? Kurwa. Głęboki wdech i wydech drugi raz. Oblizałam usta. - Chciałabym tylko powiedzieć, że... ciężko jest walczyć z uczuciami. Proszę was tylko o spokój i zrozumienie. Gapili się na mnie zdziwieni. Wzięłam łyk piwa, odstawiłam je i wstałam. Poszłam na górę, zostawiając ich w lekkim szoku. Po drodze słyszałam jeszcze ich szeptanie między sobą. Weszłam do pokoju Jaxona. Justin i mały chłopiec rysowali przy biurku. Przysięgam, widok Justina z Jaxonem zawsze mnie poruszał. On tak bardzo się starał. Połaskotałam obu chłopców po karku. Jaxon poruszył się niespokojnie na kolanach taty, który tylko spojrzał na mnie przez ramię. Uśmiechnął się i ułożył usta w "dzióbek". Pocałowałam go krótko. - Chodź ze mną - szepnęłam. - Pójdę z tobą wszędzie - odszepnął. - Gdzie tylko zechcesz. Powiedział coś synkowi na ucho, cmoknął w policzek i ściągnął z kolan. Mały wdrapał się na krzesło, gdy mężczyzna z niego wstał. - Co obiecałeś mu tym razem? - prychnęłam cicho. - Powiedziałem mu, że go kocham - powiedział mi na ucho. O Boże, moje serce. - Ale nie bądź zazdrosna, ciebie też bardzo kocham - dodał po chwili. Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. Złapałam go za rękę splatając nasze palce ze sobą. Jego duża dłoń tak bardzo pasowała do mojej małej. - Postaraj się - ścisnęłam ją. - Teraz uwaga, będę frajerem - zakpił. - Justin - westchnęłam. - Nie daj się sprowokować. Odpuszczą, jeśli zobaczą, że cię to nie rusza. Pociągnęłam go za rękę. Moje serce biło tak szybko, jakby miało wyskoczyć mi z klatki piersiowej. Wolnym krokiem schodziliśmy ze schodów. Ponownie ścisnęłam jego dłoń. W końcu weszliśmy do salonu. Trzy głowy obróciły się w naszą stronę. Cassidy otworzyła usta, Louis uniósł brwi, a Harry zacisnął szczękę. Spojrzałam na Justina. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Loczek mu przerwał. - Ari, co ten chuj tutaj robi?! - Harry - Cass pociągnęła go za rąbek koszulki. - Usiądź! - Zostaw mnie - syknął do niej, a potem zwrócił się do mnie. - Nie wierzę, że go tutaj przyprowadziłaś! On... on cały czas był w tym domu! - Byłem - zgodził się spokojnie Justin. - I nie sprawiałem ci problemu, więc w czym teraz przeszkadzam? Harry zaśmiał się, choć nie był rozbawiony. To brzmiało strasznie. Miałam ciarki. - Życiem, koleś - zakpił. - Tacy ludzie jak powinni gnić w piekle! - Harry! - pisnęłam. - Wybacz, Ari - zabrał swój telefon ze stołu. - Kocham cię jak siostrę, dobrze tym wiesz, ale nie mam zamiaru siedzieć tutaj w towarzystwie mordercy. Podszedł do mnie i pocałował mój policzek. - Uważaj na siebie. A wy - zwrócił się do Louisa i Cass - jedziecie czy zostajecie? Dwójka spojrzała po sobie. Żadne z nich się nie odezwało. - Spoko - warknął. - Rozumiem. Wracacie do domu sami. Cześć. Wyszedł trzaskając drzwiami, a wiatr musnął moją twarz, rozwiewając włosy. Justin je przygładził. Posłałam mu uśmiech. Louis chrząknął. - Lubisz piwo malinowe? - spytał Justina. - Lubię - mruknął i wziął od niego butelkę. - Dzięki. - Louis! - syknęła Cass. - No co? - szepnął. Justin usiadł obok Louisa, który podał mu otwieracz do piwa. Ja siedziałam przy Cassie naprzeciwko ich. - M-masz przy sobie... broń? - wymamrotał cicho. Mężczyzna spojrzał na mnie unosząc brwi. A więc nie tylko mnie rozbawiło pytanie Louisa. - A co? - prychnął Jay. - Nic, tak tylko pytam. - Nie mam broni przy sobie - wzruszył ramionami. - Żałuję, przydałaby się na Harry'ego. Cassie ścisnęła moją dłoń, a chłopak spojrzał na Justina ze strachem. - Justin - warknęłam. - Tylko żartowałem. Napił się piwa i spojrzał na Cass, która dygotała ze strachu. Wbiła mi paznokcie w rękę. - Cass - szepnęłam. - To boli. - O mój Boże - oderwała się ode mnie. - Przepraszam, Ari. - Cassie, wszystko ok? - spytał Louis. - Tak - westchnęła. - Możesz pójść ze mną do łazienki? - Jasne - mruknęłam.
