Meleğin Fısıltısı (Harry Styles Fanfic)

-32-

31 BİN! TEŞEKKÜRLER MELEKLER :*
GEÇ OLDU AMA YAZINCA PAYLAŞAYIM DEDİM. YORUMLAR İÇİN TEŞEKKÜRLER BİR DAHA Kİ BÖLÜM İTHAFENLERE DEVAM EDECEĞİM.
MULTİDE ŞARKI VAR ONLA OKUYUN.

İKİ GÜN SONRA
Gözümün etrafına çekilmiş bir siyah bant... Nemli bir yer, kokuyor. Benden başka kimsenin olmadığını biliyorum çünkü etrafımda kimseyi hissetmiyorum. Her hareket ediyimde bacağımın içindeki mermiler biraz daha etim yapışıyor. Ne kadardır burada olduğumu bilmiyorum, zamanı kaybettim. Bu can sıkıcı geliyor. Hiçbir şey görmüyorum ve zaman kavramım kayıp.
Porsche’n yaşayıp yaşamadığını bile bilmiyorum. Bu bana bacağımdaki mermilerden daha fazla acı veriyor. Dayanabilecek miyim bilmiyorum ama bu soğuk zemine itildiğimden beri düşünüyorum. Nasıl sihirlenmiştim, ne olmuştu bilmiyordum.  Porsche’n başı bacaklarımın üstüne düşmüştü, yeşil gözleri bir süre gözlerime sabitlenmişti sonra iri yarı adamlar onu itekleyerek ayağı kaldırmış sonra sürüklemişlerdi, acıdan inleyişleri kulağımda yankılanıyordu.
Mike’n sırıtışı aklıma geliyordu. Onun böyle biri olduğunu bilmiyordum.Bizi orada bırakıp o pislik insanlara tapmıştı. Tanrım!

   Gözyaşlarım yavaşça bandın en uzak köşesinden süzülüyordu. Bu mistral denilen şey yüzünden duygularımı daha yoğun yaşıyordum. Acı, hüzün, korku ve aşk. Bana ihanet eden bir adama hala nasıl aşık olabilirim ve şimdi kendimden çok onu nasıl düşünebilirim? Oda büyükbabamı beni düşündüğü için öldürmemiş miydi? Peki ben onun yerinde olsaydım ne yapardım? AH! Bu yanıtlamak çok zor! Tek bildiğim şey şu birkaç günde ona karşı çok saçma hareketler yaptığımdı. Onu nasıl cehenneme yollamayı düşünebilmiştim? Onu hala seviyordum.

  Burada kurtulmalıydık. Bu pislik melekleri öldürmeliydim ve sonra hayatımıza beraber devam etmeliydik.

  Gıcırtılı bir ses duyuldu. Kapı açıldı. Adım sesleri duyuldu ve yankılandı.
“Diana?”
“Seni adi o-“

Ağzımın üstüne elini bastırdı. Elini ısırmaya çalıştım ama çenemi sıkıca tutmuştu. Ona inanamıyordum, bizi öylece orada tek başımıza bırakmıştı. Biz tek başımıza mücadele etmiştik. Harry...

“Düşündüğün gibi değil.” Dedi kısık bir sesle.
Başımı iki yana salladım ve kesik sesler çıkardım.
“Beni dinle!” dedi Mike “Buradan kurtulmana yardımcı olacağım.”

Ondan yardım falan istemiyordum, ölmesi benim için yeterli bir yardımdı.
“Porsche bulmaya çalışıyorum.” Dedi çıkardığım o garip sesleri çıkarmaktan vazgeçtim. Birkaç baniye sonra eli tereddütle çekildi.
“O-ona ne oldu?”
“Bilmiyorum. Kimse bişey demiyor. Güvenlerini kazanmam gerek ve bunun için zaman lazım.”
“Geç kalabilirsin.”
Porsche bişey olduğunu düşünmek nefesimi kesiyordu. Olamazdı! Olmamalıydı.

“Yapabileceğim başka bişey yok.”
“Tam bir orospu çocuğusun.”
Derin bir nefes aldı.
“Diana her şey planlanmıştı, bu bir plandı.”  Sesi gülümsüyormuş gibi geliyordu. Gülümsediğini hissedebiliyordum. Bu cevabı bana iyi gelmişti. Derin bir nefes aldım. 

“Mermileri çıkarmalıyız.”
“Sence Porsche cehennemde midir?”

“Sanırım…”

Gözyaşlarım yavaşça akmaya başladı. Boğazımdan hüznün sesleri çıkıyordu.

 Mike ‘şşt!’ diye uzaktan sakinleştirmeye çalıştı.

  Kurtulmak umuduyla ellerimi bir kez daha çekiştirdim. Yerde oturuyordum ve ellerim zincirle duvardaki kancaya bağlanmış sonra gözlerime siyah bir bant çekilmişti. Bir kez daha çekiştirdim ve sonra bir kez daha… İşe yaramıyordu. Porsche artık yoktu. Ben buradan kurtulsam bile onsuz sonsuzluğun ne önemi vardı ki?